Ήμουν εκεί, στην τελευταία διονυσιακή συναυλία του Θανάση
- 18 ΙΟΥΝ 2024
7 και 16 Ιουνίου ήταν σημειωμένες οι συναυλίες για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η πρώτη κλεισμένη αρκετό καιρό πριν. Με το που είδαμε πως ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες και ότι η διονυσιακή περίοδος φτάνει στο τέλος της η κίνηση (που συνοδεύτηκε από άγχος για το αν θα βρούμε αλλά και άπειρη προσμονή για το τι θα δούμε) έγινε μηχανικά. Η δεύτερη προέκυψε ξαφνικά ένα μεσημέρι, έτσι όπως κοίταζα τη διαθεσιμότητα των εισιτηρίων. Το κλείνω δίχως δεύτερη σκέψη και σίγουρα χωρίς να συνειδητοποιώ ότι θα ζήσω την τελευταία συναυλία του. Αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία της δεύτερης, μιας που ήταν μία από τις καλύτερες που έζησα.
Σάββατο βράδυ στο rave πάρτι στη Μαλακάσα και την απίστευτη Sama’ Abdulhadi, Κυριακή στο Θέατρο Βράχων για να ακούσω τον Θανάση. Παρότι άυπνη και ξενυχτισμένη, η Παλαιστίνια DJ μού έχει δώσει όλη την ενέργεια που χρειαζόμουν. Ανηφορίζω προς το θέατρο Βράχων, παίρνω τη θέση μου ανάμεσα στο πλήθος. «Δεν με αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό». Τελικά το λέει το San Michele και σκέφτομαι πως χάνουμε το στοίχημα με την παρέα μου ότι θα είναι το τραγούδι της μεγάλης και πανηγυρικής επιστροφής του.
Η playlist τρέχει, με συγχωρείτε αλλά από την τόση χαρά που είχα, ούτε που θυμάμαι την σειρά των τραγουδιών. Θυμάμαι όμως τη χαρά των γύρω μου. Την ενέργεια και την συγκίνησή τους σε κάθε στιγμή. Την υπέροχη Μάρθα Φριντζήλα να τραγουδάει με 360 χιλιόμετρα, να μας συγκινεί στη Φειρούζ, τον Θανάση να μας εξιστορεί μια ιστορία και τον προβληματισμό του για έναν αδέσποτο σκύλο που κλείστηκε σε κλουβί. «Θα επιστρέψω και θα δω τι θα κάνω», μας λέει και του αφιερώνει την Αδέσποτη Ζωή. Τους 2 μαζί να τραγουδάνε την Αμερική καλώντας ένα μικρό κορίτσι που ήξερε απέξω τα λόγια. Τον Κωνσταντή Πιστιόλη να μας «πηγαίνει» μέχρι την Ήπειρο, τον Αλέξανδρο Κτιστάκη και τον Γιάννη Λίταινα να μας ξεσηκώνουν. Όλοι οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν εξαιρετικοί.
Η Ματούλα Ζαμάνη κάνει guest, το κοινό ενθουσιάζεται. Η Μάρθα συνεχίζει. Αυτοσχεδιάζει πάνω στο Κομμωτριάκι συνεχίζει με τα Κάλαντα. Εδώ ο ρυθμός πάει με το ρεύμα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». «Βρήκαμε στίχο» λέει η Μάρθα στον Θανάση. Τον ρωτάει κάπου ενδιάμεσα αν πρόκειται να ταξιδέψει, εκείνος της λέει γελώντας ότι δεν ταξιδεύει ποτέ όπως ούτε και χορεύει. Η Μάρθα τους ξεσηκώνει, τους πάει πέρα δώθε στη σκηνή. Δίνουν όλη την ενέργειά τους σε μας, εμείς τους τη δίνουμε πίσω. Χορεύουμε, συγκινούμαστε, κλείνουν οι φωνές μας φωνάζοντας «Άντε μες στης γης».
Δεν βγαίνει το καλοκαίρι χωρίς τον Θανάση και την παρέα του. Μετά το Σιμούν ακολουθούν μερικά λόγια του:
«Λοιπόν, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ! Και εσάς που είστε εδώ σήμερα και αυτούς που ήτανε στο παρελθόν. Το μεγαλύτερο που έχετε κάνει είναι ότι παραβλέψατε τις ανεπάρκειές μου και σταθήκατε στην ουσία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν είναι εύκολο αυτό. Το επόμενο διάστημα θα συναντιόμαστε δισκογραφικά τουλάχιστον. Θέλω να πω όμως το εξής: Το λέω συνέχεια, θα το πω για ακόμη μία φορά.
Νομίζω ότι η ανταπόκριση που υπήρχε και η αγάπη, νομίζω ήταν υπερβολική! Ακούστε, ακούστε… θα το εξηγήσω για μία ακόμα φορά. Αυτό που έκανα, δηλαδή να ασχοληθώ με τα τραγούδια, ήταν μία ανάγκη που δεν μπορούσα να την ελέγξω. Αντιλήφθηκα όμως ότι το έκανα για τη δικιά μου την ύπαρξη. Για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που είναι η ζωή, έτσι; Άρα, εν ολίγοις, η δημιουργία είναι μία εγωιστική διαδικασία. Το λέω συνέχεια. Αυτό που στεφανώνει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η θυσία -παιδιά- κι εγώ δεν ένιωσα ότι θυσίασα κάτι. Οπότε κρατήστε τα τραγούδια και ’μένα ξεχάστε με! Επίσης θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τους συνεργάτες. Και τους σημερινούς και αυτούς που υπήρχαν στο παρελθόν, που μ’ αντέξανε… Μ’ αντέξανε… Βλέπω διάφορα πρόσωπα εδώ και μπροστά και στους συνεργάτες, λυπημένα και στενοχωρημένα. Μη στεναχωριέστε! Ζήστε τη στιγμή! Ζήστε το παρόν! Σα να μην υπάρχει αύριο! Αλλά όμως, αλλά όμως… Όχι άτσαλα, να θυμάστε πάντα αυτούς που υπήρξαν πριν από μάς και αυτούς που θα υπάρξουν μετά από εμάς».
«Τι λες ρε Θανάσηη», φώναζε ο διπλανός μου. Πώς να σε ξεχάσουμε; Θα προσθέσω εγώ. Δεν γίνεται να ξεχάσουμε όλα αυτά που νιώσαμε και θα συνεχίζουμε να νιώθουμε με τη μουσική σου. Την ανεμελιά, την αγάπη, τον έρωτα, την αλληλεγγύη και σίγουρα την ταπεινότητα, την ανεπιτήδευτη στάση σου και την ευγένειά σου. Θανάση, σ’ ευχαριστούμε και τα ξαναλέμε. Εδώ θα είμαστε και θα σε καλωσορίσουμε όπως και αν επιστρέψεις. Ακόμη κι αν το Απολλώνιο στοιχείο θα είναι αυτό που θα υπερτερεί.
