Είδα τον Μιχάλη Σαράντη να γίνεται Συρανό και πίστεψα ξανά στον ρομαντισμό
- 14 ΙΑΝ 2024
Πώς μπορείς να δεις ένα παραμύθι για τη νίκη του πνεύματος έναντι της φθαρτής ομορφιάς, τη φιλία, τον αλτρουισμό, την αγάπη ως ενήλικας και να πεις στον κυνισμό των ματιών και της ζωής σου να «σκάσει» για λίγο; Πώς μπορείς να παρασυρθείς από μία ιστορία και να νιώσεις ότι ο αγνός έρωτας δεν έχει χαθεί για πάντα από τον κόσμο; Πώς μπορείς όλα αυτά να τα δεις στο σήμερα, σε αυτή την αλλεργική στον ρομαντισμό εποχή; Ο τρόπος είναι η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη στον Συρανό και η ερμηνευτική δεινότητα των ανθρώπων, που διάλεξε να υποδυθούν τους ήρωες του Συρανό, με πρώτο και κύριο τον άνθρωπο που ενσαρκώνει τον ήρωα του τίτλου. Ο Μιχάλης Σαράντης θα σβήσει τον κυνισμό σου από την πρώτη πρόταση.
Βρέθηκα στο θέατρο Αλκυονίς με μία σιγουριά. Ξέρω ότι ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, αλλά με μία καρδιά γεμάτη αγάπη. Ξέρω ότι η αγάπη θα με βρει σε όποια παράσταση κι αν παρακολουθήσω. Είχα τη σιγουριά ότι ο Μιχάλης Σαράντης θα είναι μία πηγή καθαρής ενέργειας που κινείται στη σκηνή με ακρίβεια και δύναμη. Είχα τη σιγουριά ότι η Λένα Παπαληγούρα, που υποδύεται τη Ρωξάνη θα εκφέρει τον έμμετρο λόγο του Ροστάν με τέτοια φυσικότητα, όπως εσύ κι εγώ λέμε την πρώτη μας «καλημέρα» το πρωί. Ήξερα ότι οι 3 αυτοί συνεργάτες, θα φέρουν στη σκηνή τόση αθωότητα μαζί, που θα καλύψει τις θέσεις του θεάτρου. Καμία σιγουριά μου δεν διαψεύστηκε.
Ο Εντμόντ Ροστάντ έγραψε το έργο του, Συρανό, σε έμμετρο λόγο, το 1897. Σε αυτό διηγείται την ιστορία ενός Γάλλου ευγενή του 17ου αιώνα, του Συρανό Ντε Μπερζεράκ, που ήταν γνωστός για την περιπετειώδη ζωή του και την τεράστια μύτη του. Ο Συρανό είναι τρομερός μαχητής, είναι ένας άνθρωπος που πάντα υπακούει στον δικό του, άκαμπτο ηθικό και αξιακό κώδικα, είναι εκείνος που λέει τις αλήθειες κατάματα σε όποιον θέλει χωρίς να υπολογίζει το κόστος, είναι αυτός που καταφεύγει στο χιούμορ αλλά και στο σπαθί του για να υπερασπιστεί τον ευατό του, είναι εκείνος που ερωτεύεται τη Ρωξάνη αλλά δεν μπορεί να της το πει.
Δανείζει τα λόγια της αγάπης του για εκείνη στον όμορφο αλλά αμήχανο στον λόγο Κριστιάν και εκείνη ανταποκρίνεται στα δικά του λόγια, αλλά σε άλλο πρόσωπο, αυτό που νομίζει ότι εκφράζει την αγάπη του προς εκείνη. Κι ο Συρανό ζει τον ερωτά του μέσω του λόγου. Αυτή είναι που πρέπει να ξέρεις για την υπόθεση.
Αυτά που δεν υποψιάζεσαι ίσως είναι τα πόσα κωμικά στοιχεία θα βρεις σε αυτή την παράσταση, πόσο θα απολαύσεις τον έμμετρο λόγο όπως τον απέδωσε ο Στρατής Πασχάλης, πόσο όλα θα ντυθούν οργανικά από τη μουσική του Βάιου Πράπα που περνά από το ένα είδος στο άλλο, προσδίδοντας το δικό της χαρακτήρα στην παράσταση, πόσο θα καταλάβεις ότι ένα υπερθέαμα μπορεί να δημιουργηθεί με βασικό υλικό, όχι κάποια περίτεχνα κοστούμια και τεράστια σκηνικά αλλά με την αξία και το μέγεθος του λόγου, και το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται ο Γιώργος Νανούρης, το πόσο φυσικά μπορεί μία παράσταση να κινείται ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία χωρίς να χάνει το κέντρο της, αλλά και πόσο θα σε μαγέψουν όλοι οι ηθοποιοί του θιάσου.
Ο σαρωτικός Μιχάλης Σαράντης προσφέρει στο κοινό μία ερμηνεία, που καταφέρνει να χωρέσει σε ένα πρόσωπο την φοβερή ειλικρίνεια, τη μοναξιά ενός ανθρώπου που πάντα τον περιθωριοποιούσαν με βάση ένα χαρακτηριστικό που έτυχε να έχει, την τρομακτική οργή κι από την άλλη τον απύθμενο ρομαντισμό και την τρυφεράδα και το πάθος για τον έρωτα, που ο Συρανό αρνείται όμως πραγματικά στον εαυτό του.
Ο Μιχάλης Σαράντης γίνεται ένας ήρωας που δεν θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, καθώς παίζει με κάθε πόρο του κορμιού του, τον υπέροχο ιδεαλιστή Συρανό, που παλεύει να βρει την αυτοεκτίμησή του και τον τρόπο το θάρρος που δείχνει στη μάχη να το δείξει για να κερδίσει τη ζωή, που αξίζει να ζήσει κι ας μην το πιστεύει. Οσμίζεσαι στις κινήσεις του όλους του φόβους, που θέλει να καλύψει με μία δεξιοτεχνική κίνηση του σπαθιού του, όλη τη φωτιά στο μυαλό του, όλη την αγάπη του για τον λόγο. Αλλά ο Μιχάλης Σαράντης και ο Συρανό δεν είναι μόνοι σε αυτό το σκηνικό ταξίδι.
Έχει στο πλευρό του από την άμεση, έξυπνη, γοητευτική Ρωξάνη της Λένας Παπαληγούρα, εκείνη που είχε το θάρρος να ζήσει την αγάπη και τη διεκδικεί ως το τέλος, μέχρι τους απολαυστικούς Κριστιάν του Ιάσονα Παπαματθαίου και Κόμη Ντε Γκις του Νικόλα Χανακούλα, αλλά και τους αεικινητους Κωνσταντίνο Γιουρνά, Κωνσταντίνο Γεωργαλή, Χρήστο Πούλο Ρένεση και Γιώργο Φασουλά που αεικίνητοι, αλλάζουν ρόλους στη σκηνή.
Ο Γιώργος Νανούρης είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει να κινεί το συναίσθημα μέσα μας. Και βρήκε τους κατάλληλους συνοδοιπόρους σε αυτή τη μετακίνηση, που είναι πάντα ευτύχημα να σου προκαλεί μία παράσταση. Ο Συρανό του ζωντανεύει μέσα από μία φρέσκια ματιά, με έναν φωτισμένο Πύργο του Αίφελ στο βάθος, λίγα καθίσματα θεάτρου, έναν βράχο και μία σκάλα πάνω και κάτω από την οποία θα δεις μία μαγική σκηνή να εκτυλίσσεται και θα πιστέψεις πώς πάντα υπάρχει χώρος για ρομαντισμό στη ζωή ό,τι κι αν λέει η κυνική φωνή μέσα σου.
Ο Συρανό του ζωντανεύει και παίζει στο σήμερα, αλλά έρχεται να μας παρασύρει μακριά από την εποχή μας, μακριά από την εμμονή μας στην τελειότητα, μακριά από την επιφάνεια της τέλειας ομορφιάς, στο μέσα μας, στο ύψος και το βάθος των συναισθημάτων μας, στην αγάπη. Την αγάπη που φέρνουν και μοιράζονται όλοι μαζί στη σκηνή οι συντελεστές της παράστασης και που μοιραία, δεν έχει πού αλλού να πάει, έρχεται και μας βρίσκει και μας συνοδεύει κι αφού πέσει η αυλαία.
Info: Συρανό, Θέατρο Αλκυονίς. Κάθε Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη στις 20:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00 και Κυριακή στις 18:00. Εισιτήρια εδώ.
