Δοκίμασα το BeReal για ένα μήνα και βαρέθηκα να είμαι αληθινή

Εδώ και έναν μήνα είμαι μέλος της κοινότητας του BeReal. Αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης είναι διαθέσιμο από το 2020, αλλά έχει γίνει περισσότερο δημοφιλές το τελευταίο εξάμηνο – κυρίως στη Gen Z. Η λογική της εφαρμογής αυτής είναι ουσιαστικά αυτό που λέει και το όνομά της: να είσαι αληθινός. Στοχεύει στο να προωθήσει τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητα, ενώ δεν υπάρχουν φίλτρα ομορφιάς και αλλοίωσης της πραγματικότητας.

Πώς λειτουργεί το BeReal

Μία φορά την ημέρα, έρχεται μια ειδοποίηση στο κινητό σου, η οποία σε ενημερώνει ότι έχει έρθει η ώρα να βγάλεις το δικό σου BeReal. Από τη στιγμή που θα πατήσεις το κουμπί για να κάνεις το δικό σου post, έχεις 2 λεπτά να τραβήξεις τη λήψη σου. Αυτό θεωρητικά συμβαίνει για να μην σου δώσει το χρονικό περιθώριο να ντυθείς, να αλλάξεις ρούχα ή κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι ο στόχος είναι «να είσαι αληθινός».

Όταν πραγματοποιείς τη λήψη, η ανάρτησή σου έχει δύο εικόνες: αυτή που τράβηξες με τη selfie κάμερα του κινητού σου και μία που τραβάς με την κανονική του, την ίδια ακριβώς στιγμή. Έτσι οι φίλοι σου βλέπουν και πώς, αλλά και πού είσαι τη δεδομένη στιγμή. Βέβαια, ακόμα κι αν δεν τραβήξεις φωτογραφία όταν το απαιτεί το BeReal, η εφαρμογή σού δίνει τη δυνατότητα να το κάνεις όποτε θες, απλά οι άλλοι χρήστες θα ενημερωθούν ότι οι δικές σου εικόνες είναι «καθυστερημένες». Οι αναρτήσεις μένουν ενεργές και «φαίνονται» στους φίλους για 24 ώρες – κάπως σαν το instagram story ή το TikTok now.

 

 

 

Επίσης, αν τυχόν δεν σου αρέσει η φωτογραφία που έβγαλες, μπορείς μέσα στα 2 διαθέσιμα λεπτά να επαναλάβεις τη λήψη, αλλά ο δαιμόνιος developer αυτού του app, φρόντισε ώστε να φαίνεται πόσα retakes κάνεις, μέχρις ότου να βγει τελικά «εκεί έξω», η δική σου αλήθεια. Ακόμα, δεν υπάρχει κανενός είδους private chat. Δεν μπορείς να συζητήσεις με κανέναν σε προσωπικό επίπεδο, αφού η εφαρμογή επιτρέπει μόνο δημόσια σχόλια και απαντήσεις σε αυτά.

Μιλώντας για δημοσιότητα, το BeReal σού δίνει τη δυνατότητα να είσαι όσο εξωστρεφής θέλεις στο πλαίσιο της χρήσης του. Αυτό σημαίνει πως – όπως και σε όλα τα social media – μπορείς να ανοίξεις τον κύκλο των φίλων σου όσο εσύ νιώθεις άνετα με αυτόν, ενώ δεν γίνεται να κάνεις το προφίλ σου εντελώς «δημόσιο». Θα πρέπει να απευθύνεις και να αποδέχεσαι αιτήματα φιλίας. Βέβαια, αν δεν ανεβάσεις το δικό σου post, δεν μπορείς να δεις ούτε και τα δικά τους. Και δίκαιο και αποτρέπει τους «περίεργους ματάκηδες» που ενεργοποιούν ένα προφίλ απλά για να παρακολουθήσουν κόσμο.

Τέλος, το BeReal σε «καλεί» να το χρησιμοποιήσεις μία φορά την ημέρα. Δεν το κάνει την ίδια στιγμή κάθε μέρας, αλλά δεν έχει τρομερές αποκλίσεις. Δηλαδή την πρώτη εβδομάδα συνήθως μου ζητούσε να ανεβάσω φωτογραφία μου τα απογεύματα, γύρω στις 5 με 7. Ο μόνος λόγος για να ξαναμπώ στην εφαρμογή, ήταν αν μου ερχόταν ειδοποίηση ότι κάποιος φίλος μου ανέβασε ένα «late BeReal». Εναλλακτικά, δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση.

 

 

Πώς είναι να ανεβάζεις την αλήθεια σου μια φορά τη μέρα;

Η αλήθεια είναι πως όταν έμαθα για το BeReal, ενθουσιάστηκα με το concept. Έχοντας κι εγώ (η αυτοπεποίθησή μου δηλαδή) πληγεί ανεπανόρθωτα από τα απολύτως μη ρεαλιστικά πρότυπα ζωής και εικόνας που προωθούν τα social media, βρήκα σπουδαία την ιδέα μιας εφαρμογής που δεν θα έδινε στους χρήστες το περιθώριο να αλλάξουν ό,τι δεν τους αρέσει στους εαυτούς τους, ενώ θα τους υποχρέωνε να ανεβάσουν την κάθε τους στιγμή, χωρίς να επιλέγουν μόνο τα πανάκριβα ταξίδια τους και τα μεγαλοπρεπή τους δείπνα.

Κάπως έτσι, κατέληξα να αποφεύγω πολλές μέρες να ανεβάσω το δικό μου BeReal, καθώς αυτό με έβρισκε με το ίδιο outfit – τις πυτζάμες μου.

Επίσης, η λίστα των φίλων μου έφτανε τις περίπου δέκα επαφές, γεγονός που σημαίνει ότι τελείωνε πάρα πολύ γρήγορα το ταξίδι μου στην «αλήθεια» τους.

Φτάνει τελικά μια εφαρμογή να αλλάξει τη σχέση μας με τον εαυτό μας; 

Καθώς είχα αρχίσει να βαριέμαι το BeReal μετά την τρίτη μέρα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό μου το συναίσθημα αντανακλούσε και το πώς ένιωθα εκείνες τις μέρες. Δουλειά, κίνηση, σέλφι στο σπίτι, ένα έμπλαστρο, θέατρο και ποτό στο κέντρο. Αυτή ήταν η «αλήθεια» μου (αυτή είναι και τώρα δηλαδή) και κάπως δεν θεωρούσα πως αυτό το περιεχόμενο αφορά κανέναν.

Είναι τελικά η ζωή μας ενδιαφέρουσα για τους άλλους ή μόνο οι σκηνοθετημένες στιγμές της αξίζουν την προσοχή τους;

Η αλήθεια (#διπλής) είναι κάπου στη μέση. Παρόλο που το να δημοσιεύεις μια αληθινή σου στιγμή κάθε μέρα, μπορεί να είναι απελευθερωτικό εν μέρει, στην πραγματικότητα σε φέρνει αντιμέτωπο και με μια αλήθεια που ενδεχομένως να μην θες να δεις κατ’ επανάληψη. Στα υπόλοιπα social media, επιλέγουμε πότε θα δημοσιεύσουμε τη ζώη μας, εδώ όχι και αυτό μας κάνει να δούμε την καθημερινότητα με έναν μεγεθυντικό φακό που μόνο αν τον κρατά ένας travel blogger ή μια διασημότητα, θα είχε ίσως κάποιο ενδιαφέρον.

Μήπως τελικά δεν θέλουμε να δούμε αληθινές ζωές, αλλά τις στιγμές εκείνες που θα μας βγάλουν από τη δική μας ρουτίνα και συνήθεια; Κάπως το να προσπαθώ να δώσω μια πινελιά ενδιαφέροντος (ένα φυτό στο γραφείο, ένα γκράφιτι στον τοίχο, να κανονίσω να δω μια παράσταση, να είμαι ωραία ντυμένη κλπ) στην καθημερινότητά μου με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είναι τελικά προτιμότερο να τη ζω, παρά να τη δημοσιεύω για να τη δουν άλλοι.