Φεστιβάλ Βενετίας 2014: Το βραβείο του Χρυσού Λέοντα σώζει μια χρονιά χωρίς χολιγουντιανές παρουσίες

Δυστυχώς αυτό ήταν εμφανές φέτος στο Palazzo del Cinema, στο οποίο πραγματοποιήθηκαν ελάχιστες μεγάλες πρεμιέρες. Ταινίες όπως το Gone Girl του David Fincher και Inherent Vice του Paul Thomas Anderson τελικά προτίμησαν άλλα φεστιβάλ και έτσι φέτος δεν υπήρχε ούτε μια ταινία αντίστοιχη του Gravity του Alfonso Cuaron, που πέρσι γέμισε το κόκκινο χαλί με την παρουσία της Sandra Bullock ή του Philomena που οδηγήθηκε στα Oscars.

Οι ταινίες

Πολλοί κριτικοί απογοητεύτηκαν ακόμη και με τις ταινίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το The Cut του γερμανο-τούρκου σκηνοθέτη Fatih Akin, που παρουσιάζει τον κωφάλαλο Nazaret ύστερα από τη γενοκτονία των Αρμενίων να αναζητά τις δυο του κόρες, αλλά δε καταφέρνει ποτέ να μεταδώσει την αγωνία του ήρωα και την σημασία των όσων συμβαίνουν γύρω του. Άλλο παράδειγμα το She’s Funny That Way του Peter Bogdanovich, η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη εδώ και 13 χρόνια, με πρωταγωνιστή τον Owen Wilson(και την Jennifer Aniston που δεν πάτησε το πόδι της στο φεστιβάλ). Αλλά ούτε και ο χαρισματικός Wilson δεν καταφέρνει να σώσει την κωμωδία, που δεν είναι κωμωδία.

 

 

Δυο ταινίες ξεχώρισαν ωστόσο. Το Birdman του Alejandro Gonzalez Inarritu, που άνοιξε το φεστιβάλ, ήταν μια από τις καλύτερες σατιρικές ταινίες που έχει δει το φεστιβάλ εδώ και χρόνια. Ο Michael Keaton, ένας μεσήλικας ηθοποιός που έπαιζε ρόλους υπερηρώων και προσπαθεί να αποδείξει τις ικανότητες του σε indie ταινίες, υποδύεται έναν μεσήλικα ηθοποιό γνωστό από ρόλους υπερηρώων που προσπαθεί να σώσει την καριέρα του παίζοντας σε έργο στο Broadway.  Η αποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς ήταν τέτοια, που αρκετοί πίστευαν ότι η ταινία θα κερδίσει το μεγάλο βραβείο.

 

Και ύστερα ήρθε ο Σουηδός Roy Anderson με το A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence και σήκωσε τα πάντα στον αέρα, παρέα με τη συνεχή βροχή στη Βενετία. Η ταινία ολοκληρώνει τη τριλογία του σκηνοθέτη The Living και αποτελείται από 39 ξεχωριστά και συνδεόμενα σκετσάκια, τα περισσότερα εκ των οποίων περιστρέφονται γύρω από δυο πωλητές που προσπαθούν να πουλήσουν από δόντια βρικολάκων μέχρι σακούλες γέλιου. Κάποιες ιστορίες είναι ξεκαρδιστικές και κάποιες στενάχωρες και το στιλ της ταινίες τόσο ξεχωριστό, που όποιον κι αν ρωτήσεις δε θα μπορεί να το χαρακτηρίσει με απλά λόγια.

 

 

Τα βραβεία

Κι ενώ οι επισκέπτες του φεστιβάλ και οι κριτικοί ακόμη αναρωτιούνται αν το Pigeon ήταν κωμωδία, δράμα, ιστορική αναφορά…συμφώνησαν ότι ήταν αριστούργημα και του έδωσαν το Χρυσό Λέοντα, ανακουφίζοντας όσους φοβόντουσαν ότι για μια ακόμη φορά η επιτροπή δε θα βραβεύσει την καλύτερη ταινία.

Η νίκη του Pigeon σήμαινε και την απόλυτη αποτυχία του Birdman, καθώς το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού πήγε στον Adam Driver (από το τηλεοπτικό Girls) για την ιταλική ταινία Hungry Hearts και όχι στον Michael Keaton του Birdman, όπως περίμεναν πολλοί, ούτε καν στον Willem Dafoe για το Abel Ferrara.

Ιδιαίτερα ευχάριστη ήταν και η βράβευση με το Grand Jury Prize Joshua Oppenheimer, για το ντοκιμαντέρ σχετικά με την ινδονησιακή γενοκτονία, The Look of Silence.

Ποιος είναι ο Roy Anderson

 

Δε ξέρετε ποιος είναι ο Σουηδός σκηνοθέτης που κέρδισε το μεγάλο βραβείο φέτος; Ας είμαστε ειλικρινείς. Ελάχιστοι τον γνωρίζουν κι έχουν δίκιο. Ο Roy Anderson έχει γυρίσει μόλις πέντε ταινίες σε πενήντα χρόνια, αλλά έχει γυρίσει και 400 διαφημιστικά για τη σκανδιναβική τηλεόραση.  Πολλοί τον παρομοιάζουν με τον Ingmar Beρgman, κυρίως λόγω του κωμικού του ύφους, αλλά έχει του αρέσουν τα μεγάλα πλάνα και ο μπλε φωτισμός. Τέλος είναι ο μοναδικός σκανδιναβός σκηνοθέτης που φοβίζει τον Lars Von Trier.

Οι εντάσεις

Φεστιβάλ χωρίς σχόλια και κριτικές δεν υπάρχει. Έτσι και στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας δυο ήταν τα ζητήματα που σχολιάστηκαν περισσότερο από κάθε τι άλλο. Από τη μεριά η ταινία Sivas του Τούρκου σκηνοθέτη Kaan Mujdeci προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις. Στη ταινία βλέπουμε σκληρές εικόνες από μάχες σκυλιών και πριν τις διευκρινήσεις του σκηνοθέτη ότι κανένα ζώο δε τέθηκε σε κίνδυνο, υπήρχαν μέχρι και αποχωρήσεις από την αίθουσα προβολής. Συγκεκριμένα ένας Ισπανός δημοσιογράφος έφυγε τρέχοντας από την αίθουσα, λέγοντας δυνατά ότι η ταινία είναι “σκληρή προς τα ζώα” και αρκετοί κριτικοί τον χειροκρότησαν και ύστερα τον ακολούθησαν. Ευτυχώς ο Mujdeci εξήγησε ακριβώς πως γυρίστηκαν οι σκηνές και όλοι ηρέμησαν.

Αυτό που δε ξεπεράστηκε βέβαια είναι ο πόλεμος ανάμεσα στα φεστιβάλ. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ Βενετίας, Alberto Barbera σχολίασε ότι “είναι χαζό να ξεκινήσουμε πόλεμο ανάμεσα στα φεστιβάλ. Δε χρειάζεται να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας”. Κι αυτό επειδή σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε άλλες χρονιές, όταν και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ξεκινούσε αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Φεστιβάλ Βενετίας, φέτος το Τορόντο έκανε πρεμιέρα στις 4 Σεπτεμβρίου, παίρνοντας μαζί του όλους τους stars.

Και ο James Franco

Το λέω συνεχώς. Κινηματογραφικό γεγονός χωρίς τον James Franco είναι σαν γλυκό χωρίς θερμίδες. Αδύνατο. Ο ηθοποιός / σκηνοθέτης/ σεναριογράφος / παραγωγός και γενικότερα καλλιτέχνης των πάντων βρέθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας για να παραλάβει τιμητικό βραβείο για την μέχρι τώρα καριέρα του και κέρδισε τις εντυπώσεις. Είναι πολύ πιθανό να έχετε δει τη φωτογραφία που ανέβασε ο ίδιος στον λογαριασμό του στο Instagram, με ξυρισμένο μαλλί και μουστάκι.

 

Στο φεστιβάλ εμφανίστηκε και με tattoo των Montgomery Clift και Elizabeth Taylor στο κεφάλι του. Η αλλαγή αυτή οφείλε στο νέο του ρόλο ως Vikar Jerome για την μεταφορά του μυθιστορήματος του Steve Erickson, Zeroville.

 

Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο συνέβη κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του τιμητικού βραβείου προς το πρόσωπο του. Εκεί αποφάσισε να γυρίσει μια μικρή σκηνή για το Zeroville κι έτσι για πέντε λεπτά η αίθουσα μετατράπηκε σε κινηματογραφικό set. Ο διευθυντής του φεστιβάλ, Barbera ανέβηκε στη σκηνή  και έδωσε ένα λόγο στα ιταλικά τιμώντας τον Isaac Jerome. Τότε ο Franco, σηκώθηκε και είπε “Δεν είναι αυτό το όνομα μου“. Η σκηνή γυρίστηκε δυο φορές και μετά συνεχίστηκε κανονικά η απονομή.

Όλα τα βραβεία:

Golden Lion, Καλύτερη Ταινία: A Pigeon Sat On A Branch Reflecting On Existence, του Roy Andersson (Σουηδία)

Silver Lion, Καλύτερος Σκηνοθέτης: Andrei Konchalovsky, The Postman’s White Nights (Ρωσσία)

Grand Jury Prize: The Look Of Silence, του Joshua Oppenheimer

Volpi Cup, Καλύτερη Ηθοποιός: Alba Rohrwacher, Hungry Hearts

Volpi Cup, Καλύτερος Ηθοποιός: Adam Driver, Hungry Hearts

Βραβείο Marcello Mastroianni για Καλύτερη/ο Νέο/α Ηθοποιό: Romain Paul, Le Dernier Coup De Marteau (Γαλλία)

Καλύτερο Σενάριο: Ghesseha; του Rakshan Banietemad (Ιράν)

Ειδικό Βραβείο Επιτροπής: Sivas, του Kaan Mujdeci (Τουρκία, Γερμανία)

Lion of the Future – “Luigi De Laurentiis” Βραβειο Βενετίας για Πρωτοεμφανιζόμενο Σκηνοθέτη Venice Award for a debut film: Court, του Chaitanya Tamhane

Κάπως έτσι, ολοκληρώθηκε το 71ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Εν μέσω βροχής και έλλειψης μεγάλων ονομάτων μεν, αλλά αφήνοντας πίσω του ένα κινηματογραφικό αριστούργημα κατά πολλούς. Επόμενος σταθμός: Τορόντο.