Είχες NETFLIX και στο χωριό σου;

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως, τι είναι το Netflix; Ούτε ακριβώς κανάλι, ούτε φυσικά ένα απλό streaming service, το Netflix είναι όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω. Ξεκινώντας το 1997, στην προ­ γρήγορου ιντερνετ εποχή, η εταιρεία ήταν στην ουσία ένα «ταχυδρομικό» βίντεοκλαμπ.

Έκανες μια συνδρομή και διαλέγοντας από τους πάνω από 100.000 τίτλους που έφτασε να έχει στους καταλόγους του 10 χρόνια αργότερα, λάμβανες το dvd σπίτι σου, είτε για ενοικίαση, είτε για αγορά (ναι στην Αμερική κάποτε αγόραζαν τις ταινίες πιο εύκολα απ’ότι τις ενοικίαζαν).

Το 2009 είχε φτάσει τα 10 εκατομμύρια συνδρομητές, ενώ έως το 2011 είδε τον αριθμό να εκτινάσσεται απότομα με την έλευση του γρήγορου ιντερνετ καθώς τα dvd έδωσαν τη θέση τους στη νέα ταυτότητα της εταιρείας ως συνδρομητική streaming υπηρεσία, φτάνοντας τα 28 εκατομμυρια συνδρομητές. Το σημερινό νούμερο φτάνει πια τα 70 εκατομμύρια παγκοσμίως, εκ των οποίων τα 43 μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Διαθέσιμο μέχρι πριν μια εβδομάδα σε 40 μόλις χώρες, η αναλογία των Αμερικανών συνδρομητών με τους «υπεράκτιους» είναι δεδομένο ότι θα αλλάξει δραματικά με την προσθήκη των νέων 140 χωρών.

Μιλάμε για μια τεράστια ηλεκτρονική πλατφόρμα στην οποία μπορείς να βρεις στην κυριολεξία ό,τι θέλεις: Oλόκληρη την παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή ταινιών και ντοκιμαντέρ και τις τηλεοπτικές σειρές της αγγλόφωνης τηλεόρασης όλων των καναλιών, ελεύθερων και συνδρομητικών.

Η κίνηση ματ όμως που έκανε το Netflix να βγει μπροστά από τον ανταγωνισμό άλλων συνδρομητικών υπηρεσιών όπως το Hulu, έγινε όταν το 2013 όταν μπήκε στην παραγωγή των δικών του in­house τηλεοπτικών προϊόντων. Κι όχι δειλά και μετρημένα, αλλά με τον πιο high profile τρόπο που γινόταν: Με το House of Cards, μια σειρά επιπέδου, με συντελεστές δυο καραμπινάτα και ‘σεβαστά’ στο χώρο ονόματα (Kevin Spacey, Robin Wright) και σκηνοθέτη του πιλότου της σειράς που είχε budget 60 εκατομμυρια δολλαρία, τον David Fincher(!).

To Netflix είχε αποφασίσει να γίνει δυνατός παίχτης από την απαρχή της νέας του «ενασχόλησης» με το home entertainment κι έδειχνε τα δόντια του. Ακολούθησαν το Orange is the New Black, η συνεργασία με τον κολοσσό Marvel με το “Daredevil” και το “Jessica Jones” πιο πρόσφατα, το Derek του Ricky Gervais, το Sense 8 των αδερφών Wachowski (Matrix), το αγαπημένο μας Grace and Frankie, εκστατικές κριτικές για πολλά από αυτά τα τηλεοπτικά «προιόντα» αλλά και βραβεία ΕΜΜΥ, Χρυσές Σφαίρες και πάει λέγοντας. H οικονομική δέσμευση του Netflix για original προγράμματα μέσα στο 2017 ανέρχεται στα 7 δις. δολάρια! Μιλάμε για μεγαλύτερο ποσό από αυτό που θα δαπανήσουν τα στούντιο της Warner και της Universal μαζί…

«Αντίο κοινωνική ζωή», «θα τα ξαναπούμε το 2017» κι άλλα τέτοια υπερβολικά και χαριτωμένα έδιναν κι έπαιρναν από τους Έλληνες “φανς” του Netflix άμα τη ανακοίνωση του ρηξικέλευθου νέου. Μήπως όμως όλος αυτός ο υπέρμετρος ενθουσιασμός ήταν άλλη μία ανώριμη αντίδραση του Ελληνικού κοινού που αρέσκεται στο να αγκαλλιάζει στιγμιαία και κυρίως ‘λεκτικά’, με βαρύγδουπες δηλώσεις, ό,τι νέο, ενώ λίγο καιρό αργότερα τα πράγματα ξεφουσκώνουν και επανέρχονται στις κανονικές τους διαστάσεις;

Mη ξεχνάμε ότι η Ελληνική αγορά που στην ουσία εκπροσωπεί αυτό το και καλά ενθουσιώδες κοινό είναι χαρακτηρισμένοι ένθερμοι φίλοι της πειρατείας. Μιλάμε για τέτοια διείσδυση του παράνομου downloading στην ελληνική νοοτροπία που ξεπερνά ακόμη και την δικαιολογία­ πανάκια της οικονομικής κρίσης. Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει στον κινηματογράφο: Πτώση των εισιτηρίων από το 2009 έως σήμερα άνω του 60% κι ένας ελληνικότατος εξυπνακίστικος ωχαδερφισμός που διατυμπανίζει ανοησίες του τύπου «ε μάλλον μάπα φαίνεται αυτό οπότε θα το κατεβάσω» ή «ε αυτό δεν είναι για κινηματογράφο». Αν σου φαίνεται «μάπα» αγαπητέ/ή, ποιος ο λόγο να το ‘κατεβάσεις’; Aπλά μην το δεις. Άλλωστε ο κινηματογράφος παραμένει η φθηνότερη διασκέδαση με τα εισιτήρια των καθημερινών να κοστίζουν μέχρι και 3,5 ευρώ με τις διάφορες προσφορές οι οποίες πλέον είναι μόνιμες και καλύπτουν πάνω από το 80% των κινηματογραφικών αιθουσών. Άρα η κρίση ευθύνεται μόνο εν μέρει για το πρόβλημα.

Στην τηλεόραση από την άλλη τα πράγματα είναι πιο συγκεχυμένα. Ατελείωτα Terrabytes σκληρών δίσκων με σειρές και ταινίες που περιμένουν κάποιος να πατήσει το play να τις δει, χωρίς καν να κάνει τον κόπο για την απόκτηση ενός συμπαθητικής ποιότητας media player ώστε να προβάλλεται όλο αυτό το τηλεοπτικό προϊόν στην πολλών ιντσών τηλεόραση που σχεδόν όλοι μας έχουμε, αντί της οθόνης του υπολογιστή.

Το Netflix θα είναι διαθέσιμο ξεκινώντας από 7,99 στο απλό ‘μπουκέτο’ (sic) και θα φτάνει τα 12,99 στην πιο πλούσια εκδοχή του. Οι υπότιτλοι όμως παραμένουν πεισματικά στα Αγγλικά (προς το παρόν τουλάχιστον) κι αναρωτιέται κανείς, πώς αυτό το εκπαιδευμένο στο τσάμπα κοινό, που δεν βλέπει τίποτα χωρίς ελληνικούς υπότιτλους, θα γίνει ένας νομοταγής, «κανονικός» συνδρομητής της καλύτερης και πλουσιότερης υπηρεσίας οικιακού entertainment στον κόσμο. Μήπως μείνει στα tweets κι επιστρέψει στα torrents σε ένα μήνα ; Λέω εγώ τώρα…