Είδα μια εξαιρετική παράσταση και κατάλαβα τι λάθος κάνουμε με τις «αποψάρες». ΑΧΑΣΤΗ
- 10 ΙΑΝ 2025
Το Συνέδριο για το Ιράν δεν είναι η μόνη παράσταση του Ivan Vyrypaev που συζητιέται στόμα με στόμα. Το ίδιο συμβαίνει με το Οξυγόνο σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, έργο μανιφέστο των 00s. Ο Ivan Vyrypaev καταπιάνεται με θέματα υπαρξιακά και ερωτήματα που δεν έχουν πάντα απαντήσεις. Προσπαθεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι σημαίνει να ζεις. Έχει μια δική του θεατρική φόρμα.
Τι συμβαίνει σε αυτή την παράσταση και θα τη σκέφτεσαι για μέρες μετά το φινάλε;
Ο θεατής βλέπει μια παράσταση που είναι στην ουσία ένα επιστημονικό συνέδριο στην Κοπεγχάγη αφιερωμένο στο πολιτιστικό χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 9 μέλη της διεθνούς πνευματικής ελίτ ανεβαίνουν το ένα μετά το άλλο στη σκηνή της αίθουσας συνεδριάσεων του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης. Περιγράφει το «ζήτημα του Ιράν» ως μια αντιπαράθεση μεταξύ δύο εκ διαμέτρου αντίθετων κοσμοθεωριών. Θα δεις μια δραματοποιημένη, σεναριακή συζήτηση που πραγματοποιείται στο αμφιθέατρο του Karl-Franzens-Universität Graz, οι συνήθεις ύποπτοι συναντώνται για να συζητήσουν το «θέμα του Ιράν». Μέχρι εδώ, όλα βγάζουν νόημα.
Ένας θεολόγος, ένας πολιτικός επιστήμονας, ένας πολεμικός ανταποκριτής, μια τηλεοπτική παρουσιάστρια και σύζυγός του πρωθυπουργού, μια ακτιβίστρια, ριζοσπαστική φεμινίστρια και συγγραφέας, ένας πάστορας, ένας μαέστρος και μια Ιρανή ποιήτρια βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας, κλήθηκαν για να εκφράσουν τις απόψεις τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης, τη γεωπολιτική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή και το «ιρανικό πρόβλημα».
Αλλά, οι λόγοι που παπαγαλίζουν είναι βαρετοί και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κάνουν προσωπικές αποκαλύψεις ως πολιτικές δηλώσεις και προβάλλουν οιονεί φιλοσοφικά επιχειρήματα αναμασώντας συντηρητικές, θρησκευτικές και ξεπερασμένες ιδέες. Τους ακούς να θρηνούν για τη δική τους και τη μοίρα του κόσμου από προνομιούχες θέσεις. Δεν βγάζουν νόημα. Συζητούν την κρίση του πολιτισμού. Και μέρες μετά κατάλαβα γιατί. Είναι οι αποψάρες τους. Προσωπικές θέσεις και τα σώψυχά τους που δεν έχουν καμία σχέση με το δράμα των γυναικών στο Ιράν. Άρα, αυτή η παράσταση είναι μια θεατρική εμπειρία. Είναι ο ορισμός της επανακατασκευής μιας «αλήθειας» κατά βούληση και κατά το δοκούν. Είναι η μετά-αλήθεια. Αυτό που ζούμε δηλαδή κάθε μέρα στη ζωή μας.
Ο κάθε ομιλητής στην παράσταση παραποιεί την αλήθεια για το Ιράν με εκδοχές περισσότερο ή λιγότερο κοντά στην αλήθεια, με ad hominem επιχειρήματα. Γιατί το Ιράν; Γιατί το Ιράν είναι μια μεταφορά για την απουσία της ελευθερίας. Και φεύγοντας από Το Συνέδριο για το Ιράν θα καταλάβεις από τι πάσχει η δυτική κοινωνία. Από έλλειψη επικοινωνίας. Οι ομιλούντες δεν έχουν την ίδια ευχέρεια και λεκτική ακρίβεια, ώστε να αποδώσουν τι ακριβώς θέλουν να πουν.
Το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και σε μια σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ζήτημα για το ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής (χαμένος στις ποικίλες «μεταφράσεις» που ακούγονται. Ο τίτλος και το σκηνικό του έργου είναι συμβολικά. Το έργο προσποιείται ότι είναι ένα συνέδριο αλλά στην πραγματικότητα είναι μια φιλοσοφική παραβολή για την ανθρωπιά, την πίστη, την παραποίηση και την αγάπη.
Ποια είναι τελικά η αληθινότερη αλήθεια σε αυτή την παράσταση; Αυτή που ταιριάζει στον καθένα. Το αριστουργηματικό φινάλε της παράστασης σου λέει ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε κανάλια επικοινωνίας μέσω της ανοχής και της αποδοχής.
– «Και τι να κάνω, λοιπόν;»
– «Ό,τι κάνουμε και οι υπόλοιποι – να κλάψεις και ν’ αγαπήσεις.»
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Ελευθερία Αγγελίτσα, Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Γιώργος Κισσανδράκης, Άρης Λάσκος, Δημήτρης Μανδρινός, Μάριος Μάνθος, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Μιχάλης Πητίδης, Βασίλης Τρυφουλτσάνης, Νίκη Χρυσοφάκη.
Info: Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων παρουσιάζει σε πανελλήνια πρώτη το έργο του Ivan Vyrypaev, Το Συνέδριο για το Ιράν, σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, στο ΠΛΥΦΑ. Εισιτήρια εδώ.
