“Εσύ πώς το τρως;”

Φέτος ήμουν καλεσμένη σ’ ένα πάρτι. Αυτός ο κατά τ’ άλλα απάλευτος ένατος μήνας του 2016, έγινε τουλάχιστον ένα δέκα τοις εκατό πιο διασκεδαστικός, όταν έκλεισα εισιτήριο (online για πρώτη χρονιά παρακαλώ) για να δω το «Sausage Party» στο Ιντεάλ. Μπαίνοντας στο φουαγιέ, η τεράστια αφίσα της ταινίας, μου απευθυνόταν στον πληθυντικό μεν, προκλητικά δε: «Εσείς πώς το τρώτε;». «Ευτυχώς που δεν ήρθα εδώ για πρώτο ραντεβού», σκέφτηκα και γύρισα το κεφάλι για να απαντήσω στο ερώτημα «με διπλό τυρί» – αν και αντί για νάτσος, θα έπρεπε να σερβίρουν λουκανικάκια.

«Δηλαδή θα δούμε κινούμενα σχέδια;», με ρώτησε ο φίλος μου με ξενερωμένη φάτσα, περιμένοντας τουλάχιστον κάτι πιο «ενήλικο» δεδομένης της μεταμεσονύχτιας προβολής. Κάτι μέσα μου με έσπρωξε να απαντήσω «κάτσε και θα δεις». Το «Sausage Party» ήταν απ’ αυτές τις ταινίες που σχεδόν μπορείς να μαντέψεις το κοκτέιλ των ναρκωτικών που έχει προηγηθεί πριν τη συγγραφή του σεναρίου. Ή θα μπορούσε απλά να είναι μια από τις ιδέες που έχεις όταν μεθάς με τους κολλητούς σου και μετά λέτε βλακείες σαν την παρακάτω

«Σκέψου πώς θα ήταν αν τα φαγητά μιλούσαν και μάθαιναν μια μέρα ότι θα τεμαχιστούν από τους κυνόδοντες και τους κοπτήρες μας και θα καταλήξουν νεκρά στο στομάχι μας. Σίγουρα δε θα τους άρεσε πολύ». Η στιχομυθία των δημιουργών Seth Rogen, Evan Goldberg και Jonah Hill δεν πρέπει να απείχε πολύ απ’ αυτές τις τελευταίες υποθετικές αράδες.

Πρόκειται λοιπόν για την ιστορία ενός πακέτου με λουκάνικα Φρανκφούρτης που φλερτάρουν με μια διπλανή συσκευασία από φρατζολάκια για hot dog. Ζουν όλοι μαζί σε ένα σουπερ μάρκετ και ανυπομονούν να τους διαλέξει ο επόμενος πελάτης προκειμένου να περάσουν μια ζωή χαρισάμενη με τους ανθρώπους – θεούς όπου θα τα χαϊδεύουν και θα τα πλένουν όλη την ώρα. Όλ’ αυτά μέχρι να επιστρέψει η μουστάρδα με μέλι από τον έξω κόσμο και να τους πει την πικρή αλήθεια – ότι ΤΑ ΤΡΩΜΕ. Τότε έρχεται και η ανάγκη για επανάσταση

Αν αυτές οι γραμμές που μόλις διάβασες σου φάνηκαν ανεκδιήγητες, ένα πράγμα θα σου πω: δεν καταλαβαίνεις πόσο θα γελάσεις με αυτή την ταινία. Εκτός αν παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά ή είσαι (αποκλειστικά και μόνο) του ποιοτικού. Εκεί δε φέρω ευθύνη.

Μια πανέξυπνη καφρίλα που ξεδιπλώνει συνεχώς τα μανίκια της βγάζοντας ολοένα και περισσότερους άσσους. Πολιτικό σχόλιο, σάτιρα, φαγητά με attitude και προφορά ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους, φρατζολίνες που περιμένουν να τις ανοίξει στα δύο ένα λουκάνικο, συνεχή υπονοούμενα και γελοίες ατάκες, αλλά και ξεκαρδιστικά αηδιαστικές καταστάσεις (που ίσως σε κάνουν να μη θες να ξαναφάς για καμια ώρα μέχρι να σιγουρευτείς πως το να τσιμπήσεις από το ποπ κορν μπροστά σου δεν είναι έγκλημα, αφού δεν πρόκειται για φόνο του καλαμποκιού), αλλά και οι φωνές ηθοποιών όπως ο Seth Rogen, o Edward Norton, η Kristen Wiig, o James Franco και η Salma Hayek, θα σε κάνουν να φύγεις από την αίθουσα άλλος άνθρωπος. Και, πίστεψέ με, θα το συζητάς για μέρες.