Δύο παράλληλες γραμμές

Και νομίζω πως θα βρέξει σήμερα. Είναι δύσκολο να ξέρεις. Μήπως αν πάρω διαφορετικό δρόμο για το σπίτι, θα βγάλουν όλα νόημα; Κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι σε εφηβικές ιστορίες. Μήπως αν ερωτευτώ εκατομμύρια φορές, θα βγάλουν όλα νόημα;

Δε μιλάω τη γλώσσα που μιλάς. Είναι σαν να είμαστε δύο ξένοι που τυχαία βρέθηκαν στον δρόμο και ερωτεύτηκαν ακαριαία. Μα όταν σε βλέπω να μου χαμογελάς με κάποιο ανεξήγητο τρόπο ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Κάποιες φορές τρέχω στο σκοτάδι μην ξέροντας πώς να διαβάσω τα αστέρια. Όμως όταν τρέχω δε μετράει η απόσταση γιατί με κάποιο τρόπο ξέρω ότι θα καταλήξω στην αγκαλιά σου. Κι όχι, δεν ξέρω τι θα γίνει όταν πεθάνουμε -και μόνο η σκέψη με ταράζει- άλλα με κάποιο τρόπο όταν κοιτάω τον ουρανό μέσα από τα μάτια σου ξέρω ότι όλα θα είναι καλά.

Γυρίζοντας σπίτι ακούω σειρήνες να τρέχουν στον δρόμο και ξέρω ότι θα ‘θελες να το πιστέψεις μα είσαι περισσότερο παιδί παρά εγκληματίας.

Κάθομαι στην ταράτσα του σπιτιού μου. Βλέπω τα πουλιά να πετάνε ελεύθερα και νομίζω πως θα βρέξει σήμερα. Βλέπω τα σύννεφα να περπατάνε αγκαζέ και νομίζω πως θα βρέξει σήμερα. Κοιτάω τον γκρι ουρανό, πάνω από τη πόλη του Λονδίνου, και αναρωτιέμαι

‘Πόσες ρίψεις μέχρι να πετάξω;’ Κοιτάω τις παλιές στιγμές και αναρωτιέμαι: ‘Πόσοι δρόμοι μέχρι το σπίτι;’ Και είναι δύσκολο γιατί η αγάπη είναι πάντα σκληρή.

Κάθομαι στην ταράτσα του σπιτιού μου. Βλέπω τα πουλιά να πετούν ελεύθερα και νομίζω πως θα βρέξει σήμερα. Βλέπω τα σύννεφα να περπατούν αγκαζέ και νομίζω πως θα βρέξει σήμερα. Κοιτάω τον γκρι ουρανό, πάνω από την πόλη του Λονδίνου, και μόνο για μια στιγμή νιώθω τόσο ελεύθερη από όλα αυτά που πρέπει να είμαι. Και νομίζω πως θα βρέξει σήμερα.

Κρύο σπίτι. Άσπρο φως. Κίτρινες λάμπες και μαύρο στον ουρανό. Μεγάλες τρύπες σε όμορφα καστανά μάτια. Και νομίζω θα βρέξει σήμερα. Και κοιμάσαι  σε ένα κρεβάτι φτιαγμένο από τσιμέντο χωρίς σεντόνια. Και νομίζω πως θα βρέξει σήμερα.

Δύο παράλληλες γραμμές. Πάντα τόσο κοντά μα ποτέ μαζί. Αναγκασμένες να προχωράνε μαζί στην αιωνιότητα χωρίς να αγγίζουν η μια την άλλη. Πάντα τόσο κοντά μα ποτέ μαζί.»