Happy Sisters’ Day κορίτσια! Αυτές είναι οι αδερφές μας

Η Ναταλί Σαϊτάκη στην μαμά της: Τι την ήθελες και την έκανες αυτήν;

Μία από τις πρώτες μου αντιδράσεις, όταν συνειδητοποίησα αυτό που είχε συμβεί, δηλαδή ότι είχα αποκτήσει αδερφάκι, ήταν να ζητήσω από τη μάνα μου το λόγο και να της πω με μάγκικο ύφος Αθηνόδωρου Προύσαλη σε ρόλο ιδιοκτήτη μπουζουξήδικου “Τι την ήθελες και την έκανες αυτήν; Καλά δεν ήμασταν οι τρεις μας;”.Με την αδερφή μου τη Μυρτώ έχουμε 5 χρόνια διαφορά. Μέχρι να ενηλικιωθώ, δεν υπήρχε συνεννόηση: έπεφτε ξύλο, εκτόξευα πράγματα πάνω της, την κλείδωνα έξω από το δωμάτιό μου, της απαγόρευα να κάθεται μαζί μου, όταν ερχόταν οι φίλες μου και διάφορα άλλα βίαια πράγματα, για τα οποία ήμουν πολύ περήφανη. Αντίστοιχα, η Μυρτώ γκρίνιαζε ώρες ατέλειωτες, έκλαιγε και παραπονιόταν στους γονείς μου, οι οποίοι είχαν φτάσει σε σημείο: “μήπως να στέλναμε τη μία σε άλλο σπίτι;”.Αυτό τελικά δεν έγινε, η Μυρτώ μεγάλωσε, μεγάλωσα κι εγώ (παρότι “τα κρύβω” και μου τη λέει γι’ αυτό) και πλέον μπορούμε να συνεννοηθούμε. Με τη χρήση καλολογικών στοιχείων πάντα, καθόσον όλοι είμαστε αθυρόστομοι στην οικογένεια κι οφείλουμε να συνεχίζουμε μεταξύ μας και αυτή την παράδοση.

Τα τελευταία χρόνια η Μυρτώ ζει στη Χίο, όπου σπουδάζει και δουλεύει και τα πάει πολύ καλά και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Και μόνο για το ότι, παρότι έχει νεύρα από 3 χρονών, δεν έχει χρειαστεί ποτέ μέχρι σήμερα να τη βγάλω από το αυτόφωρο. Λογικά στις επόμενες δημοτικές εκλογές θα κατεβεί υποψήφια για τη δημαρχία Χίου, οπότε λίγο πριν πάω να τη βοηθήσω στον προεκλογικό αγώνα, η μάνα μου θα μου επισημάνει πολύ σοβαρά: “Και να μη μαλώνετε, ε;”.Συγγνώμη, αλλά αν δε μαλώσεις λίγο, δεν έχει πλάκα. Γι’ αυτό είναι οι οικογένειες. (Μόλις το διαβάσει, θα με πάρει να με βρίσει. Αλλά αν είναι να μη με βρίσει, δεν έχει πλάκα).

Το “χτυπάς εσύ μα πονάω κι εγώ” έχει γραφτεί για την Μαρίνα και την Έλενα Στρίγγα

Τους φίλους τους διαλέγεις. Τους συγγενείς όχι. Γι’ αυτό και σε πολλές περιπτώσεις είναι δύσκολο να ταιριάξεις απόλυτα με τα μέλη της οικογένειάς σου. Εγώ ανήκω μάλλον στους τυχερούς της υπόθεσης αφού γεννήθηκα μαζί με τον… καθρέφτη μου, τη δίδυμη αδερφή μου Έλενα. Η ομοιότητα μας τρομακτική. Ο χαρακτήρας μας αρκετά διαφορετικός. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε ποτέ να είμαστε αυτοκόλλητες. Από μικρές τα κάναμε όλα μαζί. Μαζί στο σπίτι, μαζί στο σχολείο, μαζί στη βόλτα, μαζί στην παρέα. Η σχέση μας δεν είναι σαν τις απλές σχέσεις μεταξύ αδερφών αλλά κάτι παραπάνω. Το “χτυπάς εσύ μα πονάω κι εγώ” θα μπορούσε να είχε γραφτεί και για εμάς αφού μας ταιριάζει… γάντι! strigga sisters Πολλές φορές μάλιστα δεν χρειάζεται καν να με ρωτήσει. Αρκεί ένα βλέμμα μου για να καταλάβει πως είμαι και τι χρειάζομαι για να νιώσω καλύτερα. Είναι πιο αυστηρός κριτής και παράλληλα ο καλύτερος σύμβουλός μου. Γι’ αυτό και όταν τσακωνόμαστε, που μεταξύ μας δεν είναι και λίγες οι φορές που συμβαίνει αυτό, ξέρω ότι στο τέλος της ημέρας θα είναι εκεί για μένα. Και γι’ αυτό δεν θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο!

H Μαρίνα Χατζηδημητρίου δεν πήγαινε σχολείο για να μην μένουν οι γονείς της με την Χριστίνα

Ήταν μια μέρα του Μαγιού που ξαφνικά οι προβολείς στράφηκαν σε ένα μικρό καταμελάχρινο ανθρωπάκι με σχιστά ματάκια, τύπου… σούμο (σόρρυ Χριστίνα έτσι ήσουν). Από νωρίς ήξερα πως θα τα είχαμε τα προβληματάκια μας, γιατί όποτε με ρωτούσαν αν θέλω αδερφάκι, απαντούσα όχι (και ευτυχώς οι γονείς μου δεν με άκουσαν). Στην αρχή σαν μικρό παιδάκι και εγώ, ζήλευα και δεν χάρηκα καθόλου που έχασα την αποκλειστικότητα των γονιών μου. Μάλιστα, όπως μου έχει πει η μητέρα μου, τις πρώτες μέρες που είχαν γυρίσει από το μαιευτήριο, μου είχε ζητήσει να τη σκεπάσω, και εγώ, τηρώντας κατά γράμμα την εντολή της, την σκέπασα ολόκληρη με αποτέλεσμα να κοντεύει να σκάσει (ξέρω,ξέρω σατανικό).

Φρικτή ήταν και η πρώτη μου μέρα στο νηπιαγωγείο, όπου έφτασα με τον πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν περάσαμε την είσοδο. Κλάφτηκα, γκρίνιαξα και γυρίσαμε σπίτι. Τι, έτσι θα τους άφηνα μόνους με το μελανούρι; Ε, όχι. Τις επόμενες μέρες, δε στάθηκα τυχερή. Μπορεί να έκανα τον πατέρα μου να λυγίσει αλλά αυτή τη φορά η μητέρα μου ήταν αμείλικτη και με άφησε στο νηπιαγωγείο. Όμως, δεν το άφησα έτσι. Επιστράτευσα το υποκριτικό μου ταλέντο και έκανα πως σφαδάζω από τους πόνους, έπιανα τη κοιλιά μου και ζήταγα απεγνωσμένα τη μητέρα μου. Φυσικά, η δασκάλα έντρομη με πίστεψε και πήγαμε στο διευθυντή όπου την καλέσαμε και με κουβάλησε αγκαλιά μέχρι το σπίτι. Τότε, εγώ, το ξανθό αγγελούδι-στην ουσία the devil in disguise – είπα στη μητέρα μου περιχαρής “έλα, μαμά άσε με κάτω, καλά είμαι ,έτσι το έκανα για να έρθω σπίτι”. Πολύ κακή κίνηση γιατί με έκανε ολίγον τι μαύρη στο ξύλο. Ε, από τότε το πήρα απόφαση ότι πρέπει να συνυπάρξω με αυτό το μικρό σκουρόχρωμο ανθρωπάκι. marina Αργότερα, τη βοηθούσα με τα μαθήματα, μου έπαιρνε τα ρούχα, συζητάγαμε για αγόρια και πάντα κορόιδευε η μια της άλλης γιατί τα γούστα μας ακόμα και τώρα είναι η μέρα με τη νύχτα. Τη συμβουλεύομαι σε πολλά και εκείνη το ίδιο, με κυνηγάει να μου βάψει τα νύχια όταν βαριέται γιατί της αρέσει ενώ εγώ γκρινιάζω γιατί δε μπορώ όταν ασχολούνται μαζί μου πολύ ώρα (π.χ κομμωτήριο)- ναι, είμαι λίγο αντικοινωνική. Επίσης, είναι πολύ καλή μαγείρισσα και αν και μικρότερη πάντα είναι η κυρία του σπιτιού όταν λείπουν οι γονείς μας. Μέχρι και χέρι μου βάζει να συμμαζέψω το δωμάτιό μου και να μην τολμήσω να ξεχάσω να ποτίσω τα λουλούδια-τα οποία πάντα ξεχνάω και μαραίνονται.

Εν ολίγοις, διαφέρουμε αρκετά: Καστανόξανθη, ντροπαλή, ψιλοαγοροκόριτσο με ροκ ακούσματα εγώ, μελαχρινή, έξω καρδιά, κοκέτα με λαϊκά ακούσματα εκείνη.

Αλλά μας ενώνουν πολλά περισσότερα. Σε όλα καταφέρνουμε να βρίσκουμε τη χρυσή τομή. Εκτός από αδερφές, είμαστε δυο πολύ καλές φίλες, οι οποίες συζητούν για τα πάντα και περνάνε καλά ό,τι και αν κάνουν παρέα. Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα. Συνέχισε να κάνεις πετάλι και εγώ σου υπόσχομαι θα κρατάω σταθερό το τιμόνι, όπως τότε.

Σε ευχαριστώ για όλα όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα και για άλλα τόσα που θα έρθουν αδερφούλα μου. Να με αγαπάς και να με υπομένεις.

Η Γιάννα Ρακιντζάκη συγχώρεσε την αδερφή της που της έπαιρνε το παγωτό

Όπως οι περισσότερες αδερφούλες έτσι και η δικιά μου είναι η καλύτερη του κόσμου. Η δικιά μου version βγήκε λίγο με πιο ψηλά τα decibel από τις άλλες, αλλά έχουμε πλέον καταλήξει, συγγενείς και φίλοι ότι, τα  decibel καλύπτουν την προσπάθειά της, να μην φάνει η υπέρμετρη ευαισθησία της… Αλήθεια πόσο φυσιολογικό είναι να κλαίει 30 φεύγα χρονών, μάνα με 2 παιδιά  για την Ραπουνζέλ που νομίζει ότι χάνει τον αγαπημένο της  Flynn εκεί προς το τέλος του ” Tangled”;  Ως μικρότερη, κατά 2,5 χρόνια, την είχα πάντα πρότυπο και ακολουθούσα σαν το άβουλο ον, σε ότι μου έλεγε. Ακόμα και τότε, που όταν μας έπαιρνε η μαμά παγωτό καραμπόλα, εκείνη το έτρωγε πάντα πρώτη και μετά με έβαζε να παίξουμε “μαμά και παιδί” και η “μαμά Σοφία” έφτιαχνε και καλά το φαγητό (το παγωτό ΜΟΥ!), το οποίο το έβαζε στον φούρνο για να μαγειρευτεί και κάθε τόσο το έβγαζε από το φούρνο για να δοκιμάσει αν έγινε το φαγητό. Δυο κουταλιές έμεναν στο τέλος για μένα και χαιρόμουν κιόλας που έπαιξα “μαμά και παιδί”. Τι χαζή…  Ή τότε που παίζαμε καλλιστεία και ήταν η εποχή που είχε βγει Miss Europe, η Μαρίνα Τσιντικίδου με 1st runner up την Miss Czechoslovakia; Η διανομή των ρόλων από την Σοφία στον συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν πάντα οι ίδιοι. Η Σοφία ήταν η Τσιντικίδου κι εγώ η Miss Czechoslovakia, η οποία έπρεπε και καλά να χαρώ πολύ τι στιγμή που οι παρουσιαστές ανακοινώνουν ότι Miss Europe στέφεται η Μiss Greece γιατί, ήμασταν και καλά πολύ φίλες και ήξερα ότι το Μαρινάκι άξιζε την πρωτιά ως πιο όμορφη και πιο έξυπνη… Χαζή, χαζή σου λέω! rakintzaki  Τώρα, αν και οι ζωές μας διαφέρουν πολύ, περνάμε την καλύτερη μας φάση και η αγάπη της μίας για την άλλη μεγαλώνει με έναν τρόπο διαφορετικό μάλλον σε αυτό συντέλεσε και το “δώρο” που μου έκανε η Σοφία πριν από 5 περίπου χρόνια όταν με έκανε θεία.

Τότε δεν ήμασταν σαν τις περισσότερες οικογένειες που φεύγουν με τα μωράκια τους από το μαιευτήριο. Η ζωή όρισε το δικό μας το μωράκι, που γεννήθηκε ανήμερα της Αγ. Μαρίνας και πήρε το όνομά της, να πρέπει να υποβληθεί σε σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις 10 ημερών και 1 χρόνο μετά (είναι super πλέον, ένα μικρό ορκ, όπως λέει και η αδερφή μου, από άποψη δύναμης και φυσικά μου μοιάζει). Δύσκολες καταστάσεις για όλους, πόσo μάλλον για την αδερφή μου. Tότε ήταν που μεγάλωσε ο θαυμασμός μου γι’ αυτήν και για το πώς χειρίστηκε όλα εκείνα τα “βουνά”. Πριν κάτι μήνες με έκανε θεία δις και εκεί που έλεγα ότι πιο πολύ αγκάπι ντεν έκι,τσουπ να σου το Αριδνάκι (αυτό το παιδί μάλλον δε πρέπει να έχει ποτέ υποκοριστικό). rakintzaki 1 Και τώρα Σοφ είναι καλή ευκαιρία να πάρεις τα μυξομάντιλα και να μην λερώνεις  άλλο με τα κλάματά σου, τα μαξιλάρια του καναπέ.

Η Έλενα Μπουζαλά θα ήθελε να μένει πιο κοντά με την αδερφή της

Μας έχει στοιχίσει η απόσταση με την αδερφή μου. Η Γιάννα μένει μόνιμα στις Σέρρες, όπου είναι η οικογένειά της, κι εγώ πλέον με τη δική μου στην Αθήνα. Όση απόσταση κι αν μπορεί να καλύψει το καθημερινό τηλεφώνημα, τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της αδερφής που δεν είναι δίπλα, η μία στην άλλη, τόσο στις χαρές, όσο και στις λύπες. Κυρίως στο δεύτερο που δεν θέλει η μία να στεναχωρήσει την άλλη, διότι είναι μακριά. Νομίζω για την Γιάννα θα είμαι πάντα η μικρή αδερφή της, η οποία χρειάζεται προστασία. Και φυσικά την παίρνω απλόχερα. Μου λείπει που δεν τρώμε μαζί, που τα παιδιά μας δεν μεγαλώνουν μαζί, χαίρομαι όταν βρίσκουμε χρόνο και συναντιόμαστε, διότι η παρουσία της με ηρεμεί. Με κάνει να νιώθω πιο δυνατή. Το χιούμορ της δεν το έχασε ποτέ, ακόμα κι όταν για μήνες έμεινε παράλυτη. Τότε πολλές φορές την έβλεπα στον ύπνο μου. Είχε πάντα φτερά και μου χαμογελούσε. Ευτυχώς, δεν έφυγε ποτέ τόσο μακριά.