Capriccio Veneziano: Μία ελεύθερη μεταγραφή του “Έμπόρου της Βενετίας”

Η τωρινή ”άσκηση” είναι μία μεταγραφή πάνω στον Σαίξπηρ η οποία ”πάτησε” σε κοινές, στον καθημερινό λόγο, εκφράσεις που εννοούν πολύ περισσότερα από όσα λένε. Σε φράσεις που  να μπορούν να ”περάσουν” στον σημερινό θεατή- ακροατή, τις ίδιες πλούσιες εικόνες με ‘κείνες που δημιουργούσαν στο ελισαβετιανό κοινό οι περιπεπλεγμένες φράσεις του Σαίξπηρ (στις οποίες, το τότε κοινό, ήταν πολύ εθισμένο ενώ αντίθετα για τον σημερινό ακροατή είναι, λίγο, σταυρόλεξο).

Στην μεταγραφή αποφεύγεται οποιοσδήποτε φυλετικός προσδιορισμός του Σάυλωκ, με το σκεπτικό πως δεν έχει καμμία δραματουργική αιτιολογία και αποπροσανατολίζει το ύφος του έργου.

”Ο Έμπορος της Βενετίας” διαδραματίζεται σε ένα περιβάλλον το οποίο, για τον λονδρέζο της εποχής του, δεν μπορεί παρά να ήταν ”εξωλογικό”. Σε μια πολιτεία που αντί για δρόμους είχε κανάλια και που τα κτίριά της είχαν παραμυθένια αρχιτεκτονική και προσόψεις δαντελωτές (αυτές για τις οποίες η αρχιτεκτονική έχει δώσει τον υπέροχο χαρακτηρισμό ”Γοτθικό Φλερύ”). Δηλαδή ένα περιβάλλον όπου να μπορεί να ξετυλιχθεί ένα παιγνίδι ευφροσύνης  δίχως τις ιδιαίτερες απαιτήσεις της αλληλουχίας της λογικής. Γιατί μόνο σε μια τέτοια εξωπραγματική πολιτεία μπορεί να συνθέσει ένας συγγραφέας μία εξ ίσου εξωπραγματική ιστορία ενός δανειστή να ζητάει τόκο ”μια λίμπρα κρέας” από τον δανειζόμενο.

Στην ίδια γραμμή του ”παραλόγου” με την έννοια του ”εκκεντρικού”, κινείται και όλο το εικαστικό μέρος της παράστασης. Και είναι διανθισμένη με τραγούδια πάνω σε μελωδίες οπερέτας ή επιθεώρησης των αρχών του 20 αιώνα, γεμάτες σπιρτάδα, φρεσκάδα, ξεγνοιασιά.

Το έργο ανεβαίνει σε κείμενα, σκηνοθεσία, εικαστική επιμέλεια και μουσικές επιλογές του Δημήτρη Βλάσση και το ερμηνεύουν (αλφαβητικά) οι: Ασημακοπούλου Εβίτα, Γρηγοριάδου Μαρία, Δημητριάδου Διδώ, Λαγανόπουλος Φώτης, Μανιάτης Δημήτρης, Μανιάρας Μιχάλης, Οικονομίδης Γιάννος, Πάντζαρη Καίτη, Πλέσσα Τζέλλα, Πρεσβύτης Θύμιος Χατζηπαναγιώτου Βάσος.