Η φανταστική απάντηση της Sara Celina για το σώμα της μετά τη γέννα είναι η έμπνευση της ημέρας

Στην εγκυμοσύνη, το γυναικείο σώμα αρχίζει να δουλεύει πυρετωδώς. Οι λειτουργίες του επηρεάζονται από ολοένα και νέους παράγοντες, οι ισορροπίες του αλλάζουν, τα όριά του δοκιμάζονται. Κι όλο αυτό έχει προφανώς και ψυχολογική προέκταση.

Οι έγκυες πολύ συχνά αγχώνονται για το σώμα τους. Το πρόσθετο βάρος νιώθω ότι είναι ένα από τα πρώτα μελήματα που έχουν. Στην πραγματικότητα κάνουν πολύ καλά, αλλά για τον λάθος λόγο. Η αύξηση του βάρους δεν έχει να κάνει με το φαίνεσθαι αλλά με το είναι. Δεν πρέπει να προσέχει μία έγκυος τα κιλά της για την εικόνας της, αλλά για την υγεία της ίδιας και του μωρού. Σε αυτό το σημείο εντοπίσω μία σύγχυση, που παρά το όλο κίνημα του body positivity που λίγο μας έχει ταρακουνήσει σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την διαφορετικότητα, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να καλυφθεί.

Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά; Ένα post που πέρασε μπροστά από το Instagram feed μου. Η Sara Celine είναι mama blogger, έχει δύο παιδιά και ζει στη Σουηδία. Το δεύτερο παιδί της είναι μόλις ενός έτους και αντί για μία φωτογραφία με μπαλόνια, μπισκότα και τούρτες, ανέβασε ξανά στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram την πρώτη φωτογραφία της με τον μικρό Wincent στην αγκαλιά της. Ο λόγος της επανάληψης ήταν μερικά από τα σχόλια στο post της πρώτης φοράς.

Το γεγονός

Τρεις μέρες μόλις μετά την καισαρική τομή, η Sara έκανε μπάνιο, φόρεσε ένα άνετο φόρεμα πήρε αγκαλιά το νεογέννητο αγοράκι της και μαζί με τον ευτυχή μπαμπά το καλωσόρισαν διαδικτυακά, γνωστοποιώντας και το όνομά του. Ο μικρός Wincent προφανώς κέρδισε πολλά σχόλια αγάπης και τρυφερές αντιδράσεις, όπως ήταν αναμενόμενο εξάλλου. Υπήρχαν όμως και τα πικρόχολα σχόλια για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Κάποιους δεν τους κέντρισε το τρυφερό μουτράκι του, η μητρική αγκαλιά και η ξέχειλη αγάπη της φωτογραφίας. Αντίθετα πρόσεξαν την προφανώς ακόμα φουσκωμένη κοιλιά της μαμάς του.

Το πρώτο post

Η Sara ανέβασε ένα χρόνο μετά αυτό το post, γράφοντας ένα από τα αρνητικά σχόλια που δέχθηκε για την εμφάνισή της. Αμέσως μετά έσπευσε να δικαιολογήσει την κίνησή της, λέγοντας ότι στο πρώτο post δέχθηκε περίπου 100 αρνητικά σχόλια. Η ίδια τότε ένιωθε τέλεια με το μωρό στην αγκαλιά της. Ωστόσο παραδέχεται ότι την επηρέασαν αυτά τα σχόλια, της μαύρισαν την όμορφη στιγμή, κάνοντάς τη να αισθάνεται άσχημη.

To δεύτερο post

Ένα από τα αρνητικά σχόλια αποτέλεσε την αφορμή για την κίνηση της Sara: «Γιατί ακόμα μοιάζεις σαν έγκυος αφού γέννησες; Υπάρχει ακόμα ένα εκεί μέσα;» τη ρωτά κάποιος αγενής χρήστης, βλέποντας αυτή την εικόνα στο feed του.

Ένα χρόνο μετά, σαφώς σε μία πιο ψύχραιμη και λογική προσέγγιση και αντιμετώπιση του θέματος, η Sara είναι ακόμα μία γυναίκα που μιλά ανοιχτά για το σώμα της και την εικόνα του. «…κανένας, μαμά, κόρη, γιος, φίλος ή άτομο δεν θα πρέπει να διαβάσει ποτέ άσχημα σχόλια για το σώμα του.» σημειώνει για να συνεχίσει λέγοντας τα αυτονόητα: « έτσι ήμουν μετά από 9 μήνες που κουβαλούσα μέσα μου το παιδί μου, έτσι μοιάζουν πολλές γυναίκες μετά την εγκυμοσύνη, αυτό είναι το φυσιολογικό, αυτή είναι η πραγματικότητα…»

Κανονικά, η δεύτερη φορά της ίδιας φωτογραφίας στον προσωπικό λογαριασμό της Sara στο Instagram θα έπρεπε να έχει άλλο λόγο, ίσως πιο συναισθηματικό, πιο συνειρμικό για ευχάριστες στιγμές, για νέα ξεκινήματα. Υπάρχει όμως ακόμα η τάση της λάθος προσέγγισης των ανθρώπων. Όπως αναφέρει και η ίδια στο μακροσκελές σχόλιό της, «αν όλοι εστιάζαμε στο πλασματάκι της αγκαλιάς μου αντί στην κοιλιά που το μετέφερε στα χέρια μου, θα ήμασταν όλοι πολύ καλύτεροι.».

«…κανένας, μαμά, κόρη, γιος, φίλος ή άτομο δεν θα πρέπει να διαβάσει ποτέ άσχημα σχόλια για το σώμα του.» σημειώνει για να συνεχίσει λέγοντας τα αυτονόητα: « έτσι ήμουν μετά από 9 μήνες που κουβαλούσα μέσα μου το παιδί μου, έτσι μοιάζουν πολλές γυναίκες μετά την εγκυμοσύνη, αυτό είναι το φυσιολογικό, αυτή είναι η πραγματικότητα…»

Εδώ ίσως υπάρχει κι ένας μικρός αντίλογος, σαν κριτική στην Sara και σε όποιον επιλέγει να εκθέτει δημόσια την ζωή του. Από τη στιγμή που αφήνεις τον κόσμο να εισβάλλει σε μία τόσο προσωπική και σημαντική στιγμή της ζωής σου, τότε θα πρέπει να έχεις και το γερό στομάχι να δεχθείς κάθε λογής σχόλιο, λατρείας ή κακίας, γλύκας ή πίκρας. Η δική μου όμως ένσταση σε αυτή την γενικά αποδεκτή και λογικά άποψη, ίσως συναισθηματικά φορτισμένη περισσότερο του κανονικού, έχει να κάνει με την ποιότητα που έχει ο κόσμος γύρω μου, γύρω σου, γύρω από την Sara και τα όμορφα παιδιά της.

Η προσέγγιση της εικόνας

Φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να εστιάζει και να σχολιάζει ό,τι θέλει. Μπορεί να πει τη γνώμη του, να εκφράσει την άποψή του. Υπάρχουν όμως κάπου όρια, όρια ανθρωπιάς απλής, της πεμπτουσίας του είδους, η ισορροπία της λογικής και του συναισθήματος. Πώς μπορείς να λες σε μία γυναίκα που μόλις έχει γεννήσει ότι μοιάζει ακόμα σαν είναι έγκυος; Πόσο ωμή είναι μία τέτοια προσέγγιση;

Είναι απόλυτα λογικό και να έχεις κοιλιά με τα τη γέννα και να αισθάνεσαι υπέροχα. Η νέα μαμά έχει χίλια δυο πράγματα για να σκεφτεί, να αγχωθεί, να κλάψει και να στενοχωρηθεί και η εικόνα της δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι ένα από αυτά. Το σώμα της ήδη της έχει φερθεί άψογα και ζητάει το χρόνο του να ξεκουραστεί μετά από εννιά ολόκληρους μήνες συνεχούς εργασίας. Θα επανέλθει, ενδεχομένως ποτέ όπως ήταν πριν, αλλά θα επανέλθει.

Γι’ αυτό να είσαι περήφανη για το σώμα σου, σε κάθε περίπτωση. Πριν την εγκυμοσύνη, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά. Ακόμα κι αν ποτέ δεν περάσει αυτή τη διαδικασία, το σώμα σου παραμένει ένας πολύτιμος σύμμαχος, ολοκληρωτικά υπέροχος που μόνο ευγνώμον πρέπει να αισθάνεσαι γι’ αυτό. Το δύσκολο είναι να μάθεις να το αγαπάς όπως είναι. Να το φροντίσεις, να το περιποιηθείς, αλλά να μην προσπαθήσεις να το κάνεις όπως υποτίθεται πώς πρέπει να είναι βάση των κοινωνικών στερεοτύπων. Μην το υποτιμήσεις, απλά απόλαυσέ το.

Όσο για τα πικρόχολα σχόλια που με κάποιο τρόπο βρίσκουν πάντα κάποιο λόγο ύπαρξης, ειδικά σε μία λεχώνα καλό θα είναι να διπλοφιλτράρονται. Δεν πρόκειται για γυναικεία αδυναμία. Είναι η χημεία της φύσης, είναι η μαγεία που κάνει αυτή την περίοδο ξεχωριστή. Είναι όλα εκείνα που έπονται μιας τέτοιας άσχημης αντιμετώπισης που μπορούν ακόμα και να ξυπνήσουν την επιλόχειο κατάθλιψη.

Είναι ίσως, ο τρόπος που ως ενήλικες αντιμετωπίζουμε την εικόνα. Την εικόνα που δεν έχουμε μάθει να διυλίζουμε, που δεν μπορούμε να την διαχωρίσουμε σε πραγματικότητα και σε μη. Είναι η απώλεια του σεβασμού στον εαυτό μας, η απουσία του παρεξηγημένου πλέον, μπρος στο όνομα της ειλικρίνειας, τακτ. Είναι η ισοπέδωση της ανθρωποκεντρικής προσέγγισης.

Η Sara Celina είναι μία ακόμα περίπτωση που αποδεικνύει ότι η αλλαγή δεν έχει ανάγκη μόνο από βαρύγδουπες δηλώσεις και κινήματα. Έχει ανάγκη από παιδεία, ουσιαστική και σε βάθος. Και σε μία εποχή που η εικόνα έχει τον πρωτεύοντα ρόλο, με τις λέξεις και τα νοήματα να αργοσβήνουν, η ανάγκη αυτή γίνεται εντονότερη. Ξεκίνα από τον εαυτό σου και τότε όλα θα είναι καλύτερα.