H Sweets, η Pixie, o Φράνκο και ο Τσίτσο είναι μαζί τα μωρά μου και η μάνα μου

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, ζω με τον σύντροφό μου και τέσσερις γάτες. Πρώτη είναι η γιαγιάκα του σπιτιού, η 12χρονη Βουλιώτισσα Sweets. Μια υπέρκομψη, πανέμορφη τιγρέ, ντροπαλή και διακριτική Tabby γάτα που δεν έχει κάνει ποτέ μισή ζημιά, δεν λέει ποτέ όχι σε χάδια, κοιμάται αγκαλιάζοντάς μας και έχει έρωτα με τον Άρη.

Είναι η πρώτη που μου έμαθε ότι το πουρπουρητό της, το ζύμωμα με τα πατούσια της και το βλέμμα όλο αγάπη μόλις μπαίνω στο σπίτι έχουν τις ισχυρότερες αγχολυτικές ιδιότητες εκεί έξω. Και η οποία, επειδή είναι επιρρεπής στους εμετούς, πρέπει να τρώει συγκεκριμένες τροφές (ειδική ξηρά ή ανθρώπινη, φτιαγμένη από εμάς) αλλά ταυτόχρονα είναι και λιχούδω .

Έπειτα, είναι η Pixie. Μια υπερκινητική ταρταρούγα με αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα, επικό ταλέντο τερματοφύλακα και κεχριμπαρένιο βλέμμα σοφού γέροντα. Η Pixie είναι το μικρό θαύμα του σπιτιού μας. Τη βρήκα έξω από τον Πύργο Αθηνών, μια σταλιά με μια μεγάλη κήλη στην κοιλιά της, παρατημένη από τη μάνα της και την αγέλη της, ως αδύναμη που δεν θα τα καταφέρει να επιβιώσει. Περίπου το ίδιο με προειδοποίησε και η κτηνίατρός της.

“Είναι πολύ μωρό, η κήλη είναι μεγάλη, ίσως δεν τα καταφέρει στο χειρουργείο. Αλλά χωρίς χειρουργείο δεν θα τα καταφέρει σίγουρα”. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα χειρουργεία για τον ίδιο λόγο. Κήλες. Το κοιλιακό της τοίχωμα ήταν λεπτό και άνοιγε. Μετά την τελευταία, έπρεπε να μείνει και ένα μήνα σε μεγάλο κλουβί για να μην χοροπηδάει και ξαναδημιουργηθεί κήλη. Με τον Άρη καθόμασταν εκ περιτροπής συνέχεια αγκαλιά με το κλουβί.

Σήμερα, είναι ένα πανέμορφο μίνι πούμα 7 κιλών, που ντριμπλάρει σαν τον Μέσι και αποκρούει σαν τον Μπουφόν, συζητάει κανονικά μαζί μας και κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, κάθεται σε ένα ντουλάπι για να γονατίσω δίπλα της, να κάνουμε κουτουλιές, να μου πλύνει το πρόσωπο, να δαγκώσει λίγο τη μύτη μου και να με χαϊδέψει στο μάγουλο με την πατούσα της.

Ο Τσίτσο και ο Φράνκο ήταν δυο από τα αδέσποτα που φροντίζουμε στον κήπο μας (έχουμε άλλα πέντε -έξι εκεί που ταϊζουμε, εμβολιάζουμε κλπ). Νομίζαμε ότι ήταν θηλυκά και τα πήγαμε για στείρωση όταν μεγάλωσαν λίγο. Μην κοροϊδέψεις, είναι πολύ χιονάτοι και φουντωτοί (κούκλοι με λίγο από ράτσα ragdoll μέσα) και δεν βλέπαμε τι είναι.

Η γιατρός μας είπε ότι είναι αγόρια, αλλά ότι προτείνει να στειρωθούν ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν μείνουν στον κήπο, για να μην τσακώνονται με άλλα αρσενικά. Μερικές περιπέτειες αργότερα (όπως π.χ. όταν ο Τσίτσο έπεσε στον ασβέστη της δίπλα οικοδομής και ήρθε σπίτι αγνώριστος, ρημάδης), αποφάσισαν ότι προτιμούν να ζουν μαζί μας. Και σε αυτό το ντουέτο δεν λες όχι.

Ο Τσίτσο είναι λεπτεπίλεπτος και αεικίνητος, σαν αλαφροϊσκιωτος Νουρέγιεφ, λατρεύει να πετάει κάτω από το τραπέζι μπουκάλια, κουτάκια αναψυκτικών και ποτήρια, περπατάει σε impossibly στενά κάγκελα (και μας κόβει το αίμα) και μόλις σε δει καθισμένο ή ξαπλωμένο, έρχεται πάνω σου, σε παίρνει αγκαλιά με τα δυο του πόδια από τον λαιμό και σε κοιτάει βαθιά μέσα στα μάτια ενώ πουρπουρίζει.

Ο Φράνκο είναι τεράστιος, αυτοκρατορικός, δύσπιστος, τσαντίλας, αργοκίνητος και ράθυμος σαν λιοντάρι. Εκτός από το πρωί που ξυπνάω και μόλις με δει γυρνάει ανάσκελα και νιαουρίζει για χάδια στις κοιλιές αντί καλημέρας ή όταν ανεβαίνει από τον κήπο και καμαρώνει μέχρι να του αφαιρέσω από το τρίχωμά του και το παραμικρό χορταράκι (αν ξεχάσω κάποιο, το γλείφει μέχρι να το δω).

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί αυτοί οι τέσσερις τύποι είναι τα πιο κοντινά μου όντα. Και είναι ο λόγος που είμαι όπως είμαι. Eυθύνονται για τις βελτιώσεις στον χαρακτήρα μου, για ένα μέρος της ωρίμανσής μου. Είμαι λιγότερο υστερική με την τάξη -και άρα λιγότερο αγχώδης-, έχω ανακαλύψει νέα βάθη αγάπης, νιώθω πανευτυχής φροντίζοντας  τους, έχω ανακαλύψει τη σοφία της φύσης, είμαι δοτική και έχω βάλει στην άκρη τον πολύ εγωισμό.

Η φουντωτή μου τετράδα είναι ένα περίεργο υβρίδιο μωρού και μάνας μαζί. Μωρού, γιατί έχουν πάντα την ανάγκη μου (να φάνε, να χτενιστούν, να πάνε τουαλέτα, να είναι ζεστά και ασφαλή) και μάνας, γιατί η μόνη άλλη που μπορεί να σε αγαπάει με τόσο απεριόριστη και καθαρή αγάπη, να μην σε κρίνει ποτέ και να σε λατρεύει ακόμα και στις χειρότερες στιγμές σου, είναι η μάνα σου.

Η ευθύνη που νιώθω απέναντί τους, είναι το ωραιότερο “βάρος” της καθημερινότητάς μου. Και η στιγμή του βραδινού τους φαγητού, όταν το σπίτι γεμίζει νιαουρητά, κουνιστές ουρές και μπουρδούκλωμα ανάμεσα στα πόδια μου, είναι η καλύτερη της μέρας. Καθένας έχει δικό του πιάτο και δική του τροφή PURINA Gourmet, ανάλογα με τις ανάγκες του, για να μην έχουμε μάχες. Mέχρι τη μέρα που πήγα σπίτι τις νέες PURINA Gourmet. Και ξαφνικά, έγιναν άνω κάτω.

Ο Φράνκο με κοιτούσε εκστασιασμένα έκπληκτος όσο έγλειφε την Καρδιά της Γεύσης, τη βελούδινη μους βοδινού (έχει και κοτόπουλο και σολομό) και έφτασε στο σημείο που από μέσα βγήκε η ζουμερή σάλτσα. Την οποία έτρεξε και του έφαγε o Tσίτσο.

Η Pixie αλληθώρισε σχεδόν κοιτώντας με λατρεία τη Nature’s Creations με σιγομαγειρεμένα φιλετάκια κοτόπουλου και λαχανικά (σπανάκι και ντοματίνια). Τα καταβρόχθισε απομακρύνοντας ταυτόχρονα με κουτουλιές τον Φράνκο που έτρεξε στο πιάτο της, κάνοντας κάθε λίγο ήχους χαράς.

Η Sweets σε μια κίνηση που δεν περίμενα (γιατί δεν συμπαθεί πολύ τις κονσέρβες), με το που άνοιξα την Gourmet Gold Η Καρδιά της Γεύσης με σολομό ξέχασε τους τρόπους της, πήδηξε στο τραπέζι του σαλονιού και έχωσε τη μουσούδα της μέσα στη μους. Και -ω του θαύματος- δεν είχαμε μετά στομαχικές διαταραχές, παρά την ευαισθησία της και το ότι έφαγε όλη την κονσέρβα μόνη της.

Τρέχοντας μέσα στο σπίτι με κονσέρβες στα χέρια και από πίσω τον μίνι στρατό με τις ουρές να με καταδιώκει για “λίγο ακόμα μωρέ δώσε μας”, βγήκα στη βεράντα και έδωσα στην Κόκο, μια μόλις τεσσάρων μηνών μπέμπα που φροντίζουμε, μια κονσέρβα Nature’s Creations με αργά μαγειρεμένα φιλετάκια από ψάρια του ωκεανού, σπανάκι και ρύζι. Και έκανε σαν παιδί κάτω από Χριστουγεννιάτικο δέντρο με δώρα. Υπό το βλέμμα της μέσα τετράδας που δεν πίστευαν την προδοσία μου.

Και ο Άρης και εγώ αγαπάμε το καλό φαγητό. Έχουμε απαιτήσεις και στη γεύση, αλλά και στην αγνότητα των συστατικών κάθε πιάτου που τρώμε. Έχουμε κάνει τα γατιά μας σαν τα μούτρα μας; Ναι. Είναι δύσκολες στο να τους αρέσει μια τροφή; Ναι. Έχουμε τόσες απαιτήσεις ποιότητας στην τροφή τους, όσες έχουμε και από στη δική μας; Ξεκάθαρα. Μας έσωσαν οι νέες κονσέρβες PURINA Gourmet; Hell yeah. Απόψε θα απομονώσω καθέναν σε άλλο δωμάτιο για να φάνε τα φιλετάκια και τις μους τους με την ησυχία μου.

(Φωτογραφίες: Ladylike.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson)