13 σύγχρονες γαλλικές ταινίες που πρέπει να έχεις δει

Το cinema francophone κατέχει μία πολύ ξεχωριστή θέση στον κινηματογράφο του Κόσμου. Από τα 400 Χτυπήματα του François Truffaut, τον Τρελό Πιερό του Godard, το Χιροσίμα Αγάπη Μου του Αlain Resnais και τα θρυλικά Cahiers du Cinema του André Bazin έχουν περάσει χρόνια, αλλά το γαλλικό σινεμά εξακολουθεί να δείχνει μαγικό στη μεγάλη οθόνη. Πνευματώδεις κωμωδίες, λυρικά μελοδράματα, σκληρή κοινωνική κριτική, οι σύγχρονες γαλλόφωνες ταινίες παραμένουν πάντα επίκαιρες, ουσιαστικές και συγκινητικές με κάθε τρόπο.

Με μεγάλο κόπο ξεχωρίσαμε 13 δείγματα υπέροχης κινηματογραφικής γραφής. Στην πραγματικότητα είναι πολλά παραπάνω.

Για Όλα Φταίει Το Γκαζόν (1994)

Η περίφημη ιστορία μιας παραμελημένης συζύγου που γίνεται λεσβία. Μια πανέξυπνη σάτιρα για τη ρευστότητα της σεξουαλικότητας και των συμβάσεων του γάμου. Φανταστική Viictoria Abril.

Οι Άθικτοι (2011)

Το Les Intouchables είναι μία από τις  πιο τρυφερές, ανθρώπινες, διδακτικές δραματικές κομεντί του σύγχρονου σινεμά και βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία φιλίας. Η μουσική του Ludovico Einaudi κάνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά ακόμα πιο έντονα.

Θεέ Μου Τι Σου Κάναμε (2014)

Ένα πολύ εύστοχο εύρημα αυτό του σκηνοθέτη Philippe de Chauveron, ο οποίος υπέβαλε ένα συντηρητικό μεσήλικο ζευγάρι Γάλλων αστών σ’ ένα από τους χειρότερους “εφιάλτες” του σύγχρονου μέσου ρατσιστή. Έφτιαξε γι’ αυτούς μια ιστορία όπου οι κόρες παντρεύονται έναν Εβραίο, έναν Άραβα κι έναν Ασιάτη. Μία πολύ απολαυστική κωμωδία.  

Το Μίσος (1995)

Το ασπρόμαυρο ωμό, αντιρατσιστικό αριστούργημα του προφητικού Mathieu Kassovitz είναι ένα αληθινό 24ωρο οδοιπορικό στα γκέτο του Παρισιού. Τρεις νεαροί μετάναστες παίρνουν εκδίκηση για τον φίλο τους που έπεσε θύμα αστυνομικής βίας.

Αγάπη (2012)

Μια σπαρακτική ωδή στην αγάπη και τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος στους ανθρώπους. Τιμήθηκε με το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.

Προφήτης (2009)

Ένα ρεαλιστικό δράμα φυλακών η καλύτερη ταινία που φέρει την υπογραφή του Jacques Audiard. Mεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες.

Amélie (2001)

Πριν την Αμελί τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Η (χιπστερική) ταινία που έκανε χαμό και έκανε το κοινό να τρέξει στα σινεμά για να δει κάτι γαλλικό είναι κάτι πολύ παραπάνω από η ίστορία μιας ντροπαλής, ονειροπόλας σερβιτόρας. Κι αυτή η μουσική του Yann Tiersen…

Εκείνη  (2016)

Η καλύτερη ερμηνεία της τρομακτικά φυσικής Isabelle Huppert. Αστείος και σκοτεινός Paul Verhoeven βασισμένος στο βιβλίο “Οh…” του Philippe DJian.

Το Τσεκούρι (2005)

Μία από τις πιο συγκλονιστικές ταινίες του Κώστα Γαβρά. O Bruno είναι ένας άνεργος που στα χρόνια του ανελέητου επαγγελματικού ανταγωνισμού σκοτώνει όλους τους συνυποψήφιούς του, προκειμένου να πάρει τη δουλειά.

Δείπνο Ηλιθίων (1998)

 Η πιο κλασική από τις κλασικές κωμωδίες καταστάσεων. 

5×2 (2004)

Τον François Ozon δεν τον αγαπάμε μόνο για το Η Πισίνα, αλλά και για το πολύ ώριμο 5×2. Τα 5 στάδια της σχέσης ενός ζευγαριού. Η ταινία που ερωτεύεσαι την Valeria Bruni Tedeschi (στην περίπτωση που δεν το έχεις πάθει ήδη βλέποντάς την στο Oublie-Moi). Βαθιά υπόκλιση για την επιλογή του Sparring Partner από Paolo Conte στο soundtrack.

H Οικογένεια Μπελιέ (2014)

To νέο γαλλικό σινεμά έχει αδυναμία στις κανονικές ιστορίες που βρίθουν νοημάτων, εξελίσσονται αριστουργηματικά ανθρώπινα και δίκαια, με εναλλαγή γέλιου και κλάματος. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές η οικογένεια Μπελιέ.

Αγάπα Με Αν Τολμάς (2003)

Το Jeux D’ Enfants είναι για το γαλλικό σινεμά ό,τι είναι το Ημερολόγιο για το αμερικανικό σε επίπεδο ρομαντικού κλαψουρίσματος. Δεν την αλλάζουμε με τίποτα κυρίως γιατί είναι η κινηματογραφική ιστορία που έφερε στιςοθόνες μας τη Marion Cotillard. Παράλληλα ήταν η αφορμή που μετέδωσε στους απανταχού σκηνοθέτες οι οποίοι υπηρετούν την κομεντί στα 00’s το μικρόβιο να στιλιζάρουν τα καρέ τους σε βαθμό γραφικότητας.