Είδαμε τον νέο James Bond και να τι καταλάβαμε

Προς όφελος του δούλεψαν πολλοί παράγοντες: Ένα φανταστικό τραγούδι που έμελλε να γίνει megahit (και να κερδίσει και το Όσκαρ Τραγουδιού λίγους μήνες μετά)από την πιο hot-από-ποτέ Αdele τότε, αλλά και το εορταστικό του πράγματος λόγω της επετείου. Το publicity έκανε θαύματα, με κορυφαίο και πλέον αξιομνημόνευτο εκείνο το φοβερό σταντ στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, με τον Daniel Craig να πηδάει από αεροπλάνο εν πτήση, αγκαλιά με την Βασίλισσα Ελισάβετ! Αλλά ο πιο βασικός παράγοντας επιτυχίας ήταν ότι το Skyfall ήταν μια πραγματικά ΚΑΛΗ ταινία.

Όπως ήταν λογικό κι αναμενόμενο, η επόμενη περιπέτεια του 007 έχει να αντιμετωπίσει έναν προκάτοχο με όνομα βαρύ σαν ιστορία, που λέει και το τραγούδι. Ναι το Spectre είναι μια από τις καλές Bond περιπέτειες. Με άλλα λόγια αξίζει τα λεφτά του (τα δικά σας αλλά και του budget των 250 εκ. Δολαρίων!)

Αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Συνεχίζοντας από εκεί που μας άφησε το Skyfall, η μυστική οργάνωση MI6 της οποίας ο James είναι πράκτορας, γλείφει ακόμα τις πληγές της μετά την τρομοκρατική επίθεση που δέχτηκε στην προηγούμενη ταινία, αφήνοντας την με τις κεντρικές εγκαταστάσεις της στο Λονδίνο κατεστραμμένες, σε τέτοιο σημείο που να είναι προτιμότερη η μεταστέγαση παρά η επιδιόρθωση τους. “Ορφανή” η MI6, “ορφανός” κι ο Bond μετά το θάνατο της Μ (τρομερά αισθητή η απουσία της αγαπημένης Judi Dench).

Με πολλές κι εμφανείς συνδέσεις-αναφορές στο πρόσφατο παρελθόν αλλά και στο όχι και τόσο πρόσφατο, αυτός ο Bond κοιτάζει το μέλλον ρίχνοντας και μερικές κλεφτές ματιές προς τα πίσω. Γιατί όχι, αφού το παρελθόν, όσο τραυματικό κι αν υπήρξε για τον ήρωα, για τις ίδιες τις ταινίες ήταν θριαμβευτικό. Η σύνδεση γίνεται και σε ένα έξυπνο κλείσιμο του ματιού προς τους πιο προσεκτικούς και πιστούς φανς, βλέπουμε να συνδέονται όλοι οι χαρακτήρες των 4 περιπετειών με πρωταγωνιστή τον Craig. Από τον Le Chiffre του καταπληκτικού Casino Royale, τη Vesper Lyndt, τη μόνη γυναίκα για το χαμό της οποίας ο συνήθως cool James ‘έπεσε στα πατώματα’ απαρηγόρητος, έως το απόλυτο ψυχάκι του Skyfall, τον Silva του φανταστικού Javier Bardem.

Δύσκολη δουλίτσα για τον Craig αλλά και για την παραγωγή της ταινίας να αναμετρηθεί με τόσο επιτυχημένο κι ένδοξο παρελθόν, αλλά τα καταφέρνουν -σχεδόν- τέλεια. Ο Sam Mendes σκηνοθετεί και πάλι (ευτυχώς) και δίνει μια βαρύτητα στα πράγματα καθώς προερχόμενος από δράματα χαρακτήρων, (American Beauty, ο Δρόμος της Απώλειας), αφήνει τις σκηνές να αναπνεύσουν όπως ακριβώς είχε κάνει και προς όφελος του Skyfall.

Όχι ότι στις σκηνές δράσης δεν τα καταφέρνει. Το αντίθετο μάλιστα. Πιο σίγουρος αυτήν τη φορά για τον εαυτό του, ‘χορογραφεί’ κάτι mega-sets δράσης με πρώτο και καλύτερο αυτό με το οποίο ανοίγει η ταινία, διαδραματίζεται στο Mexico City κατά τη διάρκεια του εορτασμού της «Ημέρας των Νεκρών» και είναι συγκλονιστικό.

Δεν θα σας πούμε πολλά για να μην χαλάσουμε την απόλαυση, αλλά από το ξεκίνημα αυτής της σχεδόν one-shot σεκάνς στην παρέλαση στην οποία εισχωρεί ο Bond μέχρι το φινάλε της σκηνής με ένα ελικόπτερο όπως δεν έχετε δει ξανά σε ταινία, η έναρξη είναι αντάξια των καλύτερων ταινιών του 007.

Το κεντρικό στόρι αν κι επιτυχημένα συνδέει όπως είπαμε τη μυθολογία των πρόσφατων ταινιών κάνοντας τον θεατή να νιώθει ότι είναι ‘insider’ στα τεκταινόμενα, αφορά για μια ακόμη φορά παγκόσμια συνωμοσία. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι κάποιος τρελός που θέλει να ανατινάξει την υφήλιο, αλλά πολλοί μαζί, υπεράνω υποψίας, θέλοντας να ελέγξουν αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στην εποχή μας: Την πληροφορία. Καλό κι επιτυχημένο twist, σε μια εποχή που λίγο πολύ όλοι υποψιαζόμαστε ότι σκιώδεις συνεργασίες και μυστικές συμμαχίες πολύ μακριά από δημοκρατικά ελεγμένους θεσμούς, κάνουν κουμάντο σε όλους τους τομείς της ζωής παγκοσμίως.

Στην επιλογή του ‘κακού’ το Spectre ευτυχεί, καθώς ο δις Οσκαρικά ‘εκλεγμένος’ Christoph Waltz, έχει τη βαρύτητα που απαιτεί ένας διαβολικός mastermind, χωρίς όμως τις υπερβολές στα όρια του camp στις οποίες έχουν υποπέσει άλλοι προκάτοχοί του. Και φτάνουμε στα κορίτσια. Τα Bond Girls είναι δύο και ω τι ειρωνεία, εν έτει 2015, κερδίζει στα σημεία η μεγαλύτερη και ωριμότερη των δύο. Η Lea Seydoux δεν κάνει τίποτα λάθος, είναι καλή ηθοποιός, αυτό το ξέρουμε ήδη, δεν θα το χάλαγε εδώ, είναι φρέσκια και όμορφη κι έχει αυτό το οξύμωρο, άκρως ενδιαφέρον μείγμα εύθραυστης και δυνατής γυναίκας, αλλά κάπου δεν κολλάει. Δεν μένει αξέχαστη, ίσως κι από επιλογή των δημιουργών της ταινίας, όπως ας πούμε η Vesper.

Θα πει κανείς μικρό το κακό… κι αλήθεια είναι, αφού η Monica Belucci, ώριμη και πανέμορφη αλλά με εμφανή τα σημάδια της ηλικίας των 50 χρόνων της (θαρρώ καθόλου τυχαία) κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση παρά το σαφώς συντομότερο του ρόλου της.

Ναι, είναι όλοι εδώ: ο νέος Μ (πάντα καλός ο Joseph Fiennes), ο Q και τα γκατζετ του, παιχνιδιάρικα ερμηνευμένος από τον Ben Whishaw (της φήμης του ‘Αρώματος’) αλλά και η ‘έγχρωμη’ Moneypenny για τη νέα εποχή Naomie Harris. Αξίζει να δείτε το Spectre και μάλιστα αξίζει να ιδωθεί στο σινεμά (φυσικά!) κι όχι αργότερα στο σπίτι, έχει πολύ υψηλό επίπεδο χορταστικής κινηματογραφικής απόλαυσης να σας προσφέρει. Απλά να μωρέ, δεν είναι Skyfall. Όχι ότι θα μπορούσε να είναι, αλλά λέμε τώρα.