Είδαμε τη Στεφανία Γουλιώτη να χωρίζει 100 (διάσημους και μη) άντρες, μέσα σε 24 ώρες

Η Ζωή Δημητρίου 15:30 το μεσημέρι του Σαββάτου έκανε binge watching χωρισμού 

«Δεν σε αγάπησα ποτέ». «Σε αγαπώ». «Σε αγαπώ;». «Σε αγάπησα». «Θα σε αγαπώ για πάντα». Η «γ@μημέν@ περίπλοκη» Στεφανία Γουλιώτη τα είδε και τα άκουσε όλα μέσα σε ένα 24ωρο μαραθώνιο χωρισμού. Χώρισε από queer άντρες (εσύ που εμφανίστηκες με παγιέτα και της είπες ότι ήταν αρκετά καλή στο Maestro, είσαι ίνδαλμα), από boomers, από Gen Z φασαίους, από τον Γιώργο Χρυσοστόμου, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τον Γιάννη Σοφολόγη, τον Χάρη Κούσιο (χορευτής και χορογράφος), τον Πάνο Μουζουράκη, τον Μάκη Παπαδημητρίου (που 9:15 πρωί Κυριακής έζησε τον χωρισμό του), τον φανταστικό Ορέστη Ανδρεαδάκη (ο πιο κινηματογραφικός χωρισμός και ο πιο ανάλαφρος), τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και τον Νίκο Καραθάνο (τον πιο ρομαντικό). Δεν είχε ιδέα ότι θα τους χωρίσει επί σκηνής. Δεν ήξερε για κανέναν από τους 100 «πρώην» της τι ώρα θα τους χωρίσει. Έπαιζε ξανά και ξανά μια σκηνή, για το τέλος μιας σχέσης.

Οι αστείοι, απροβάριστοι, άβολοι, βαρετοί, εθιστικοί, συγκινητικοί, επιφανειακοί, ευγενικοί, ωμοί, από τη ζωή όλων βγαλμένοι χωρισμοί της Στεφανίας Γουλιώτη είναι μια μελέτη της σύγχρονης αρρενωπότητας. Έπαιζε μια σκηνή (που έγινε το binge watching μιας 24ωρης sold out παράστασης/ ψυχοθεραπείας στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση) εμπνευσμένη από τη μεταθεατρική ταινία του John Cassavetes, Opening Night. Κεντρική φιγούρα της παράστασης είναι η Βιρτζίνια. Τη γνωρίζουμε κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τον εραστή της, Μόρτι, που πραγματοποιείται μέσα σε ένα κουτί, με την κάμερα να καταγράφει, σε live χρόνο, κάθε λεπτομέρεια της αλληλεπίδρασής τους.

Η σκηνή επαναλαμβάνεται 100 φορές, κάθε φορά με έναν καινούριο παρτενέρ για τη (απελπισμένη για αγάπη) Βιρτζίνια, αναγκάζοντας την ηθοποιό να ανταποκριθεί με ταχύτατα αντανακλαστικά. Βασίστηκε σε λίγες αράδες, 2 μερίδες noodles, λίγο (ή και όχι τόσο λίγο αν παρατηρήσουμε το παραπάτημά της) ουίσκι και ένα καθόλου χορογραφημένο ερωτικό χορό, το τελευταίο «φάσωμα». Οι άντρες που συνάντησε ήταν ερασιτέχνες, αλλά μάς δίδαξαν πολλά για την ιεραρχία των σχέσεων. Και την πολυπλοκότητα ενός χωρισμού. Άραγε, αυτός που φωνάζει κλείνοντας την πόρτα ότι δεν την αγάπησε ποτέ, μήπως δεν θα την ξεπεράσει και ποτέ; Κάθε θεατής (η μισή Αθήνα δηλαδή) έχει ερωτήματα, αναπάντητα. Όπως ακριβώς και στις σχέσεις. Υπάρχει ποτέ σοβαρό closure; Ή συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε σε λούπα;

Οι σχέσεις είναι ένα περφόρμανς. κάτι σαν το The Second Woman των Nat Randall και Anna Breckon. Δεν ερωτευόμαστε σκηνοθετημένα, όχι ακριβώς σκηνοθετημένα. Αλλά, λειτουργούμε σαν καθρέφτης του άλλου και θέλουμε στο τέλος να τον μειώσουμε για να σταματήσουμε να τον αγαπάμε. Θέλουμε να του πετάξουμε ένα 50€ για να εξαγοράσουμε τη θλίψη του αποχωρισμού. Η Στεφανία Γουλιώτη ήταν μόνη της στη σκηνή. Ακόμη κι αν είχε 100 άνδρες μαζί της. Ήταν η μοναξιά της μεγαλειώδης. Και αυτός είναι ο λόγος που είναι αξεπέραστη. Γιατί ήταν και αρκετή. Και αρκετά εκτυφλωτική. Και μια γυναίκα που αντέχει τη ζωή. Και την επαναληπτικότητά της. 

Μπορούσες να κάτσεις για 15 λεπτά. Μπορούσες να τη βλέπεις να μαζεύει τα πεσμένα noodles για 6 ώρες. Η εμπειρία είναι άχρονη. Είναι και καθαρά προσωπική. Βέβαια, οι συμβάσεις της οικειότητας είναι (άλλοτε απολαυστικά κι άλλοτε βασανιστικά) γνώριμες σε όλ@ μας. Δεν κατάλαβα πότε μπήκα με φως στη Στέγη και πότε βγήκα νύχτα. Θυμάμαι όμως ότι γέλασα δυνατά (και δεν ήθελα να βγάλω το κορδελάκι μου για να το θυμάμαι αυτό το ευφορικό γέλιο). Και επιβεβαιώθηκε η θεωρία μου ότι η ζωή μας είναι μια φάρσα. 

Η Πηνελόπη Μποσταντζόγλου είδε τη Στεφανία Γουλιώτη σε μεταμεσονύχτιους χωρισμούς

Σαββατόβραδο μετά τα μεσάνυχτα και βρέθηκα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, έτοιμη για μία από τις πιο ιδιαίτερες θεατρικές εμπειρίες της ζωής μου. Το παραστασιακό project The Second Woman με πρωταγωνίστρια τη Στεφανία Γουλιώτη, ήταν κάτι που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μου. Και από ό,τι φάνηκε δεν ήμουν η μόνη. Κάπως έτσι, επέλεξα να επενδύσω σε μια μεταμεσονύχτια θεατρική εμπειρία. Και το πιο εντυπωσιακό; Πλήθος θεατών, σε ώρες που συνήθως τα bars της πόλης είναι γεμάτα, σχημάτιζε ουρές έξω από την Στέγη για να ζήσει την ίδια εμπειρία.

Το The Second Woman, εμπνευσμένο από την ταινία John Cassavetes Opening Night, σχολιάζει τον «δεύτερο» ρόλο της γυναίκας στην ερωτική και κοινωνική της ζωή. Στην παράσταση, η Στεφανία Γουλιώτη, ξαναπαίζει την ίδια σκηνή 100 φορές, με 100 διαφορετικούς άντρες και queer άτομα. Η υπόθεση είναι απλή: η ηρωίδα αποχαιρετά τον εραστή της σε μια συναισθηματικά φορτισμένη συνάντηση. Παρόλο που η σκηνή επαναλαμβάνεται, οι λεπτομέρειες κάθε συνάντησης αλλάζουν ανάλογα με τον παρτενέρ της, δημιουργώντας  (κυριολεκτικά) ανεπανάληπτες στιγμές αυτοσχεδιασμού.

Η ερμηνεία της Γουλιώτη ήταν πραγματικά καθηλωτική και άξια 24ωρου standing ovation. Για 24 ώρες, στάθηκε στη σκηνή, αλληλεπιδρώντας με ένα πολυποίκιλο cast, χωρίς να χάνει ούτε στιγμή την ενέργειά της. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η αντοχή της, καθώς έπρεπε να ισορροπήσει μεταξύ ενός σταθερού σεναρίου και των απρόβλεπτων αυτοσχεδιασμών που κάθε παρτενέρ έφερνε στη σκηνή. Η ηθοποιός έδωσε ψυχή σε μια παράσταση- μαραθώνιο αντοχής και μέσα από τις συνεχείς αλλαγές στους παρτενέρ της, βγήκε ξεκάθαρα νικήτρια.

Όσο εντυπωσιακή κι αν ήταν η Γουλιώτη, από τους άντρες και queer άτομα που πέρασαν από τη σκηνή on my watch, αρκετοί δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του project, αφήνοντας την ηθοποιό να «σώζει» την κάθε σκηνή. Υπήρχαν, βέβαια, και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά συνολικά μου έλειψε λίγη περισσότερη ευρηματικότητα στους αυτοσχεδιασμούς και τη δυναμική της ερμηνείας τους.

Συνοπτικά, η εμπειρία μου στο The Second Woman ήταν μοναδική και πολύ πιο διασκεδαστική από ό,τι περίμενα. Η Στεφανία Γουλιώτη απέδειξε για ακόμα μία φορά ότι είναι μια εξαιρετική ηθοποιός, έτοιμη να τα βάλει με οποιαδήποτε πρόκληση, ακόμα και αυτή μιας 24ωρης παράστασης. Παρά τις όποιες αδυναμίες, το The Second Woman απέδειξε θριαμβευτικά ότι το  θέατρο μπορεί να μας ενώνει, ακόμα και στις πιο απρόσμενες ώρες της νύχτας.

Η Λία Παπαϊωάννου είδε τη Στέγη να υποκλίνεται στη Στεφανία Γουλιώτη

Θέατρο χωρίς να έχω πιει πρώτα καφέ δεν είναι κάτι που μου έχει ξανασυμβεί. Έφτασα πρωί της Κυριακής 6 Οκτωβρίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ανακάλυψα ότι έχω ξεχάσει τα τσιγάρα μου στο σπίτι, όλα έμοιαζαν εναντίον μου, σκεφτόμουν ότι θα μπω για τα 24 λεπτά που μου αναλογούν και θα φύγω γιατί πόσες φορές θα αντέξω να δω την ίδια σκηνή; Μα ποιον κορόιδευα; Μπήκα στη Στέγη κι αυτό ήταν μαγεύτηκα και έμεινα εκεί για τις 8 επόμενες ώρες, μέχρι το τελευταίο εκστατικό χειροκρότημα. Μαγνητίστηκα από το κατόρθωμα της Στεφανίας Γουλιώτη να είναι εκεί στη σκηνή (ήδη 18 ώρες πριν βρεθώ εγώ στο κάθισμά μου) να κάνει την κάθε της σκηνή διαφορετική κι ας έλεγε τα ίδια λογια. Η Στεφανία Γουλιώτη προσαρμοζόταν κάθε φορά σε όποιον έμπαινε και της ψιθύριζε στο αυτί το όνομά του.

Είδα τη Στεφανία Γουλιώτη να βιώνει αποχωρισμούς με αγνώστους, αλλά και με γνωστούς (υπέροχη η χημεία της με τον Πάνο Μουζουράκη, λυτρωτικό το «Στεφανία σ’ αγαπώ» του Νίκου Καραθάνου που ήταν ο 100στος παρτενέρ της) άντρες και queer άτομα. Την είδα να γελάει, να θυμώνει, να παρακαλά και να το εννοεί, να αποφεύγει την οικειότητα, να την ζητάει, να χαϊδεύει τρυφερά, να σκοντάφτει ξανά και ξανά περνώντας πίσω από την καρέκλα, να γίνεται η δεύτερη γυναίκα, αυτή που μένει πίσω, που περιμένει, που είναι εκεί ώσπου παύει να είναι εκεί, που επαναστατεί, που χωρίζει χωρίς να κοιτάξει πίσω, που αγαπήθηκε ή δεν αγαπήθηκε ποτέ από τους άντρες (επιλογή που αφηνόταν ανοιχτή στον κάθε παρτενέρ της). Την είδα να δημιουργεί μοναδικά μικρά, 8λεπτά επεισόδια και να είναι κάθε φορά άλλη. Την είδα να «σπάει» και να λύνεται στα γέλια μαζί με όλους τους θεατές εκεί κάπου πριν το τελευταίο δίωρο της παράστασης. Την είδα να αντιμετωπίζει σχόλια περί κούρασης, περί ξενυχτιού, περί αναμονής, που της γίνονταν όλο και περισσότερα από τους παρτενέρ καθώς περνούσε η ώρα, στωικά και να τα διαχειρίζεται μοναδικά.

Χόρεψε 100 φορές το Taste of Love των Aura και το άκουσε και το κοινό άλλες 100 φορές το άκουσε. Η επανάληψη ήταν εκεί κι όμως δεν ήταν. Η αλληλεπίδραση, αυτό δηλαδή στο οποίο βασίζεται η παράσταση/ 24ωρη εμπειρία The Second Woman ήταν που έκανε κάθε συνάντηση ίδια αλλά διαφορετική κάθε φορά (όσο κι αν μου έλειψε μία διαφορετική ματιά από τους παρτενέρ της, που μπορούσαν να της έχουν δώσει πόσους ακόμα ρόλους εκτός από της ερωμένης κι εκείνη τους έδινε τόσα μα τόσα ερεθίσματα να το κάνουν). Αυτό ήταν που κρατούσε και το κοινό στη θέση του κι ας περνούσαν οι ώρες, η προσμονή να δει πώς μπορεί να είναι άλλο την επόμενη φορά και ποιος στο καλό θα μπει από την πόρτα στο «κλουβί» που φιλοξενούσε τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Βιρτζίνια του The Second Woman.

Μετά τον 100στο παρτενέρ της, η Στεφανία Γουλιώτη βγήκε στη σκηνή και το θέατρο σείστηκε (βγήκαν και οι σκηνοθέτριες Nat Randall & Anna Breckon). Όλοι όρθιοι χειροκροτούσαμε το μοναδικό αυτό ταλέντο, την αντοχή, τη φυσική κατάσταση, την εγρήγορση του μυαλού που έπρεπε να αντιδρά απέναντι σε όλα αυτά τα διαφορετικά ερεθίσματα. Χειροκροτούσαμε τη γυναίκα που χώρισε 100 φορές για να απελευθερωθεί από το «κλουβί» της, από τη σκηνή από το εγχείρημα αυτό, και βέβαια την ηθοποιό που έγινε η Δεύτερη Γυναίκα για να τερματίσει πρώτη και μόνη στις καρδιές μας. Κι έχω την αίσθηση από το 2007 που παρακολουθώ τη Στεφανία Γουλιώτη στο θέατρο ότι εκείνη είναι σχεδιασμένη για τέτοια πρωταθλητικά projects. Φεύγοντας σκεφτόμουν τον άθλο της, σκεφτόμουν ότι δεν είχα καπνίσει για 8 ώρες, δεν είχα πιει καφέ και δεν ένοιαζε. Περπατούσα στη Συγγρού κι όμως ήμουν ακόμα καθηλωμένη. Νομίζω θα μείνω για καιρό εκεί.