Jojo Rabbit: Η πιο feelgood ταινία των Όσκαρ που σε συγκινεί

Το story του “Jojo Rabbit”

O Jojo (Johannes Betzler) είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που ζει με τη μαμά του, Rosie στη Γερμανία την περίοδο του Πολέμου και θέλει να γίνει Ναζί όταν μεγαλώσει. Γίνεται μέρος της ναζιστικής νεολαίας, με παιδιά να εκπαιδεύονται για τον πόλεμο, όταν με το καλό έρθει η σειρά τους. Ταυτόχρονα έχει για φανταστικό φίλο τον Αδόλφο Χίτλερ και περιμένει τον μπαμπά του να γυρίσει από τη μάχη. Ο κόσμος του αλλάζει όταν ανακαλύπτει ότι στο σπίτι του κρύβεται μία μικρή Εβραία. Υπάρχει μία τεράστια εσωτερική σύγκρουση, στην οποία κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει τελικά. Ούτε καν ο κολλητός του ο Χίτλερ.

Το “Jojo Rabbit” ανήκει σε αυτές τις ταινίες χαρμολύπης που σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι, αλλά ξέρεις ότι θα υπάρξουν και δάκρυα. Καταρχάς, βασίζεται στο μυθιστόρημα “Caging Skies” της Christine Leunens, το οποίο περιγράφει την ίδια ιστορία αλλά χωρίς την κωμική πλευρά. Ο Taika Waititi μετέτρεψε το σκοτεινό βιβλίο σε μία ταινία που σατιρίζει τον Ναζισμό, τη σκληρότητα του πολέμου και τον θάνατο. Επίσης τη σκηνοθέτησε και υποδύθηκε τον Χίτλερ (κατόπιν επιθυμίας του Fox Searchlight όταν αγόρασε τα δικαιώματα).

Σε πρώτο επίπεδο, έχεις μία ταινία με εξαιρετική αισθητική. Ο Waititi έκανε την έρευνά του και ανακάλυψε ότι εκείνη την περίοδο, οι γερμανικές πόλεις έσφυζαν από χρώματα και στιλ. Η μουσική είναι επική με τον σκηνοθέτη να αποτίει φόρο τιμής στους Beatles και να κλείνει θριαμβευτικά με το “Heroes” του David Bowie. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Το “Jojo Rabbit” βγάζει τη γλώσσα σε οτιδήποτε φασιστικό και βάζει τους Ναζί κοροϊδεύουν ανοιχτά ο ένας τον άλλο.

Ο Waititi είναι στην πραγματικότητα ένας Χαβανέζος Εβραίος και αυτό τα λέει όλα. Η ξεκαρδιστική Rebel Wilson φέρνει το απαραίτητο coolness στην ταινία, ως εκπαιδεύτρια στο Hitler Youth Camp. Ο Sam Rockwell είναι ο ξεπεσμένος Γερμανός πολεμιστής που τιμωρήθηκε με το να συναναστρέφεται παιδάκια. Την παράσταση κλέβουν σίγουρα τα δύο μικρά αγόρια πρωταγωνιστές αλλά και ο ρόλος της Scarlett Johansson, που δικαιωματικά αξίζει το Όσκαρ περισσότερο από ό,τι στο “Marriage Story” (είναι υποψήφια και για τα δύο).

Το “Jojo Rabbit” είναι μία σουρεάλ απεικόνιση της ίδιας της ζωής. Βουτηγμένη μέσα στο δράμα, αλλά με κωμικές στιγμές. Θάνατοι, φρίκη, βία, φασισμός. Αλλά πάντα με μία νότα αισιοδοξίας, ανθρώπους που είναι σαν εσένα και που σε καταλαβαίνουν. Μία μοναχική διαδρομή ενός παιδιού μέσα στον πόλεμο που βιώνει τη δική του μεταμόρφωση από Ναζί σε άνθρωπο. «Δεν είναι αυτή η ταινία για εσένα», άκουγα τη γυναίκα που καθόταν πίσω μου, να λέει επανειλημμένα στο παιδί της. Κι όμως ήταν. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να μάθει για την ιστορία, για τον συμβολισμό των προσώπων αλλά και για το χιούμορ. Το μοναδικό όπλο που μπορείς να έχεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την ίδια τη ζωή.

Ίσως αυτή η ταινία του δώσει το έναυσμα να ανακαλύψει τους Beatles, την ποίηση του Ρίλκε, τη φρικαλεότητα του πολέμου και τις ακροδεξιές απόψεις, που δεν ανήκουν μόνο στο παρελθόν. Τον γκέι έρωτα, που σ’τον αφήνει ως (ξεκάθαρο) υπαινιγμό. Και πώς είναι να μεγαλώνεις σε μία μονογονεϊκή οικογένεια. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Waititi, αυτή η ταινία κλείνει το μάτι στη μητέρα του, που είναι μία γυναίκα που τον μεγάλωσε μόνη. Και για όλα αυτά τα μαθήματα που πήρε χτες το βράδυ το παιδί στο σινεμά («Μαμά, είναι και κωμωδία και δράμα»), αξίζει τουλάχιστον το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου.