Είδαμε: Την πρώτη σεζόν του Hostages

Από τη Μαριλού Ρεπαπή

Η υπόθεση: Ο Πρόεδρος της Αμερικής, πρέπει να κάνει μία εγχείρηση ρουτίνας. Η καρδιοχειρουργός Ellen Sanders (Toni Collette) επιλέγεται από το επιτελείο του για να κάνει την επέμβαση. Ταιριάζει απόλυτα στα στοιχεία που θα απογειώσουν το προφίλ του Προέδρου στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ: είναι γυναίκα και είναι γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο. Η Ellen επιστρέφει σπίτι της μετά το σχετικό Ιατρικό Ανακοινωθέν, για να βρει την οικογένεια της να κρατείται όμηρος από έναν πράκτορα του FBI. Ο πράκτορας μαζί με τρεις συνεργούς, απειλεί να ξεκληρίσει την οικογένεια, αν η Ellen δεν φροντίσει να δολοφονήσει τον Πρόεδρο κατά τη διάρκεια της επέμβασης την επόμενη μέρα.

Γιατί να το δεις: Μπαίνει γρήγορα στο θέμα και δεν σε αφήνει να βαρεθείς. Ίντριγκες, ιεροί σκοποί, προδοσία από έμπιστα πρόσωπα και αγαπημένους, άνθρωποι που δεν είναι αυτοί που νόμιζες ότι είναι. Φυσικά όλα περιστρέφονται γύρω από το αγαπημένο βαλλόμενο πρόσωπο σε τέτοιες σειρές: τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Από μόνο του το στόρι είναι ιντριγκαδόρικο και η σειρά συμπεριλαμβάνει λαμπερά ονόματα στα credits. Η Toni Collette πλαισιώνεται από τον Dylan McDermott (American Horror Story) και τον Tate Donovan (Damages), ενώ είναι παραγωγή του βραβευμένου με 9 ΕΜΜΥ, Jerry Bruckheimer (CSI, The Amazing Race). Έχει αρκετά εύπεπτη πλοκή και με σχετικά μικρή σεζόν, 15 επεισοδίων, η οποία έχει ολοκληρωθεί και δεν θα περιμένεις κάθε εβδομάδα. Το τέλος της σεζόν δεν είναι cliffhanger, οπότε δεν είσαι αναγκασμένος να δεις την δεύτερη σεζόν (αν υπάρξει). Επίσης, σε κρατά κοινωνικό: Δηλαδή, είναι ιδανικό για να κάτσεις μέσα το σαββατοκύριακο με πιτζάμες αλλά δεν είναι ικανό να σε κάνει να ακυρώσεις πλάνα για να δεις τη συνέχεια. Σαν γκόμενα-καβάτζα. Τέλος, σε μία σεζόν που η αμερικάνικη τηλεόραση δεν είχε τίποτα το συγκλονιστικό να προτείνει, μην έχεις υψηλές απαιτήσεις αν είσαι up-to-date στις σειρές που βλέπεις/θέλεις να δεις.

Γιατί να μην το δεις: Αν είσαι από εκείνους που δεν είναι φανατικοί σήριαλ-φιλ, ώστε να βλέπουν και κάποιες σειρές μόνο γιατί έπεσαν στην παγίδα του πιλότου και θέλουν να δούνε πώς τελειώνουν, μην κάνεις τον κόπο. Επίσης, το όνομα του Bruckheimer και το λαμπερό καστ, είναι περισσότερο κράχτες και δεν θα σε αποτρέψουν από τα απανωτά eye-rolling ή και γέλιο σε κλισέ ατάκες (που μουρμουράς μόνος σου πριν τις πούνε) και ανατροπές του σεναρίου. Στην Αμερική, δεν έχει πάει τόσο καλά σε νούμερα και θα είναι έκπληξη αν ανανεώσει για δεύτερη σεζόν, άλλωστε το ότι ολοκλήρωσε στα 15 επεισόδια είναι από μόνο του ύποπτο. Σίγουρα να μην το δεις αν περιορίζεσαι σε σειρές που γράφουν ιστορία, όπως είναι το Breaking Bad και το Sopranos. Επειδή όμως τέτοιες σειρές όμως βγαίνουν μία στα δέκα χρόνια, εξαρτάται από εσένα το πόσο νερό θέλεις να βάλεις στο κρασί σου. Για το Hostages η αναλογία είναι μισό νερό – μισό κρασί.

Βαθμολογία για το είδος του: 5/10

Βαθμολογία για κωλοβάρα watching: 8/10

Βαθμολογία σε σχέση με το Breaking Bad: 2/10