Ένα κείμενο για τον φαύλο κύκλο των συναισθημάτων

Αγαπητέ Θυμέ,

είσαι ένα αναπόφευκτο κομμάτι της καθημερινότητας μου. Σε βλέπω παντού γύρω μου. Σε βλέπω στους τσακωμούς με τους φίλους μου. Σε βλέπω στους καυγάδες με τον αδερφό μου. Μα κυρίως σε βλέπω μέσα μου. Σε βλέπω όταν «μισώ» τον εαυτό μου και σε βλέπω όταν πιστεύω ότι όλα πάνε στραβά. Μα ξέρω ότι αυτή η ένταση που νιώθω όταν έρχεσαι θα περάσει. Εσύ μου το έμαθες αυτό. Ξέρω πως η δουλειά σου δεν είναι να μείνεις πολύ μέσα μου. Το μόνο που θες, είναι να με μάθεις να καθίσω με τον πόνο πριν φύγει. Αγαπητέ Θυμέ, δε σε μισώ(ολοκληρωτικά), ασχέτως που πολλές φορές ο θυμός συνδέεται με το μίσος. Αντίθετα, έχω μάθει, μου ΕΧΕΙΣ μάθει, να ζω μαζί σου και να σε αποδέχομαι. Υπάρχεις παντού Θυμέ και αυτό είναι φυσιολογικό. Όλοι μας έχουμε, ενίοτε, την επιθυμία να φωνάξουμε μέχρι να κλείσει η φωνή μας και να νιώσουμε την καρδιά μας να τρέχει γρήγορα και το αίμα να κυλάει στις φλέβες μας. Μα βασικά μου χαρίζεις αδρεναλίνη, ενθουσιασμό, φόβο και άλλοτε στενοχώρια. Μα όλα αυτά είναι φυσιολογικά γιατί ο άνθρωπος χωρίς συναισθήματα είναι σαν πουλί χωρίς φτερά. Είμαστε συνοδοιπόροι, εσύ και εγώ. Είχαμε αρκετά προβλήματα στο παρελθόν, το ξέρω. Μα σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες. Σε ευχαριστώ για όλες τις αναμνήσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες να συμβιώνω με τα πιο σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μου. Έτσι, λοιπόν, σ’ αγαπώ και σε μισώ και σαν επίλογο θα σου πω, ευχαριστώ. Ειλικρινά σε ευχαριστώ.

Αγαπητή Χαρά,

πάει καιρός μα ξέρω ότι πάντα πίστευες σε εμένα. Όπως την πρώτη ημέρα στο σχολείο. Ναι, τότε που φοβόμουν και είχα βάλει τα κλάματα. Παρόλα αυτά, εσύ δεν έπαψες να προσπαθείς να μου φτιάξεις τη διάθεση και να μου λες πως όλα θα πάνε καλά. Και ξέρω πως σε έχω απογοητεύσει πολλές φορές, όπως όταν με παράτησε το πρώτο μου αγόρι και δε βγήκα από το δωμάτιο για 3 ημέρες. Επίσης ξέρω πως τον τελευταίο χρόνο δεν είσαι εδώ, μα θα είσαι πάντα μέσα μου. Όταν ήμουν μικρή ήσουν η καλύτερή μου φίλη. Που όταν έπεφτα και μάτωνα τα γόνατά μου, μου έλεγες να σηκωθώ και να συνεχίσω το παιχνίδι γιατί η ζωή συνεχίζεται. Αγαπητή Χαρά, είσαι όλα αυτά τα καλά στη ζωή μου που δεν μπορώ εύκολα να εξηγήσω. Είσαι το χαμόγελο της Κλειούς. Είσαι το φιλί του Κωνσταντίνου. Είσαι ένα παγωτό σε μια ζεστή ημέρα. Είσαι ένα φλιτζάνι καφέ τα πρωινά της Δευτέρας και άλλοτε μια κούπα τσάι στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας. Σε νιώθω σε αυτό το τραγούδι που τόσο μου αρέσει, στα μάτια αυτών που αγαπώ. Ακόμα και σε μια βροχερή ημέρα, είσαι εκεί. Κρυμμένη πίσω από τα σύννεφα να μου ψιθυρίζεις,καθώς πέφτει η βροχή, ότι ο ήλιος θα βγει όπως βγαίνει πάντα. Σε ευχαριστώ για τα αμέτρητα χαμόγελα που μου χάρισες. Σε ευχαριστώ για την αφοσίωση που μου έδειξες όλα αυτά τα χρόνια. Σε ευχαριστώ για όσα έχεις κάνει για εμένα. Και συγγνώμη που σε έκανα πέρα, μα δεν γνώριζα καλύτερα. Τέλος, ξέρω ότι θα είσαι πάντα μέσα μου. Πιστεύω πως σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι θα σε θέλω πάντα στη ζωή μου. Είσαι η καλύτερή μου φίλη. Είσαι αυτό το κάτι που με κάνει αυτή που είμαι. Και δε θα σε αφήσω ποτέ γιατί ξέρω ότι ούτε εσύ δε θα με αφήσεις. Μη φύγεις ποτέ, Χαρά. Μείνε εδώ για πάντα και ξέρω ότι το για πάντα είναι πολύς καιρός αλλά είμαι διατεθειμένη να τον περάσω μαζί σου. Άμα φύγεις ο κόσμος θα μετατραπεί σε ένα άσχημο μέρος. Η ελπίδα δε θα υπάρχει. Θα ξεθωριάζω και εγώ μαζί. Όταν όλοι στη ζωή μου φεύγουν και όλα κινούνται, μόνο εσύ μένεις σταθερή. Και ξέρω ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ να βρεις το φως, στις πιο σκοτεινές μου μέρες.

Aγαπητή Στενοχώρια,

δε σε κατηγορώ. Δε σε κατηγορώ για τα δάκρυα που τρέχουν συχνά τον τελευταίο καιρό στο πρόσωπό μου. Δε σε κατηγορώ για τον αβάστακτο πόνο που μου προκάλεσες. Έχεις μια κυρίαρχη θέση στη καρδιά μου τον τελευταίο χρόνο. Η παρουσία σου με έχει απορροφήσει. Όταν φεύγει η Χαρά, με επισκέπτεσαι και σε αντίθεση με τη Χαρά, δεν εξαφανίζεσαι γρήγορα. Είσαι σαν σκιά και όσο γρήγορα και να τρέχω εσύ με ακολουθείς. Πρέπει να αλλάξω και νομίζω για αυτό σου γράφω αυτό το γράμμα. Όσο και να με πονάει πρέπει να σε αποχωριστώ. Με αλλάζεις. Με κάνεις να γίνομαι ένας άνθρωπος για τον οποίο δεν είμαι περήφανη. Για αυτο πρέπει να σε αφήσω να φύγεις. Ξέρω ότι θα με επισκέπτεσαι πού και πού αλλά δε θα είσαι πλέον το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή μου. Έχουμε περάσει πολλά εσύ και εγώ και μακάρι να μπορούσα να πω ότι οι αναμνήσεις μας είναι ευχάριστες. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Είσαι παντού. Είσαι στο σώμα μου, είσαι γύρω μου, ήσουν μέσα μου. Και ναι μπορώ να πω ότι ίσως κάποια στιγμή σε είχα αγαπήσει. Και ό,τι αγαπάς δε γίνεται να το ξεχάσεις. Για αυτο, λοιπόν, στενοχώρια, δε σε ξεχνάω. Σε κρατάω κλειδωμένη σε ένα κομμάτι του μυαλού μου και φυλάω στη καρδιά μου όσα μου έχεις μάθει για εμένα και για τον κόσμο γύρω μου. Μέχρι να τα ξαναπούμε να προσέχεις.

Aγαπητέ Φόβε,

έχουμε περάσει πολλά μαζί για αυτό θα ήθελα να σου εκφράσω ό,τι μου έμαθες σε αυτό το γράμμα. Έχουμε περάσει μαζί αμέτρητες νύχτες και δειλινά. Με έμαθες να πιστεύω στον εαυτό μου ή τουλάχιστον στον εαυτό που εσύ είχες δημιουργήσει. Μου είπες ψέματα και με απέτρεψες από αυτά που ήθελα και έπρεπε να είχα κάνει. Σου γράφω αυτό το γραμμα για να σε ενημερώσω ότι από αυτή τη στιγμή και έπειτα δε θα φοβάμαι. Παρόλο που μπορεί να νιώθω την παρουσία σου, δε θα υποκλίνομαι πλέον στις επιθυμίες σου. Παρόλο που δεν μπορώ να σε αποτρέψω από το να με επισκέπτεσαι, θέλω να ξέρεις ότι πια η επίσκεψή σου δε θα επηρεάζει ολοκληρωτικά τη ζωή μου. Η σχέση μας θα αλλάξει. Υπήρχε ένας καιρός που πίστευα ότι ξέρεις καλύτερα από εμένα. Υπήρχε ένας καιρός που σε άφηνα να παίρνεις αποφάσεις για εμένα. Ακόμη, υπήρχε ένας καιρός που πίστευα ότι ήμουν ανεξάρτητη αλλά εσύ ήσουν ακόμα εκεί πίσω από την αυλαία να τραβάς τα σχοινιά. Εκτιμώ την συνείδηση που μου προκαλείς. Ακόμα, εκτιμώ το γεγονός ότι κάποιες φορές προσπαθείς να με κρατήσεις ασφαλή. Μα δε χρειάζομαι έναν προστάτη. Χρειάζομαι έναν συνοδοιπόρο. Είναι καιρός να δουλέψουμε μαζί και όχι ενάντια ο ένας στον άλλο. Πλέον δε θα είμαστε μόνο οι δυο μας. Θα είμαστε εγώ, εσύ και η Ελπίδα. Είσαι μέσα;