Η Eurovision όπως την είδα

Ξεκινάει. Και δεν έχουμε ακόμη παραγγείλει. Εμείς είμαστε κάπου στη Συγγρού αυτά που θα δούμε εκτυλίσσονται στην Βιέννη. Και ξαφνικά βλέπω την Κοντσίτα να πετάει με ένα φανταχτερό φούξια. Έναρξη ναι. Και οι φωνές της Μαρίας Κοζάκου και του Γιώργου Καπουτζίδη να περιγράφουν. Και αρχίζουμε με την Σλοβενία. Την τύπισσα με τα καροτί μαλλιά, το φόρεμα σεμεδάκι της γιαγιάς και τα ακουστικά. Εμένα αυτό μου αρέσει. Έχει δύο μουσικά μέρη. Το ένα είναι μελωδικότατο και το άλλο ρυθμικό. Μετά η Γαλλία. Βασικά η Γαλλίδα Ελπίδα (στην ντισκοτέκ την παλιά ντισκοτέκ) με την ωραία φωνή και τα τύμπανα να την πλαισιώνουν. Εντάξει δεν ενθουσιάστηκα. Ισραήλ. Περίεργα χρυσά παπούτσια και σαρμπελικές επιρροές. Κακό.

Μετά η Εσθονία, με το ντουέτο, που αρχίζει μόνος του αυτός (με το λίγο σκιαχτικό το ύφος του), μετά τραγουδούν μαζί και μετά μένει μόνη της αυτή. Boring αλλά καλή μουσικούλα δεν λέω. Και κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι. Αγγλία τώρα, με τα φωσφοριζέ και τα black lights και το εξαρθρωμένο χορευτικό.

Υπερβολή στην υπερβολή, δηλαδή ίου, δηλαδή θα έπρεπε να βγει ίσως 28ο (οι συμμετοχές είναι 27).

Η Αρμενία. Κάτι ανάμεσα σε τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων ή τελετουργικό για μαύρη μαγεία, μωβ φορέματα και μοτίβα που παραπέμπουν σε role playing game. Όμως το don’t deny που λέγεται πως τραγουδούν για τη γενοκτονία των Αρμενίων (που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ βέβαια) είναι ένα πολύ ωραίο μήνυμα. Και αρχίζουν τα φιλάκια. Καλέ ναι, το ζευγάρι που τραγουδά τα έδωσε κανονικά. Δηλαδή η Λιθουανία. Λίγο σαν να βγήκαν από την χώρα των θαυμάτων, αυτή της Αλίκης, αλλά σε πιο σίξτις εκδοχή. Σερβία μόνο παιδιά. Η γυναίκα τα σπάει. Είναι different and it’s ok και το λέει και το φωνάζει και το τραγουδάει εξαιρετικά καλά. Πληθωρική παρουσία κυριολεκτικά και μεταφορικά. Την αγάπησα. Και το τραγούδι σου μένει. Σημαντικό.

Νορβηγία τώρα. Ένα κορίτσι (καλοντυμένο δεν λέω) και ένα αγόρι. Στα λευκά. Μίνιμαλ. Όλα. Και το κομμάτι. Heroes από Σουηδία. Με το όμορφο το παλικάρι που μας έκανε να γυρίσουμε όλες τα κεφάλια μας. Και χωρίς γελοιότητες, με το ωραίο το τραγουδάκι του (από τα ωραιότερα ομολογουμένως, αν και απλό) και με τα σούπερ τα γραφικά να το πλαισιώνουν, τα περίφημα αυτά άσπρα ανθρωπάκια που με την βοήθεια της τεχνολογίας γέμισαν την σκηνή. Θέλω να κερδίσει κάπως.

Όσο για την Κύπρο, αξιοπρεπής εμφάνιση, αλλά μου πέρασε απαρατήρητο σόρι.

Ο Αυστραλός (ναι, συμμετέχει και η Αυστραλία φέτος, wtf?) τραγουδάει Backstreet Boys σε περίπτωση που δεν το έχει καταλάβει. Ακολουθεί το Βέλγιο με το Rythm Inside (από ρυθμό άλλο τίποτα), με την φουτουριστική εμφάνιση που παρότι του γούστου μου δεν το λες σαν φάση, είναι από τα πιο ιδιαίτερα του διαγωνισμού. Η διοργανώτρια χώρα, η Αυστρία, εμφανίζεται με το μουσάτο (με παντελόνι this year) τραγουδιστή να παίζει ένα πιάνο που έχει πιάσει φωτιά (καλέ αλήθεια), με τα μαλλάκια του τα μακριά και το καπελάκι του. Και να η Μαρία-Έλενα. Όμορφο το κορίτσι μας εντάξει. Λίγο σε Άννα Βίσση στα νιάτα της φέρνει. Λιτή παρουσία αλλά λαμπερή. Λίγη βραχνάδα. Καλές ψηλές. Και γενικά καλή ερμηνεία. Για να δούμε.

Το Μαυροβούνιο παίζει παραδοσιακά. Ο κυριούλης κάτι σε Γονίδη μου βγάζει. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Η μαύρη ολόσωμη φόρμα της Γερμανίας δεν σώζει ιδιαίτερα την κατάσταση. Το τραγουδάκι μέτριο. Η συμμετοχή της Πολωνίας αξίζει πολλά χειροκροτήματα. Η Monica έχει μια υπέροχη φωνή, είναι σικάτη και έχει κινητικές δυσκολίες. Αυτό συμβαίνει πρώτη φορά στην διοργάνωση. Και δίνει μήνυμα μόνο και μόνο με την παρουσία της. Παίζουν βίντεο από παλιές της εμφανίσεις πριν το ατύχημα που την καθήλωσε στο καροτσάκι. Μπράβο της. Η Μπγιορκ της Βαλτικής έρχεται. H Aminata με το Love Injected για την ακρίβεια. Ένα ξωτικό σαν να λέμε. Έχει φωνή που σου μένει. Σε διαπερνάει. Το κατακόκκινο φουστάνι της είναι εξίσου δυνατό με την ερμηνεία της. Μιλάμε για fashion statement. Μιλάμε για στιλάρα. Θα ήθελα να πάει καλά και αυτό. Η πρωτιά που σου φαίνεται;

Η Ρουμανία στο τραγούδι της μιλάει για την παιδική εγκατάλειψη. Και αυτό ήταν το καλύτερο της υπόθεσης. Γιατί κατά τα άλλα δεν σε τραβάει από άποψη μελωδίας. Ωσάν άλλη κοκκινοσκουφίτσα ή κάτι σαν την Τζέσικα Σίμπσον (ή σαν την Μπρίτνεϊ σε πιο γυναίκα) στα νιάτα της, η Ισπανίδα γεμίζει την σκηνή. Και μετά έρχεται ένα αγόρι με κοιλιακούς φέτες και την αναποδογυρίζει και όλα αυτά αφού έχει βγάλει το πρώτο ρούχο και έχει μείνει με το στραφταλιζέ από κάτω. Συνηθισμένα πράγματα. Ακολουθεί η Ουγγαρία με ένα αντιπολεμικό τραγούδι. Με τον γαλαξία, μια υδρόγειο και ένα δέντρο από όπλα πίσω της. Και στα καπάκια η Γεωργία με την πολεμίστρια. Οξύμωρο. Warrior και η Nina Sublatti με τα μαύρα της, με τα πούπουλά της, τύπου Evanesance αλλά λίγο πιο γιουροβιζιονικό.

Στο Αζερμπαϊτζάν δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία να σου πω και την αλήθεια. Έτρωγα και αυτά που είχαμε παραγγείλει.

Και να η Ρωσία, που είναι γενικά μια προσεγμένη εμφάνιση, η κοπέλα έχει δυνατή φωνή και παρουσία. Είναι ένα κομμάτι που κάπως σε κρατάει. Ωπ και στο τέλος συγκινείται και κλαίει με αναφιλητά. Οκέι. Η όμορφη συμμετοχή της Αλβανίας είναι το προτελευταίο τραγούδι. Και για το τέλος του διαγωνιστικού μέρους η Ιταλία με τον μεγάλο της έρωτα, έτσι λέγεται το κομμάτι ναι και το έχουν για φαβορί. Τα τρία αγόρια που είχαν νικήσει στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο έχουν καλές φωνές αλλά δεν με πείθουν.

Και τώρα η βαθμολογία. Δεν θα είμαι αναλυτική. Θα σου πω μόνο πως φυσικά οι γειτονικές χώρες πάλι αλληλοψηφίζονται. Και πως δεν δώσαμε 12άρι στην Κύπρο αλλά στην Ιταλία. Η Έλενα μας το είπε η Παπαρίζου. Εχμ, το ίδιο έκαναν και οι Κύπριοι. Επίσης, οι πρώτοι 10 μας βαθμοί ήρθαν από την Αλβανία. Δεν πήραμε και πολλούς ακόμη δυστυχώς. Για την ακρίβεια η Μαρία-Έλενα πήρε την 19η θέση με 23 βαθμούς, δεν πειράζει. Η διοργανώτρια Αυστρία δεν πήρε ούτε έναν βαθμό. Το ίδιο και η Γερμανία. Και αφού ψήφισε η πρώτη δεκάδα κιόλας,φάνηκε στις τρίτες πρώτες θέσεις να παίζουν Σουηδία, Ρωσία και Ιταλία. Και αυτό συνεχίστηκε, μέχρι που νικήτρια βγήκε η Σουηδία με 365 βαθμούς. Άξιζε το αγόρι, τα είχαμε πει από την αρχή. Όχι, μπράβο, ήρωας. Måns Zelmerlöw το όνομά του, δες τον.