“Εθνική Ελλάδος”: Η καλή ελληνική τηλεόραση επέστρεψε

Δε μιλάμε φυσικά για έννοιες όπως ποιότητα και αισθητική, ούτε κατά διάνοια.  Ακόμα και αυτή η πολύπαθη θεματολογία ήταν μια ατελείωτη μπανάλ ‘ξεπατικοτουρα’ (όπως λέγαμε παιδιά) είτε αμερικάνικων σειρών, είτε -ακόμη χειρότερα- καθημερινών σαπουνόπερων τέτοιας κατινίστικης αιμομικτικής γελοιότητας, που πρέπει να έκαναν ακόμα και το βασιλιά του clopyright Χριστόφορο Παπακαλιάτη να εξανίσταται!

Κι έρχονται στο ξεκίνημα του 2015, ο Γιώργος Καπουτζίδης και η Αλεξάνδρα Κ*, δύο νέοι άνθρωποι, με εντελώς διαφορετικές καταβολές και τηλεοπτικό υπόβαθρο, να τρίψουν στα μούτρα άλλων εμπειρότερων και περισσότερο καταξιωμένων τηλε-δημιουργών την έμπνευση, το γνήσιο ταλέντο τους και την παντελή απουσία μιμητισμού.

Εθνική Ελλάδος γεια σου

Η περίπτωση του σίριαλ του Καπουτζίδη είναι μια ευχάριστη έκπληξη απ΄όλες τις πλευρές. Δεν τη λες κωμωδία, μάλλον προς το δραματική-κομεντί την τοποθετεί (dramedy όπως λένε και στο χωριό μου) αλλά η αδυναμία προσκόλλησης ταμπέλας ‘είδους’, ουδόλως θα ενδιαφέρει τον τηλεθεατή άπαξ και την ‘δοκιμάσει’ έστω και με ένα επεισόδιο, κι ο Καπουτζίδης το ξέρει πολύ καλά αυτό.

Αδιαφορώντας εντυπωσιακά για ένα κεντρικό θέμα πιασάρικο όπως η αστυνομική ίντριγκα του ‘Παρά Πέντε’, ο δημιουργός βάζει στο επίκεντρο ένα άθλημα το οποίο πιθανότατα το 99% του πληθυσμού δεν γνωρίζει ούτε ως άκουσμα, πόσο μάλλον πως παίζεται κι έτσι ξαφνικά το ‘Κερλιν(γκ)’ γίνεται το νέο ‘hashtag’. O ευφυής Καπουτζίδης μας μαθαίνει τι είναι τούτο το ‘σπάνιο-φρούτο’ παράλληλα με τις τέσσερις πρωταγωνίστριες-κενρικές ηρωίδες, οι οποίες έχουν τα ίδια κατάμαυρα μεσάνυχτα επί του θέματος με τους θεατές.

Ωριμότερος από ποτέ, καταξιωμένος για το ευφάνταστο κωμικό τάιμινγκ της ατάκας του κατά το παρελθόν, ο Καπουτζίδης από σεναριογράφος εδώ ανεβαίνει στη δύσκολη κατηγορία του δημιουργού.  Δε συλλαμβάνει μόνο το concept, το στόρι και τους διαλόγους, αλλά δημιουργεί συγκεκριμένο ύφος και αισθητική που αποτυπώνεται στις ερμηνείες, την αποτελεσματική σκηνογραφία (γήπεδο πάγου, αθηναϊκή μικροαστική γειτονιά, εσωτερικά σπιτιών διαφόρων οικονομικών επιπέδων) και τις μουσικές επιλογές που ντύνουν κάθε σκηνή.

Τα κάνει όλα μόνος του; Σαφώς όχι, αλλά οι συνεργάτες του όπως ο σκηνοθέτης Αντώνης Αγγελόπουλος, δείχνουν να είναι εναρμονισμένοι κάτω από μια αόρατη μπαγκέτα συμπαγούς, αρμονικού ύφους.  Όλη αυτή η δουλειά έχει μια πολύ διακριτική σφραγίδα τρυφερότητας. Οι τέσσερις γυναίκες που –για διαφορετικούς λόγους η καθεμία- αποφασίζουν να γίνουν αθλήτριες του Κερλιν, αντιπροσωπεύουν η κάθε μια κι από ένα συνοψισμένο προβληματισμό του σεναριογράφου-δημιουργού.

Οι γυναίκες του

Το βασικό επίτευγμα του Καπουτζίδη είναι ο εναρμονισμός του ‘cool’ σεναρίου του με τις εξίσου cool, ανεπιτήδευτες ερμηνείες που καταφέρνει να αποσπάσει από τους ηθοποιούς του. Η Σμαράγδα Καρύδη ερμηνεύει με παιχνιδιάρικη φυσικότητα, πολύ μακριά από τις σουρεαλ μπούκλες της αφελούς αλλά ξεκαρδιστικής Ντάλιας, μια πρώην γυναίκα καριέρας, νυν μάνα με πολλά καρπούζια στη μασχάλη της: άνεργη, χωρισμένη, με έφηβη κόρη και γιο σε αναπηρικό καροτσάκι.

Η καταπιεσμένη σύζυγος, κομμώτρια αδερφή της, ενσαρκωμένη με τρυφερή απελπισία από την αναγεννημένη, ώριμη Κωνσταντίνα Μιχαήλ (σε κόντρα ρόλο με τη ‘μοιραία’ γκόμενα που έχτισε την καριέρα της), είναι ακόμη πιο τολμηρή επιλογή γιατί έχει το δύσκολο έργο να μη βγάλει την αφελή, καλοσυνάτη γυναίκα ως μεσήλικη ελληνίδα κακομοίρα.

Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη η κακομαθημένη ηθοποιός-celebrity της Κατερίνας Παπουτσάκη, μπαίνει στην παρέα κι ενστερνίζεται το στόχο του πρωταθλητισμού εξαιτίας πλήξης στην αρχή, αλλά στην πορεία ο Καπουτζίδης χτίζει κι εδώ έναν ρόλο ολοκληρωμένο, με παρελθόν, κίνητρα και δικαιολόγηση της όποιας συμπεριφοράς, όπως κάνει με όλους τους πρωταγωνιστές του. Με άλλα λόγια δεν αφήνει τον θεατή ξεκρέμαστο με χαρακτήρες καρικατούρες, αλλά τον φέρνει αντιμέτωπο με τύπους ανθρώπων υπαρκτούς,  που γνωρίζουμε όλοι καθημερινά.

Ο ρατσισμός

Το μεγάλο κερδισμένο στοίχημα του δημιουργού είναι η επιλογή κι ο χειρισμός του θέματος πίσω από το θέμα. Πίσω από το Κερλιν υπάρχει ρατσισμός και διάκριση, είναι παντού και ρίχνουν-ηθελημένα θαρρώ- βαριά σκιά στην φαινομενική ελαφρότητα του εγχειρήματος.  Μια σκιά βαριά καθώς στις μέρες που ζούμε, αποδεικνύεται πανταχού παρούσα και σε όλες τις εκφάνσεις της. Χωρίς μελοδραματισμούς, αλλά με αποφασιστική ειλικρίνεια στη σκιαγράφηση της, βλέπουμε τον ομοφυλόφιλο προπονητή (που ερμηνεύει στιβαρά, με πινελιές απόμακρου δυναμισμού ο ίδιος ο Καπουτζίδης) να αντιμετωπίζεται με τη γνώριμη ελληνική μικροαστική κατινιά και μισαλλοδοξία από τους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας.

Ο σύζυγος του χαρακτήρα της Κωνσταντίνας Μιχαήλ, είναι ο χρυσαυγίτης που υπάρχει σε κάθε γειτονιά και τον ξέρουμε όλοι, αλλά λίγοι τον αντιμετωπίζουν στα ίσια, πέραν της -έκπληξη!- γυναίκας του. Ακόμη και οι χαρακτήρες των τριών αλλοεθνών κυριών με τις οποίες παίζει χαρτιά τα βράδια στα κρυφά και συνδέεται με δεσμούς φιλίας, αντιμετωπίζονται από το σεναρίστα με την ισοτιμία που τις χρωματίζει σαν κανονικούς χαρακτήρες κι όχι στερεοτυπικά όπως θα ήταν η εύκολη λύση. Αλλιώς ποιος ο λόγος να τις υπερασπιστεί με σθένος η φίλης τους κερδίζοντας κι ένα μαύρο μάτι ‘παράσημο’ στη πορεία, αν δεν αποτελούν αληθινούς ανθρώπους αντί για ‘χάρτινους’ εκπροσώπους μιας μεταναστευτικής κοινότητας; 

Στην πιο εντυπωσιακά χαμηλότονη απεικόνιση αναπηρίας που έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση, ο γλυκός πιτσιρίκος της Νίκης (Σμαράγδα Καρύδη) μαζί με τον επίσης καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι σύντροφο του προπονητή, αποτελούν τη νεανική και την πιο ώριμη φωνή της λογικής όταν η μάνα κι ο σύντροφος, αντίστοιχα, λυγίζουν κάτω από το βάρος των δύσκολων περιστάσεων.

Σε όλο αυτό το μωσαϊκό ενδιαφερόντων χαρακτήρων δεν υπάρχει ίχνος ηθικοπλαστικής ρητορικής κι αυτό είναι τελικά το μεγαλύτερο επίτευγμα του Καπουτζίδη. Μόνο μια τρυφερή ματιά στην πραγματικότητα, υπό το χιουμοριστικό πρίσμα της τρελής ιδέας για πρωταθλητισμό στο άγνωστο.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, μάλλον η επιλογή δεν είναι τυχαία. Το ‘Κερλιν’ δείχνει να είναι το άγνωστο, διαφορετικό, που αν το δεις με διάθεση και αποφασιστικότητα ίσως και να σε κάνει δυνατότερο και ακόμα κι αν δεν πρωτεύσεις, μαθαίνεις να στέκεσαι, να μη γλιστράς και να στηρίζεις τον συμπαίκτη-συνοδοιπόρο σου στην ομάδα που έχεις αποφασίσει να ενταχθείς. Θέλει λίγο αποφασιστικότητα, επιμονή και ανοιχτό μυαλό, φαίνεται να λέει ο Καπουτζίδης.

Bonus

Η Μαριέλλα Σαββίδου στο ρόλο της 4ης ‘συμπαίκτριας’ δίνει ρέστα ως υπερκινητική γλωσσοκοπάνα Κυπραία με χρυσή καρδιά και αποτελεί την από-μηχανής κωμική ανάσα εξασφαλίζοντας μια αξιοζήλευτη ισορροπία που ευφραίνει καρδίαν.

Πριν την ‘Εθνική Ελλάδος’ η Μαριέλλα διαγωνίστηκε στο Γαλλικό The Voice