Κάννες: Φλας, σκάνδαλα και κόλπα (δημοσιότητας)

Και ο Θεός έπλασε την B.B.

Η “πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου”, aka Brigitte Bardot, ντεμπουτάρισε στις Κάννες, το 1953. Ήταν 19 χρονών, με εκρηκτική σεξουαλικότητα. Οι παραλίες των Καννών “ανατινάχτηκαν”, όταν εμφανίστηκε φορώντας μόνο ένα μικροσκοπικό -κι απαγορευμένο για την εποχή – μπικίνι.

Οι παπαράτσι την φωτογράφισαν να κάνει ηλιοθεραπεία δίπλα στον Κirk Douglas, (συμπρωταγωνιστή της, τότε,  στην ταινία “Un acte d’amour”), που δήλωσε συνεπαρμένος : “Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιο πράγμα”. Η B.B. εγκαινίασε, ουσιαστικά, τον “θεσμό” της μισόγυμνης στάρλετ, που στο εξής θα γινόταν ένα από τα αξιοθέατα της Κρουαζέτ.

Κοίτα το πουλάκι

H Simone Silva ήταν μια ασήμαντη ηθοποιός και μοντέλο των ‘50’s – έπαιζε μικρορολάκια σε αγγλικά b-movies και διψούσε για προβολή. Κανείς δεν θυμάται τίποτα γι’αυτή, παρά μόνο πως ήταν υπεύθυνη για το πρώτο sex-scandal των Καννών, όταν – ως “ΜιssFestival 1954” – πόζαρε topless, στη γαλλική Ριβιέρα, στο πλευρό του Robert Mitchum, καλύπτοντας το στήθος της, μόνο με τις παλάμες της.

Λέγεται πως στην αναταραχή που ακολούθησε, τρείς φωτογράφοι έπεσαν στη θάλασσα, ένας έσπασε τον αστράγαλό του κι άλλος ένας τραυμάτισε τον αγκώνα του. Οι φωτογραφίες της Silva βγήκαν στα πρωτοσέλιδα και έκαναν το γύρο του κόσμου. Έντρομη και σκανδαλισμένη από το συμβάν, η Επιτροπή του Φεστιβάλ της ζήτησε να αποχωρήσει αμέσως… .

Το “Νέο Κύμα” σκάει στις Κάννες 

Την άνοιξη του 1968, ο αέρας “μύριζε επανάσταση” – στο Παρίσι, οι φοιτητές διαδήλωναν στους δρόμους ζητώντας την ουτοπία, οι εργαζόμενοι κατέβαιναν σε απεργίες, η Γαλλία συγκλονιζόταν. Μοιραία, η πολιτική “χτύπησε” και την πόρτα του φεστιβάλ, καθώς μια ομάδα κινηματογραφιστών – με επικεφαλής, τους σκηνοθέτες του Νέου Κύματος, Jean-Luc Godard και Francois Truffaut απαίτησαν να ακυρωθεί η διοργάνωση εκείνη τη χρονιά, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς.

“Εμείς μιλάμε για αλληλεγγύη κι εσείς μιλάτε για πλάνα και κοντινά. Είστε μα…εςς” ούρλιαξε (4.34) ο Godard, τραβώντας την κουρτίνα μπροστά στην οθόνη και εμποδίζοντας τις προβολές. Το φεστιβάλ ακυρώθηκε, πέντε μέρες πριν την προγραμματισμένη λήξη. Απονομή βραβείων δεν έγινε.

Κάμερες, κάτω.

Το 1975, ο Paul Newman φτάνει στις Κάννες, εξαντλημένος από το ταξίδι . Κυνηγημένος από τους παπαράτσι, αρνείται να ποζάρει. Το ίδιο βράδυ, στην πρεμιέρα, με τους stars παρατεταγμένους στην πιο glam σκάλα του κόσμου, οι φωτογράφοι κατεβάζουν τις μηχανές “παρά πόδα” σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο Newman αργότερα θα ομολογούσε πως “ήταν το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα ποτέ…”

Fight Club

To κύρος του φεστιβάλ δέχτηκε ένα γερό άπερκατ, το 1992, όταν οι Dolph Lundgren και ο Jean-Claude Van Damme το 1992, πιάστηκαν στα χέρια κι έπαιξαν ξύλο σε μια προβολή.  Αργότερα, αποκάλυψαν ότι επρόκειτο για διαφημιστικό κόλπο προκειμένου να προωθήσουν την ταινία τους Universal Soldier.

Και χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια

Το 2001, οι ηθοποιοί του  φιλμ “24 Ηοur Party People”, (σ.σ. μια  ταινία που διηγείται την ιστορία της μουσικής σκηνής του Μάντσεστερ στα ‘80΄s) είχαν μια αλλόκοτη ιδέα, για το τι μπορεί να σημαίνει publicity stunt: επιτέθηκαν ο ένας στον άλλον, σε μια ιδιωτική παραλία των Καννών, πετώντας –ψεύτικα – νεκρά περιστέρια και γεμίζοντας τα πιάτα των πελατών του παρακείμενου beach restaurant με αίματα και πούπουλα.

Υποτίθεται ότι το gig ήταν εμπνευσμένο, από κάποιο αντίστοιχο συμβάν στο Μάντστεστερ, όπου 3.000 περιστέρια είχαν ψοφήσει, δηλητηριασμένα από κοκαϊνη.

 Oι ηθοποιοί απομακρύνθηκαν κακήν κακώς από το προσωπικό ασφαλείας, χωρίς να υπάρξουν άλλες συνέπειες, καθώς το μόνο που είχε πληγεί σοβαρά ήταν το καλό γούστο…

Σοκ και δέος

Οι προκλήσεις, τα κινηματογραφικά σκάνδαλα, οι θυελλώδεις αντιδράσεις που ξεσηκώνουν οι διαγωνιζόμενες ταινίες – είτε με την απεικόνιση, είτε με την ακραία θεματολογία τους – είναι μέρος του “μενου” του φεστιβάλ.

Το 1960, η Dolce Vita του Fellini καταδικάστηκε από την Καθολική Εκκλησία (παρότι κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα)  η οποία θεώρησε ότι διακωμωδούσε τη Δευτέρα Παρουσία. Κάτι ανάλογο έγινε και με την “αιρετική, ασεβή, βλάσφημη” Viridiana του Luis Buñuel τον αμέσως επόμενο χρόνο, το φιλμ που εξόργισε τους καθολικούς και το φρανκικό καθεστώς. Το Μεγάλο Φαγοπότι, του Marco Ferreri προκάλεσε μέγα σκάνδαλο με την προβολή του, τo 1973, εξοργίζοντας την τότε πρόεδρο της κριτικής επιτροπή ηθοποιό Ιngrid Bergman, που προσπάθησε να απολογηθεί για την “πιο αισχρή ταινία” που είδαν ποτέ τα μάτια της.

Το 1996, το Crash σκανδάλισε με τις εξαιρετικά βίαιες εικόνες του, ενώ το 2002, 250 άτομα εγκατέλειψαν άρον άρον την αίθουσα προβολής του φιλμ  Αναστρέψιμος, σε κατάσταση σοκ – σε κάποιους χορήγηθηκε οξυγόνο, σε άλλους έγιναν ενέσεις ηρεμιστικών.

Αιτία, ήταν η ακραία ρεαλιστική σκηνή βιασμού και σοδομισμού της πρωταγωνίστριας, Μonica Belluci. Ομοίως, το 2009 η ταινία του Lars von Trier, Αντίχριστος, δίχασε ανεπιστρεπτί κριτικούς και κοινό, που έτρεχαν να βγουν από την αίθουσα μην αντέχοντας τις σαδιστικές σκηνές βίας, μαρτυρίου και  αυτό-ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων…

Vincent Gallo vs Roger Ebert

Όταν, το 2003, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός cult ταινιών Vincent Gallo συμμετείχε στις Κάννες με την ταινία The Brown Bunny (σ.σ. ένα ακατανόητο road movie, το οποίο μεταξύ άλλων φιλοξενούσε και μία χορταστική σκηνή στοματικού σεξ), οι κριτικοί έκαναν εμετό από ανία και  αηδία. Ο Roger Ebert τη χαρακτήρισε ως τη “χειρότερη ταινία στην ιστορία του φεστιβάλ”.

Ο Gallo ανταπέδωσε τη βολή, χαρακτηρίζοντας τον Ebert “χοντρό γουρούνι με σουλούπι δουλέμπορα”,και πρόσθεσε ότι καταράστηκε το παχύ του έντερο και πως ελπίζει να πάθει καρκίνο.  Η απάντηση του Ebert ήταν “Έκανα κολονοσκόπηση μια φορά και με άφησαν να την παρακολουθήσω. Ήταν πολύ πιο διασκεδαστική από το The Brown Bunny. Είναι αλήθεια ότι είμαι χοντρός, όμως μια μέρα θα γίνω αδύνατος – εκείνος όμως θα είναι πάντα ο σκηνοθέτης αυτής της ταινίας”. 

Με ένα τοσοδούλι, μίνι mankini

O εξωφρενικός Sacha Baron Cohen, το 2006, εμφανίστηκε στην παραλία των Καννών με ένα κιτρινοπράσινο φλούο,  mankini από lykra, που άφηνε ελάχιστα στη φαντασία. Το gag έγινε για την προώθηση της ταινίας Borat.

Εγώ και ο Αδόλφος

Το 2011 ο Lars von Trier και πάλι επιχείρησε μάλλον (αποτυχημένα όπως αποδείχτηκε) να αστειευθεί με τις κοινωνικο-πολιτικές ευαισθησίες του φεστιβάλ, όταν στη συνέντευξη Τύπου για την ταινία του Melancholia  δήλωσε πως “καταλαβαίνω τον Χίτλερ” και πως “ΟΚ, είμαι Ναζί”, Παρότι, αργότερα, ανακάλεσε, το χιούμορ του von Trier θεωρήθηκε άκαιρο και διεστραμμένα κακόγουστο. Οι αρχές του Φεστιβάλ του απαγόρευσαν τη συμμετοχή και ο ίδιος ανακηρύχθηκε “persona non grata”.

Το βασικό ένστικτο της Uma

Kατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης του Φεστιβάλ, το 2011, η Uma Thurman, αποφάσισε – άγνωστο γιατί – να μιμηθεί τη Sharon Stone, στην καπιτάλε σκηνή που την έκανε διάσημη: το σταυροπόδι στο δωμάτιο ανάκρισης του Basic Instict. Oι φωτογράφοι, τουλάχιστον, το χάρηκαν.

Το μεγάλο κόλπο

Το 2013, κοσμήματα της Chopard αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων, προορισμένα να φωτίσουν τη λάμψη των αστεριών στο κόκκινο χαλί των Καννών κλάπηκαν (μαζί με το χρηματοκιβώτιο), από δωμάτιο κεντρικού ξενοδοχείου της πόλης. Λίγες μέρες αργότερα, άλλο ένα πανάκριβο διαμαντένιο κολιέ αξίας 2.6 εκατομμυρίων δολαρίων έκανε φτερά από το “στολίδι της γαλλικής Ριβιέρας” Cap-Eden-Roc, στη διάρκεια ενός γκαλά που διοργάνωσε η εταιρεία De Grisogono, στο περιθώριο του φεστιβάλ. Οι κλέφτες κατάφεραν να ξεγελάσουν τους 80 ειδικούς φρουρούς και να βάλουν “στο χέρι” το κολιέ, ενώ στη βεράντα, ξεφάντωναν η Ornella Mutti, αγκαλιά με τη Sharon Stone…