Squid Game: Γιατί η 2η σεζόν δεν είναι μια καλή σειρά;

ΖΩΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
31 ΔΕΚ 2024

Μετά από 3 χρόνια, η πιο επιτυχημένη σειρά του Netflix επέστρεψε πανηγυρικά. Η 2η σεζόν του Squid Game μόλις έκανε πρεμιέρα και ήδη βρίσκεται στην πρώτη θέση των προτιμήσεων των συνδρομητών της πλατφόρμας του Netflix και στις 93 χώρες που προβάλλεται. Είναι όμως μια καλή σειρά;

Πιστεύω ότι η συνέχεια του Squid Game είναι μια μέτρια σειρά 7 επεισοδίων που απλά «ζεσταίνει» το κοινό για την 3η σεζόν. Ο Seong Gi-hun, ο παίκτης 456, έχει χρησιμοποιήσει τα δισεκατομμύρια που κέρδισε ως μοναδικός επιζών για να εντοπίσει τον υπεύθυνο στρατολόγησης των παιχνιδιών, με σκοπό να τον οδηγήσει πίσω σε εκείνους που διευθύνουν τα παιχνίδια, δηλαδή τον “Front Man” με τη μαύρη μάσκα. Όπως και ο αστυνομικός Hwang Jun-ho που προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει το νησί και να συναντήσει τον αδελφό του (ο οποίος είναι στην πραγματικότητα, ο Front Man). Όπως είναι αναμενόμενο, τα πράγματα δεν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.

Οι χαρακτήρες της 2ης σεζόν του Squid Game

Η πρώτη σεζόν του νοτιοκορεατικού δράματος ακολούθησε μια ομάδα 456 ατόμων, απελπισμένων και χρεωμένων, που μάχονταν μέχρι θανάτου για ένα τεράστιο χρηματικό έπαθλο. Το αυτό συμβαίνει και σε αυτή τη σεζόν. Οι χαρακτήρες που ξεχωρίζουν είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα και ο γιος της, ένας τράπερ που συνεχίζει να παίρνει ναρκωτικά, μια τρανς γυναίκα που ψάχνει χρήματα για να ολοκληρώσει τη φυλομετάβαση και ελπίζει για μια νέα, πιο αποδεκτή ζωή στην Ταϊλάνδη. Και μια γυναίκα που κυριολεκτικά ετοιμάζεται να γεννήσει. Και για ένα περίεργο λόγο, ο παίκτης 456 δεν μπορεί να κάνει τη λογική σύνδεση με τον 001 και να δει ότι ο In-ho είναι ο ίδιος ο Front Man. Ενώ είδαμε όλοι στην πρώτη σεζόν του Squid Game τον άρρωστο γέρο να κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Τα παιχνίδια εξόντωσης είναι όλα καινούργια εκτός από το πρώτο, το εισαγωγικό Red Light, Green Light.

Τι δεν μου άρεσε στη 2η σεζόν του Squid Game;

Η παράλληλη ιστορία με τους μισθοφόρους που προσπαθούν να βρουν το νησί που παίζεται το μυστηριώδες παιχνίδι επιβίωσης με νέους συμμετέχοντες που έχουν στόχο να κερδίσουν το έπαθλο αξίας 45,6 δισ. Γουόν. Και η αφηγηματική πλοκή με τους φρουρούς/ δολοφόνους με τις ροζ στολές του Squid Game που θέλει κατά προτίμηση τραυματισμένους αλλά όχι νεκρούς παίκτες, ώστε να μπορούν να βγάλουν ζωτικά όργανα για να τα πουλήσουν. Οι υποπλοκές αυτές είναι απλά χαμένος χρόνος στο σενάριο. Το δυστοπικό κορεατικό δράμα έγινε παγκόσμια επιτυχία όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2021. Τώρα, μοιάζει με απογοήτευση.

Οι κριτικές για τη 2η σεζόν του Squid Game

Ο Guardian γράφει ότι μετά από ένα αρκετά αργό ξεκίνημα, η σειρά μετατρέπεται σε «τηλεόραση που θα σε κάνει άβολα αιμοδιψή». Η πρώτη σειρά που θεωρήθηκε ως ένα «δυστοπικό σχόλιο για τα δεινά του καπιταλισμού στα τελευταία στάδια» (σύμφωνα με τους Times), έγινε η μεγαλύτερη κυκλοφορία σειρών του Netflix που προβλήθηκε από 111 εκατομμύρια χρήστες τις πρώτες 28 ημέρες. Ο Daniel Feinberg του Hollywood Reporter αποκάλεσε τη 2η σεζόν «μια πλήρη απογοήτευση».

Ο δημιουργός της σειράς, ο Hwang Dong-hyuk, που έγραψε ιστορία στην 74η τελετή απονομής των βραβείων Emmy ως ο πρώτος Ασιάτης που κερδίζει το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας σε Δραματική Σειρά, είναι ξανά ο επικεφαλής της σειράς, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία, το σενάριο και την παραγωγή. Μάλλον ξέχασε ότι ορκίστηκε να μην φτιάξει μια 2η σεζόν. «Αν και η πρώτη σειρά ήταν τόσο τεράστια παγκόσμια επιτυχία, ειλικρινά δεν έβγαλα πολλά χρήματα», είπε στο BBC. «Έτσι, η 2η σεζόν θα με αποζημιώσει και για την επιτυχία της πρώτης».

Κάτι που τον εξισώνει με τους χαρακτήρες στο παιχνίδι επιβίωσης. Αγωνίζονται κυρίως για τα χρήματα. Και όχι για τη ζωή τους. Κι αυτός είναι ο λόγος που είναι μέτρια, προβλέψιμη σειρά; Ο καπιταλισμός τελικά σκότωσε και το Squid Game. Ειρωνικό; Βλέπουμε τα ίδια πράγματα που είδαμε και στην 1η σεζόν. Τα θέματα της ταξικής πάλης που θίγει τα έχουμε ήδη δει.

«Το παιχνίδι δεν θα τελειώσει αν δεν αλλάξει ο κόσμος» ακούγεται στη σειρά. Κι αυτός ο κόσμος εμπορευματοποιεί και τους ανθρώπους του. Δεν καταφέραμε να αντισταθούμε στην αισθητικοποιημένη βία που είναι εγγενής σε ένα σύστημα που κάνει λίγους πλούσιους, ενώ αναγκάζει τους φτωχούς να πολεμούν ο ένας τον άλλον.