Η Ohhh my Dog και τα 12 πράγματα που της έμαθαν τα κατοικίδια της
- 18 ΙΟΥΝ 2015
Την Κρίστη την γνώρισα πριν από περίπου πέντε χρόνια. Έμενε κάπου ανάμεσα σε Κολωνάκι και Εξάρχεια σε μία πολυκατοικία στην οποία το ένα διαμέρισμα το νοίκιαζε ο Τόνις Σφήνος και το άλλο εκείνη μαζί με τη Missy και την Κολωνακιώτισσα Tiffany, τις δύο της γάτες. Όλες τους εξαιρετικές περσόνες, που δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες. Κυρίως η Missy, η αφράτη russian blue ψιψίνα ελεφαντί χρώματος, που δεν ήθελε πολλά πολλά (εκτός και αν έτρωγες). Από τότε η Κρίστη μετακόμισε στα βόρεια, μεγάλωσε την οικογένειά της με δύο υπέροχα λαμπραντόρ, τη Τζέλα (έχει και λίγο λύκο μέσα της) και την Εστρέλλα, φιλοξενεί και τον Γαμπρό στον κήπο της "που είναι ερωτευμένος με την Τζέλα" και έκοψε σε posh καρέ τα μακριά της μαλλιά. Το να ασχοληθεί με αξεσουάρ για pets ήταν μάλλον κάτι το αναμενόμενο.
Το Ohhh my Dog! είναι από τα πιο επιτυχημένα brands για κατοικίδια που έχουν άποψη και θέλουν να ξαπλώνουν το τριχωτό κορμί μόνο στα καλύτερα, θέλουν να φοράνε τα πιο boho λουράκια και να παίζουν με τα πιο γουστόζικα παιχνίδια.
Και ναι, αν δεν ρωτήσεις την Κρίστη για τα μαθήματα ζωής που έχει πάρει από τα κατοικίδιά της, τότε ποιον θα ρωτήσεις;
Ιδού τα μια ντουζίνα πράγματα που της έμαθαν τα κατοικίδιά της
Δεν είσαι πάντα εσύ το αφεντικό στο σπίτι σου. Όχι. Μπορεί να τύχει και να είναι κάποιος άλλος πιο γούνινος, πιο ναζιάρης και πιο απαιτητικός. Το παράλογο είναι πως σου αρέσει κιόλας.
Τα έπιπλα στο σπίτι μπορούν να μετατραπούν σε πολυεργαλεία, αρκεί να υπάρχει κέφι φαντασία και γούνινη συντροφιά. Ο νιπτήρας του μπάνιου μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε καναπέ, η μπλε σακούλα του ΙΚΕΑ σε κρυψώνα, το ράφι με τα μάλλινα σε κρεβάτι πρώτης τάξης και οι ολόλευκες κουρτίνες σε γατίσια αιώρα.
Ροχαλητό και γουργούρισμα; καλέ όχι μόνο δε μας ενοχλεί αλλά χωρίς αυτό ύπνος δε μας παίρνει.
Νοιάζομαι αληθινά, αγαπώ δυνατά, θέλω να πνίξω όλο τον κόσμο στην αγκαλιά μου, πέφτω ανάσκελα με τα πόδια στο ταβάνι κουνώντας τα ρυθμικά και λέω ευχαριστώ για κάθετι μικρό όπως με δίδαξαν τα κουνελίσια αυτιά της Τζέλας, το γουρουνίσιο μούγκρισμα της Εστρέλλα, το αισθησιακό νιαούρισμα της Τίφανη, οι γρατσουνιές της Μίσσυ και τα υγρά μάτια του Γαμπρού, του νέου μου τετράποδου φίλου.
Το μόντεμ και το laptop δεν είναι μόνο δύο ηλεκτρονικές συσκευές, δε χρησιμεύουν απλά στο να παρέχουν internet και όχι δεν είναι εύθραυστα αντικείμενα, αντίθετα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τις χουχουλιάρες γάτες μου και ως ντιζαΐνάτα σώματα θέρμανσης.
Οι τρίχες νόμζα πως ήρθαν για να μείνουν. Αγκιστρωνόντουσαν στις ζακέτες μου, στα μπλουζάκια μου, γέμιζαν το μαξιλάρι μου χνούδι και παρκέ γινόταν χνουδωτό. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να γνωρίσω τον καλύτερό μου φίλο, το Swiffer, που “τρώει” τις τρίχες όπως ο μυρμηγκοφάγος τα μυρμήγκια.
Και μιας και μιλάμε για τρίχες να σου πω πως αν έχεις κατοικίδια, κάτω από το ψυγείο γίνεται της τρίχας το πάρτι και η λύση για να της το χαλάσεις είναι η σκούπα Swiffer, η οποία δεν φοβάται τις δύσκολες γωνίες και παγιδεύει 3 φορές σου λέει περισσότερη σκόνη και τρίχες σε σχέση με την παραδοσιακή σκούπα. Expert έχω γίνει.
Το παιχνίδι είναι το μυστικό της χαράς, το ελιξήριο της νεότητας ο τρόπος να διατηρούμε την αθωότητά μας.
Ο επιμένων και ο “γκρινιάζων” νικά. Εάν η κρεβατομουρμούρα της Εστρέλας για φαγητό και το νιαούρισμα της Τίφανη για να πιει νερό από τη βρύση έχουν αποτέλεσμα, τότε κάτι παραπάνω ξέρουν από μένα.
Μπορεί να νόμιζα ότι κολυμπάω στη θάλασσα με χάρη, πως είμαι ένα χέλι και μία γαζέλα του νερού μαζί, όμως η Εστρέλλα μου φόρεσε τα γυαλιά. Έχετε δει εσείς άλλη χνουδόμπαλα να τσαλαβουτάει κάνοντας τις απλωτές της και τα μακροβούτια της με στυλ και ένα μπαλάκι του τένις στο στόμα;
Απολαμβάνω τα πιο απλά πράγματα στην καθημερινότητά μου, ποτίζω τα λουλούδια μου, μυρίζω το βρεγμένο γρασίδι, δοκιμάζω νέες γεύσεις, τρέχω στο δάσος, πετάω στον αέρα κουκουνάρια να τα πιάσει η Τζέλα, γνέφω στο γείτονα και χαμογελάω κάθε φορά που αντικρίζω κάτι όμορφο.
“Τα μοναχοπαίδια είναι κτητικά και τα θέλουν όλα δικά τους”, λένε. Η γούνινη συντροφιά μου πάλι έχει άλλη γνώμη και σα μια γροθιά λειτουργούν “όλοι για έναν και ένας για όλους”. Έτσι, έμαθα να μοιράζομαι την αγάπη του Χριστόφορου, τη θαλπωρή του σπιτιού μου, την άνεση του καναπέ μου, τη ζεστασιά της αγκαλιάς μου, τον πρωινό μου ύπνο και -ποιος θα το έλεγε- το πεντανόστιμο φαγητό μου.
