Γεννήθηκες κορίτσι; Θα γίνεις ό,τι ονειρεύεσαι

Κι όπως κάθε άλλο χάσμα που κρατά τα δύο φύλα σε διακριτή απόσταση μεταξύ τους, έτσι κι αυτό πρέπει να κλείσει. Και θα το κλείσουμε μαζί με την αγαπημένη κούκλα των παιδικών μας χρόνων την Barbie που από το 2018 έχει ξεκινήσει την καμπάνια “The Dream Gap Project” με σκοπό να υποστηρίζει τα κορίτσια για να μπορέσουν να συνεχίσουν να πιστεύουν στον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους.

Αυτό άλλωστε το κάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό η Barbie με διαφορετικό τρόπο. Έχοντας «κάνει» περισσότερα από 180 επαγγέλματα στην ιστορία της κι έχοντας περάσει από τους παραδοσιακούς «γυναικείους» ρόλους της “baby sitter” ή της δασκάλας, σε επαγγέλματα των ενόπλων δυνάμεων, του χειρουργού, του Προέδρου των ΗΠΑ, του Αστροναύτη, του οδηγού αγώνων NASCAR ή του τεχνικού ηλεκτρονικών υπολογιστών, μας μαθαίνει ότι ναι, μπορούμε να ονειρευόμαστε και μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε. Αρκεί να βρούμε τι είναι αυτό. Στην παιδική μας ηλικία εκείνη στην οποία κάναμε τα πιο μεγάλα μας όνειρα θα γυρίσουμε σήμερα στο Ladylike. Και θα σου αποκαλύψουμε τι ακριβώς ονειρευόμασταν τότε. Ακόμα κι αν τελικά γίναμε κάτι εντελώς διαφορετικό αυτό δεν είναι επειδή δεν πιστέψαμε αρκετά. Αυτό είναι επειδή ποτέ δεν πιστέψαμε ότι τα όνειρά μας πρέπει να σταματήσουν να εξελίσσονται. Και μαζί τους εξελιχθήκαμε κι εμείς.

Δήμητρα Τσιγγενέ

Μετά το «Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τον μπαμπά ή τη μαμά σου;» (η οποία είναι ομολογουμένως μία ανούσια ερώτηση που τίθεται συχνά στα παιδάκια από τον περίγυρό τους), το «Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» μετρά περισσότερες αναφορές από οποιαδήποτε άλλη ερώτηση δέχτηκα στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Οι απαντήσεις μου άλλαζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ανάλογα με την ηλικία αλλά και τη φάση που περνούσα. Ως παιδάκι ονειρευόμουν να γίνω καθηγήτρια ελληνικής φιλολογίας – όχι δασκάλα, προσοχή. Με θυμάμαι πάντα να γεμίζω τετράδια και τετράδια με ασκήσεις και έπειτα να τα διορθώνω. Η καλύτερή μου ήταν όταν κολλούσα αυτοκόλλητα κι έβαζα σφραγίδες στα διαγωνίσματα (ναι, γιατί είναι σύνηθες οι φιλόλογοι να βάζουν αυτοκολλητάκια) και φυσικά όταν έγραφα με μαρκαδόρο τα τζάμια των παραθύρων λύνοντας ασκήσεις στους μαθητές μου. Μαμά μη φωνάζεις, σε ακούω.

Μεγαλώνοντας ξεπέρασα αυτό το επάγγελμα και πέρασα στη φάση του να θέλω να γίνω πιλότος. Πάντοτε με εξίταρε αυτό το επάγγελμα. Λάτρευα από μικρή τα ταξίδια και το να πιλοτάρω αεροπλάνο φάνταζε στα μάτια μου κάτι συναρπαστικό -είναι κακά τα ψέματα. Κι αυτή η φάση όμως κράτησε λίγο και πέρασα στον επόμενο σταθμό που άκουγε στο όνομα δημοσιογράφος. Με θυμάμαι πάρα πολλά χρόνια της ζωής μου να αγοράζω όλα τα περιοδικά μόδας του περιπτέρου και να τα χαζεύω με τις ώρες. Με ενθουσίαζε πολύ αυτός ο χώρος και ήθελα πολύ να μπω σε αυτόν όταν μεγαλώσω. Κλείνοντας δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τη βασική σταθερά όλων αυτών των ετών που είναι το τραγούδι. Από πολύ μικρή ηλικία θα με πετύχαινες μπροστά σε έναν καθρέφτη να τραγουδάω και να χορεύω. Τεράστιο κόλλημα. Έπρεπε να φτάσω 29 χρονών για να πάρω την απόφαση να γραφτώ στο ωδείο και να ακολουθήσω αυτό που με γεμίζει τόσο πολύ. Ποτέ δεν είναι αργά λένε και έχουν δίκιο. Η ικανοποίηση που παίρνεις όταν ακολουθείς κάτι που θες πολύ είναι τεράστια και δε συγκρίνεται με κανένα συναίσθημα κατά την άποψή μου.

Κλείνοντας απλά να σημειώσω πως τελείωσα τη Φιλοσοφική Αθηνών για να ικανοποιήσω το παιδί μέσα μου, έκανα μεταπτυχιακό πάνω στην παιδοψυχολογία που πάντοτε μου άρεσε, κατάφερα να μπω στον χώρο της δημοσιογραφίας και τόλμησα να ασχοληθώ με το τραγούδι που αποτελεί αιώνιος έρωτας για εμένα. Χμ, ώρα για αεροπλάνο;

Δέσποινα Δημά

Άνθρωπος της σταθερότητας από τα μικράτα μου. Δεν εκφραζόμουν αλλά είχα άποψη για την επαγγελματική μου πορεία την οποία και φυσικά δεν ακολούθησα (ναι, καταλαβαίνω δεν είναι της παρούσης, το κλείνω εδώ). Δύο ήταν τα επαγγέλματα που ονειρευόμουν να κάνω. Έχουμε και λέμε. Αρχαιολόγος και ηθοποιός. Για τη χρονολογική σειρά της εσωτερικής αυτής απόφασης δεν έχω εικόνα. Θεωρώ πως πάντα συνυπήρχαν. Πότε έπαιρνε προβάδισμα το ένα και πότε το άλλο. Προβάδισμα. Ποτέ δεν αποκλείστηκε μία από τις δύο επιλογές. Με την ίδια ζέση έβλεπα Ρένα Βλαχοπούλου στο «Μία Ελληνίδα από το Χαρέμι», κόπιαρα τις ατάκες του Χατζηχρήστου ως Μπακαλόγατο και παρακολουθούσα ντοκιμαντέρ για την αρχαία Αίγυπτο και την Κοιλάδα των Βασιλέων. Στην καρδιά μου το «τράβα μαλλί, άσε μαλλί» είχε την ίδια θέση με τις ανασκαφές του Μανόλη Ανδρόνικου στη Βεργίνα. Τα όνειρα μπορεί να μην έγιναν επάγγελμα αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Λία Παπαϊωάννου

Τα όνειρα μου ως παιδί ήταν κάπως αντιφατικά αλλά ήταν μεγάλα. Ήθελα από τη μία να γίνω μία σοβαρή δικηγόρος που εννοείται θα μαχόμουν για τη δικαιοσύνη, και θα υπερασπιζόμουν τους αδύναμους ή έστω αδέκαστος εισαγγελέας και από την άλλη ήθελα να είμαι ιδιοκτήτρια φάρμας.

Θα είχα δύο γαϊδουράκια, αρκετά πρόβατα και κατσίκια, κάποια πουλερικά και το ευτυχισμένο μικρό μου σπίτι στο λιβάδι στην επαρχία. Αναγκάστηκα να προσαρμόσω τα όνειρά μου λίγα χρόνια αργότερα, όταν στο δημοτικό κατάλαβα ότι όλα αυτά τα ζώα στις φάρμες με κάποιο τρόπο καταναλώνονται και εγώ μέρος σε αυτό το έγκλημα δεν θα έπαιρνα. Άλλαξα σχέδιο και αποφάσισα κάποια μέρα των ημερών να αποκτήσω καταφύγιο για ζώα, ένα όνειρο που ακόμα και σήμερα δεν το έχω εγκαταλείψει. Η Barbie μου με τη φάρμα των πουλερικών από την οποία εμπνεύστηκα τα όνειρά μου, φυσικά δεν έκανε ποτέ τέτοιες απεχθείς πράξεις και την κράτησα κοντά μου μέχρι το τέλος της παιδικής μου ηλικίας για να μου θυμίζει ότι τα όνειρά μου μπορούν να γίνουν όσο μεγάλα και όσο διαφορετικά θέλω εγώ. Κι εγώ το ίδιο.

Χριστίνα Θεοδωροπούλου

Από τη φύση μου ρομαντική. Ως μικρό κοριτσάκι όλα όσα φανταζόμουν για το μέλλον μου ήταν πασπαλισμένα από χρυσόσκονη, από ένα παραμυθένιο πέπλο. Οι μνήμες λοιπόν, από την παιδική μου ηλικία είναι πολύ τρυφερές. Τυλιγμένη μέσα σε έναν ροζ -μεταφορικά και κυριολεκτικά- κόσμο λοιπόν, όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Έκανα μαθήματα μπαλέτου από τη στιγμή που μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου και έδινα παραστάσεις σε θέατρο, στο σαλόνι του σπιτιού και στο δωμάτιό μου με περίσσιο θάρρος και ήμουν απόλυτα χαρούμενη. Λάτρευα και ακόμα λατρεύω το μπαλέτο και όλη την αισθητική του, τις τουτού, τα μαύρα κορμάκια με τις ροζ γκέτες, τα πιασμένα μαλλιά, το παρκέ στην αίθουσα, την κλασική μουσική. Αυτό ήταν το παιδικό μου όνειρο για το επαγγελματικό μου μέλλον που προφανώς δεν ευδοκίμησε. Ωστόσο, μέχρι λίγα χρόνια πριν εγώ το ζούσα, κάνοντας μαθήματα μπαλέτου. Ακόμα αν μου δοθεί η ευκαιρία θα δοκιμάσω ένα pas de bourrée. Γιατί ακόμα πιστεύω ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπεις τα όνειρά σου, έστω κι αν τα ζεις από άλλη οπτική από αυτή που φανταζόσουν.

Κλέλια Φατούρου

Νομίζω ότι ανήκω σε αυτήν την κατηγορία κοριτσιών που δεν είχαν ποτέ τεράστια έμπνευση για το ποιο επάγγελμα θα ήθελαν να ακολουθήσουν μεγαλώνοντας. Θυμάμαι δηλαδή να απαντώ ή ηθοποιός (γιατί ήμουν μεγάλο νούμερο) ή ψυχολόγος (γιατί είχα αυτογνωσία που ήμουν νούμερο). Όταν εγώ ήμουν 5 ή 10 χρονών, η Barbie είχε τροχόσπιτο (κι αυτό φαντάζομαι ήταν του συζύγου της) και πολύχρωμα κοτσιδάκια. Κάποια επαγγέλματα ήταν απαγορευτικά για εμάς τα κορίτσια, έστω και απλά στη θεωρία, και δε θυμάμαι ποτέ καμία να λέει ότι θέλει να γίνει αστροναύτης. Και αν το έλεγε, θα ήταν ένα γραφικό παιδάκι που κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι η νορμάλ απάντηση είναι δικηγόρος ή δασκάλα.

Χαίρομαι απίστευτα όταν ψωνίζω για την ανιψιά μου και βλέπω Barbie «Υποψήφια Πρόεδρος» ή «Δασκάλα Αθλημάτων», όταν πριν από 60 χρόνια, οι επιλογές θα ήταν «Νοικοκυρά» ή «Όμορφη». Μπορεί αυτό να συνέβαλε στην απάντηση που μου έδωσε η 4χρονη φίλη μου, Έλλη, σε αντίστοιχη ερώτηση και μου είπε «Πυροσβέστης». Τα κορίτσια μπορούν να γίνουν αυτό που φαντάζονται και κανείς δεν μπορεί να τους σταθεί εμπόδιο.

Βιβή Αγγελάκη

Γενικά από το σπίτι δεν υπήρχε μεγάλη εμπλοκή ή κατεύθυνση αν θέλεις, προς τα επαγγελματικά μας. Βέβαια, το εκπαιδευτικό μικρόβιο υπήρχε ομολογουμένως και στο τέλος ήταν αυτό που σε ένα μεγάλο βαθμό υπερίσχυσε. Το πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν μεγάλο, οι επιλογές άπειρες και όσο υπήρχε έμπνευση, τηλεόραση και πολλά εξωσχολικά βιβλία στο σπίτι, θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να γίνει από εξερευνήτρια, ξεναγός, δασκάλα ( δεν ήταν λίγες οι φορές που διάβαζα παραμύθια στις φίλες μου), φιλόλογος, ψυχολόγος (ok εκεί ήμουν λίγο μεγαλύτερη), έως και travel blogger (έτσι μεταφράζω αυτό που τότε ονειρευόμουν να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο και δεν υπήρχε καν στο χάρτη ως όρος) ακόμη και μανάβισσα (στον παιδικό σταθμό). Σε κάθε περίπτωση, νομίζω στην ερώτηση τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις, η απάντηση δεν ήταν ποτέ η ίδια.

Κέλλυ Νόβακ

Γενικά από μικρή είχα το «καλλιτεχνικό» μικρόβιο. Από μικρή μου άρεσε να διαβάζω κόμικς, να ζωγραφίζω, να βλέπω γιαπωνέζικα anime καρτούν για τον απλούστατο λόγο ότι μου άρεσαν τα χρώματα. Με το σπίτι γεμάτο με πίνακες της μητέρας μου, νομίζω ότι ήταν κάπως αναπόφευκτο να μην επηρεαστώ απ’ αυτό. Η απάντηση, λοιπόν, στην ερώτηση «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις», ξεκάθαρη: ζωγράφος. Τα χρόνια πέρασαν και τα σχολικά βιβλία αλλά και σημειωματάρια γέμιζαν με ζωγραφιές αλλά και με τα σκίτσα ρούχων. Κατάλαβα ότι η μόδα με τράβηξε περισσότερο από τη ζωγραφική, παρόλο που στη σχολή ενδυματολογίας το μάθημα «ελεύθερο σχέδιο» ήταν το αγαπημένο μου. Τελικά, κατέληξα να ασχολούμαι με τη μόδα και όχι με τη ζωγραφική από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ζωγραφίσω τίποτα πέρα από ένα μήλο ή μπολ. Το πήρα κάπως βαριά στην αρχή αλλά η ζωή συνεχίζεται και η μόδα έχει εξίσου fun όσο και η ζωγραφική. Πικάσο δεν έγινα, έγινα όμως fashion editor. Όλα καλά.

Όλα καλά θα παραμείνουν αρκεί να συνεχίσεις να πιστεύεις στις δυνατότητες σου, να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι και να μην αφήνεις ποτέ κανέναν να σε περιορίσει.

Ακριβώς όπως και η Barbie στο ράφι του καταστήματος παιχνιδιών  ή στο σεντούκι των παιδικών σου αναμνήσεων, μπορούσε και έγινε αυτό που ήθελε εμπνέοντάς σε. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ, εμπνέοντας όσα κοριτσίστικα μάτια σε κοιτάζουν.