Φίλες για πάντα. Ναι, για πάντα!

Η μαγική τετράδα της Μάριον

Η γυναικεία φιλία ήταν για μένα θέμα αγκάθι τρία χρόνια πριν. Με είχε κουράσει θανάσιμα η κατινιά και η ζήλια και το πώς οι γυναίκες βάζουν τόσο εύκολα τον γκόμενο πάνω από τις φίλες τους. Μέχρι που γνώρισα αυτά τα σούργελα στη φωτογραφία. Για μας η φιλία δεν είναι “τι όμορφη που είσαι σήμερα”και σταυρωτά φιλάκια. Περισσότερο μας αρέσει να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και να θυμίζουμε η μία στην άλλη τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της. friends 1 Αγαπούν να με κράζουν για τα στραφταλιζέ/πολύχρωμά μου ρούχα και για τις λάθος επιλογές μου εν γένει. Μαζί μπορούμε να είμαστε ελεύθερα, κατίνες, κυρίες, κουλτουριάρες, μπουζουκόβιες, αλκοολικές, σινεφίλ, υπερκαταναλώτικές, μοιραίες, ατσούμπαλες, λιχούδες ή σε δίαιτα. Τις αγαπώ γιατί η σχέση μας δεν απαιτεί καθημερινά τηλέφωνα με τις ώρες, δεν έχει “γιατί το είπες σ’ αυτήν πριν από μένα” ή μούτρα που κρατούν πάνω από πέντε λεπτά. Οι γκόμενοι και οι δουλειές φυσικά τρώνε χρόνο, αλλά πάντα ξεκλέβουμε την απαραίτητη νύχτα μια τουλάχιστον φορά την εβδομάδα για το καθιερωμένο gossip recap. Η μεγαλύτερή μου σχέση είστε εσείς και η μόνη στην οποία δε φοβάμαι να σκεφτώ πώς θα είμαστε όλες μαζί στα γεράματα.

H Ελενα Μπουζαλά λέει πως οι φίλες είναι για μια ζωή

Δεν μπορώ να διαλέξω μόνο μία από τις φίλες μου. Ποιος της ακούει μετά κιόλας; Έχω πολλές. Λιγότερες βέβαια, από όσες είχα παλιότερα. Φίλη μου για πάντα θα είναι η Ερσίλια Μπαχάουερ, με την οποία γνωριστήκαμε στο “Παναθηναϊκό Τριφύλλι” και περάσαμε 10 καταπληκτικά χρόνια πίνοντας μαζί το πρωινό μας καφέ, δουλεύοντας όλη μέρα δίπλα δίπλα, χρόνος που δεν ήταν αρκετός να τα πούμε όλα, αφού μιλάγαμε τηλεφωνικά και το βράδυ. Κολλητές μου είναι η Πέννυ Τσετσέκου και η Αναστασία Μακρή. friends 2 Φίλη μου είναι και η Λένα Κατσανίδου, που γνωριστήκαμε μέσα από την δουλειά, αλλά πλέον μοιραζόμαστε μυστικά και ανησυχίες μαμαδίστικες. Φίλες μου από το σχολείο του γιου μου είναι η Ελένη Παπαδάτου και η Όλγα Εξαρχοπούλου. Είμαι τυχερή που τις γνώρισα, αν και η φιλία μας ξεκίνησε με αυτό το “Ωχ, τι θα συναντήσω τώρα;”, καθώς υπήρχε στο μυαλό αυτό το κλισέ των γνωριμιών των νέων γονέων, που “αναγκάζονται” να κάνουν παρέα για να παίζουν τα παιδιά τους μαζί. Η Μαρία Καρακατσάνη είναι γυναίκα φίλου του άντρα μου, που ξέρετε αυτό δεν δουλεύει πάντα, ενώ η Μαρία Μπούμπουρα είναι ξαδέρφη του πατέρα του παιδιού μου, που και πάλι από συγγενείς, δεν προκύπτουν και οι πιο δυνατές φιλίες. Φίλη μου για πάντα θα είναι και η Έλενα Μπαζιώτη, που δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία μαζί της (αυτό πάλι;), παρά μόνο κάτι σχολικές που δεν τις βρήκα. Καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. “Μπαζιώτη, Μπουζαλά, παρούσες. Και οι δύο έξω να πάτε να μιλήσετε. Μάλιστα, κύριε”. Με τις φίλες μου δεν έχω τσακωθεί ποτέ. Δεν κρατάμε κακία, δεν παρεξηγούμαστε. Μιλάμε, βοηθάμε, κλαίμε και γελάμε μαζί. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτές.

Η Ναταλί Σαϊτάκη μιλάει συνέχεια και ταυτοχρόνως με τη Μαρία

Με τη Μαρία γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα της πρώτης γυμνασίου. Είχαμε μετακομίσει πριν λίγο καιρό σ’ αυτή τη γειτονιά και στο συγκεκριμένο σχολείο ήξερα μονο μια κοπέλα. Η Μαρία ήταν συμμαθήτριά της από το δημοτικό. Ήμασταν στο ίδιο τμήμα και ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα, διότι μας ένωνε ένα βασικό πράγμα: μιλούσαμε: α) συνέχεια, β) ταυτόχρονα. Για τα πάντα. Για το πόσες ασκήσεις έχουμε στα αρχαία, με ποιον τα ‘φτιαξε η απουσιολόγος του Α2, αν έχει γκόμενα αυτός ο ωραίος με το μηχανάκι που πάει στη Δευτέρα γυμνασίου κι έχει μαλλιά – καπελάκι, καθώς και για άλλα εξίσου σοβαρά ζητήματα.  friends 3  Μια φορά στην τρίτη γυμνασίου, την ώρα της άλγεβρας, μας κοίταξε με απελπισία η μπροστινή – που δεν είχε βγάλει άχνα όλη τη χρονιά – και μας είπε με ύφος παρακλητικό: “θα σταματήσετε μωρέ να μιλάτε κάποια στιγμή;”.Μια άλλη φορά, ο κολλητός μας φίλος ο Ηλίας μάς ρώτησε, όλο απορία, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο, ποια σταματάει για να μιλήσει η άλλη. Καμία. Θα μιλάμε πάντα η μία πάνω στην άλλη και κάπως έτσι θα καταλαβαίνουμε μόνο μεταξύ μας τί λέμε. Αν θέλαμε να καταλαβαίνετε κι εσείς, θα μιλούσαμε εναλλάξ, να σας διευκολύνουμε.

Δέσποινα και Νικολέτα ή λέγε με ποντικαράγουα

Γνωριστήκαμε τυχαία ένα πρωινό του Σεπτέμβρη την πρώτη ημέρα των εγγραφών στο πανεπιστήμιο. Ήμασταν οι δυο μας οπότε αναγκαστικά μιλήσαμε. Με το καλημέρα σας με ρώτησε αν έχω γκόμενο και κάπου εκεί κατάλαβα πως αυτή η σχέση θα έχει ψωμί. Διασχίσαμε τη Σταδίου, φτάσαμε στο μετρό και την αποχαιρέτησα αποκαλώντας την Μαριλένα. Ήταν γραφτό σου λέω. Το αγαπημένο μου ποντίκι ή ποντ ή ποντίκοβιτς ή ποντικαράγουα (για τους πολύ φίλους) είναι το κορίτσι μου.

Μπορεί να μη μεγαλώσαμε μαζί, μπορεί να μην καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, μπορεί να μην τρέχαμε στην πλατεία του ίδιου χωριού, μπορεί να μην ανταλλάσσαμε τις κούκλες, όμως τα τελευταία 9 χρόνια μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας, τη ζωή μας.

Σε αγαπώ γιατί μου καις τα εγκεφαλικά κύτταρα κάθε φορά που δίνεις ρεπό στην ελληνική γλώσσα και μπερδεύεις τη μανέστρα, το γιουβέτσι, το κλάρκ, το κλάμερ, τα crocs και την μπατονέτα. Θα είμαι πάντα εκεί όταν αποφασίσεις να χορέψεις Beyonce και να τραγουδήσεις με λάγνα φωνή δικούς σου στίχους πάνω σε γνωστά λαϊκά άσματα του Μαζώ. Είσαι λατρεία ρε Νικολετάκι.

H φίλη της Μαμάη είναι η μαμά Μαμάη

Η μόνη και χρόνια φίλη μου είναι η μητέρα μου. Δεν είναι τυχαίο. Μεγαλώσαμε μόνες μας και έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία η μια στην άλλη. Καλά μη νομίζεις ότι όλα ήταν και είναι ρόδινα. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου είχαμε επικούς καυγάδες μέχρι που μπήκαμε στη διαδικασία να καταλάβει η μια την άλλη και κάπως ηρέμησε η κατάσταση.

Όχι, δεν είναι η κολλητή μου. Δε θα της μιλήσω για σεξ, ούτε με το ποιον βγαίνω. Συνήθως της τα λέω όταν χωρίζω και μου παραπονιέται για αυτό.

Όμως, είναι μητέρα μου, τη σέβομαι και νιώθω ότι θέλω υπάρχουν κάποια όρια. Έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας για αυτό έχω την άνεση να της λέω και εγώ τη γνώμη μου για θέματα που την απασχολούν. Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω ότι και οι δύο ωριμάσαμε και ήρθαμε ακόμη περισσότερο κοντά.  Και μου αρέσει αυτό.

Η Εύη Μαράτου έχει να πει πως μου έκανες την ζωή μου Φωτεινή

 

Λοιπόν κορίτσια, το κορίτσι μου την Φωτεινή την γνώρισα… δεν θυμάμαι ακριβώς πότε (ουπς σόρρυ) γιατί στο μυαλό μου αυτό το κορίτσι το γνώρισα πέρσι το καλοκαίρι και μάλιστα τέτοιες μέρες. Πριν ένα χρόνο λοιπόν περνούσα τις πιο δύσκολες στιγμές της μέχρι τώρα ζωής μου και το κορίτσι αυτό ήταν εκεί ενώ οι περισσότεροι απλά χάθηκαν ή τους έδιωξα γιατί δεν γινόταν να είναι δίπλα μου και να με κάνουν να νιώθω χειρότερα. Πέρσι έπρεπε απλά να κοιτάξω για πρώτη φορά τον εαυτό μου να σταθώ στα πόδια μου και να πω “Έχω τα χέρια μου, έχω τα πόδια μου μπορώ να κάνω τα πάντα. Στα 25 μηδενίζω και αποφασίζω να ξαναγεννηθώ χωρίς τα πρέπει κανενός”. Το κορίτσι μου έμεινε εδώ με όλους τους όρους μου και όλες τις προϋποθέσεις που υπήρχαν στην καινούρια μου ζωή. Έμεινε εδώ παρά τους φόβους που σίγουρα είχε για το αν θα αντέξει να είναι δίπλα μου, για το αν θα μπορέσει να σταθεί άξια και τελικά αν θα μπορέσει να με βγάλει από αυτή την παγίδα που είχα πέσει. 

Ένα σε αγαπάω και ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγα μπροστά σε όλα αυτά που μου έχεις προσφέρει έναν χρόνο τώρα.

Ατελείωτες χαρές, γέλια και ελπίδα για ζωή. Φαντάσου δεν θέλω καν να αναφερθώ σε όλες αυτές τις στιγμές που είσαι κολλημένη και τόσο σπαστική που θέλω να σου χώσω ένα χαστούκι και να σε γυρίσω ανάποδα μήπως και κατέβει λίγο μυαλό στο κεφάλι σου. Εύχομαι να μην περάσεις ποτέ δύσκολες στιγμές αλλά να ξέρεις θα είμαι εκεί αν και δεν ξέρω αν θα σταθώ αντάξια σου. Να ξέρεις από την παγίδα βγαίνουμε μαζί και αν δεν ήσουν μαζί μου δεν θα ήμουν τώρα στο γραφείο να γράφω αυτές τις λέξεις. Ο δρόμος μας είναι μακρύς, να το ξέρεις. Και ναι αυτό είναι απειλή. Καλό κουράγιο για τις διακοπές μας!

Νίκη + Ιφιγένεια = Γαζέλες για Πάντα

 

Πππφφφφφφ…Πραγματικά νομίζω πως δεν έχει ξεκινήσει κείμενο σε αυτό τον κόσμο με ένα “πππφφφφφφφ”, αλλά για τα πάντα υπάρχει η πρώτη φορά σωστά; Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκες, η πρώτη φορά που φίλησες, η πρώτη φορά που χώρισες, η πρώτη φορά που οδήγησες, η πρώτη φορά που βούτηξες στα βαθιά, η πρώτη φόρα που ταξίδεψες μόνη σου. Για εμάς τα κορίτσια υπάρχει μία ακόμα. Εκείνη που γνωρίζεις ένα άλλο κορίτσι (αγόρια μην σας μπαίνουν ιδέες), το κοιτάς στα μάτια (επιμένω… μην σας μπαίνουν ιδέες) και ξέρεις πως είναι η καλύτερη σου φίλη. friends 5 Θα ξεζουμίζετε τη μέρα. Θα υπερκαλύπτετε φλέγοντα θέματα όπως “χωρισμός”, “πιτσιτσάρισμα”, “αδυνάτισμα”. Θα τρώτε μαζί πίτες και παγωτά (τότε που θα κάνετε ένα διάλειμμα από τον νταλκά του αδυνατίσματος). Θα παίρνετε η μία την άλλη μεταμεσονύκτια τηλέφωνα και θα τα λέτε μέχρι τα βλέφαρά σας να παρασύρονται από το νόμο της βαρύτητας. Θα είναι το κέντρο σου και εσύ το δικό της. Θα είναι η οικογένεια σου. Κάποιες μέρες θα τη λατρεύεις και κάποιες άλλες θα σε εκνευρίζει. Αλλά στο τέλος πάντα σε εκείνη θα θέλεις να γυρνάς και πάντα σε εκείνη θα θέλεις να στέλνεις σε imessage το πρώτο καλημέρα. Και αυτή την οικογένεια εσύ θα την αγαπάς περισσότερο από την κανονική σου, γιατί είναι αυτή που έφτιαξες η ίδια. Ιφιγένεια σε ευχαριστώ.

Από τα θρανία μέχρι το πλέξιμο (καλά να’ μαστε) η Μαριέτα και η Έλλη

 

Το κακό όταν έχεις την ίδια φίλη από μικρή, είναι ότι δε θυμάσαι πως ακριβώς γνωριστήκατε. Το καλό είναι ακριβώς ότι την ξέρεις ήδη, στα 27 σου, περίπου 20 χρόνια και συνεχίζεις. Έχω άπειρες στιγμές που μπορώ να θυμηθώ με την Έλλη και οι περισσότερες έχουν μέσα γέλια. Πόσες ωριαίες αποβολές όταν καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, πόσες φανταστικές μπύρες στα φοιτητικά χρόνια, πόσες ατέλειωτες σοβαρές κουβέντες που κατέληγαν πάντα  στο ίδιο συμπέρασμα: έτσι είμαστε και ευτυχώς είμαστε δύο. Aυτοί που λένε ότι δεν υπάρχει γυναικεία φιλία να φάνε τη σκόνη μας. Αλήθεια είναι εδώ, είμαστε η ζωντανή απόδειξη, αν λέμε ψέματα να πέσει φωτιά (με φωτιά, ναι του Κιάμου) να μας κάψει.

 

Θέλεις να μας μιλήσεις κι εσύ για τις φίλες σου και να μας τις δείξεις;

Άντε μην περιμένεις ανέβασε μία φωτογραφία των φίλων σου σε Instagram, Twitter με hashtag #bestfriend_ladylike και αυτή θα εμφανιστεί αυτόματα εδώ από κάτω.
Tip: Στο Instagram αρκεί και να κάνεις comment #bestfriend_ladylike σε μία φωτογραφία που έχεις ανεβάσει παλαιότερα.

Δες εδώ τις φωτογραφίες που μας στέλνετε!