Είδα «Το Πήδημα» και ξέρω πώς είναι να στριμώχνεται ο προδομένος έρωτας σε μία τουαλέτα με 5 γυναίκες κι έναν άνδρα

Αρχικά, θα σκεφτείς πως πρόκειται για μία παράσταση που αφορά τους νεότερους ανθρώπους. Αλλά όχι – αν είσαι μεγαλύτερη/ος θα σου θυμίσει όλα όσα έχεις συζητήσει με τις φίλες σου, όσα έχεις ζήσει και βιώσει στο πετσί σου, όσα έχεις νιώσει. Οσα έχεις σκεφτεί και ομολογήσει, όσα δεν τόλμησες ποτέ να αρθρώσεις, όσα φοβήθηκες ότι θα συμβούν και όσα συνέβησαν τελικά. Οσα μετάνιωσες μα και εκείνα για τα οποία ένιωσες περήφανη/ος. Και αν δεν «έγραφαν» το όνομά σου όλα αυτά, θα είχαν της φίλης, του φίλου, κάποιου κοντινού σου. Το Πήδημα ανακατεύει τις σχέσεις στο μπλέντερ της αληθινής ζωής, το κάνει με χιούμορ και κάπως ακραίες συνθήκες, αλλά τίποτα εδώ δεν είναι ψεύτικο.

5 κορίτσια, ένα αγόρι, μια νύχτα γιορτινή σε ένα κλαμπ. Εκείνες θα τον κλειδώσουν σε μία τουαλέτα και όλα θα γίνουν όση ώρα εκείνος είναι «φυλακισμένος» (φαντάσου, λέει εκείνος, να είχαν κλειδώσει 5 αγόρια ένα κορίτσι στην τουαλέτα!). Ολα θα βγουν στη φόρα, θα γίνουν ανατροπές, θα ειπωθούν ψέματα και αλήθειες. Θα γίνουν ξεκαθαρίσματα, απλώς για να αποδειχθεί πως στη ζωή όλα μπορεί να συμβούν και από τίποτα δεν θα γλιτώσεις. Ούτε μπορείς, αλλά μήπως κιόλας δεν θες; Θέλω να πω, τι ωραίο είναι να περάσεις μέσα από όλα, ας κλάψεις, ας χτυπηθείς. Κοινότοπο μεν, μα πόσο βαθιά αληθινό: αν δεν πονέσεις, δεν θα μάθεις, δεν θα ταραχθείς, δεν θα εκτιμήσεις και δεν θα απολαύσεις το μετά με όλο σου το είναι.

Οι ηθοποιοί του μαέστρου Δημήτρη, σαν καλοκουρδισμένα όργανα, λειτουργούν αρμονικά, ισορροπημένα. Ακόμη και αν ξεχωρίσεις την αγαπημένη σου (εγώ το έπαθα έντονα), δεν σημαίνει πως μειώνεται η απόδοση των άλλων. Ηταν σίγουρα ένα δύσκολο εγχείρημα, καθώς οι ηθοποιοί κινούνται και μιλούν ασταμάτητα, αλλάζουν θέσεις, σκαρφαλώνουν, κρέμονται (!), χοροπηδούν και χορεύουν, τραγουδούν. Τον σκέφτεσαι και λίγο… θηριοδαμαστή. Η σκηνή είναι συνεχώς γεμάτη. «Γεμάτη» συναίσθημα, γεμάτη χρώμα και ενέργεια, φωνές και νότες.
Σε γεμίζει η παράσταση.

Και σαν να σε «ξεκουράζει» νομίζω, με την έννοια της ψυχικής αποσυμφόρησης αφού σου δίνει απλόχερα τις πλευρές του νομίσματος, σου εξηγεί και δικαιολογεί – μα και αν σου ξυπνήσει ενοχές, θα σ’τις ξεπλύνει κιόλας. Θα σημειώσω ότι το χιούμορ στο Πήδημα είναι εύστοχο και ωραίο, παρότι κατανοητό καθόλου λαϊκίστικο. Θα ξεχωρίσω, επίσης, το εντυπωσιακό σκηνικό, τόσο λειτουργικό στην υπηρεσία του σκηνοθέτη, τα ρούχα (τόσο εύστοχα για τον κάθε χαρακτήρα), τη νέον ταμπέλα Happy New Beer (μα και τη στιγμή που σβήνει το Happy), τη νέον λέξη Sexist (που βλέπω με το δεξί μου μάτι πάνω από την είσοδο στις τουαλέτες), τις Σκιαδαρέσες που έδεσαν υποκριτική με τραγούδι σαν… αθόρυβα.

Κάπως δεν κατάλαβα το τραγικό της τέλος (ρώτησα και τον Δημήτρη, κάτι μου εξήγησε για τη συγγραφέα που έτσι το έχει επιλέξει, ζωή και θάνατος μάς αφορά όλους, γυναίκες άνδρες ό,τι και αν έχουμε περάσει – εξακολουθώ να νιώθω πως θα μπορούσε να τελειώνει και αλλιώς αλλά καμία σημασία δεν έχει).

Εκεί πάνω, λοιπόν, είμαστε εμείς, με τον πρώην, τη φίλη, το νυν, την/τον αντίπαλο. Είδαμε το έργο με την κολλητή μου και τον άνδρα μου. Παρατήρησα πως γελούσα στα ίδια σημεία με τη Σόφη – ο Δημήτρης μειδιούσε σε κάποια, όχι σε όλα. Το διασκεδάσαμε και οι 3 πάντως, όπως νομίζω και όλοι οι θεατές. Προτείνω να πας να το δεις και εσύ με σύντροφο και με φίλους. Θα έχετε να λέτε μετά. Και αυτό είναι το ωραίο μίας επιτυχημένης παράστασης: σηκώνει συζητήσεις άφτερ, με ένα ποτάκι ιδανικά.

Info: Το Πήδημα, της Μάγκι Νέβιλ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη- Μπογδάνου, στο θέατρο Πόρτα. Ερμηνεύουν: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης, Νίκη Σκιαδαρέση, Όλγα Σκιαδαρέση, Λυδία Τζανουδάκη.

Εισιτήρια εδώ.