Κάτω από την οδό Jubilee

Τα κρύα δάχτυλά μου πατούν αργά τα πλήκτρα του υπολογιστή καθώς ρουφάω αργά μια γουλιά από τη ζεστή σοκολάτα μου. Κοιτάω έξω απ’ το παράθυρο και βλέπω το φεγγάρι. Δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό.

Το σώμα μου είναι εδώ, 20.000 πόδια μακριά απ΄την πραγματικότητα, μα το μυαλό μου είναι κάπου αλλού. Σε ένα μέρος που μόνο εγώ ξέρω. Τρέχει μέσα στον σταθμό σχεδόν όσο γρήγορα και τα τρένα. Κι όλα είναι γκρι και χρυσά κάτω από την οδό Jubilee.

Ύστερα περνάει δίπλα από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τις θολώνει σα να ήταν η ανάσα μου. Και όλα τρέχουν κάτω από τον σταθμό Jubilee. Kαι στον ουρανό λάμπουν οι ίδιοι συνηθισμένοι αστερισμοί που φωτίζουν τη νύχτα. Και όλα είναι γκρι και χρυσά κάτω από την οδό Jubilee.

Ο αέρας χαϊδεύει το πρόσωπό μου και ροδοκοκκινίζει τα μάγουλα μου. Διακρίνω τον εαυτό μου στην άκρη ενός καφέ γράφοντας ένα γράμμα σε έναν ανύπαρκτο εραστή και ο χρόνος κυλά γρήγορα κάτω από τη γραμμή Jubilee.

Tα αστέρια με κοιτάζουν διαφορετικά σήμερα. Σπασμένα παράθυρα και άδειοι δρόμοι. Ένα ελαφρύ νεκρό φεγγάρι στον ουρανό. Η ανθρώπινη καλοσύνη ξεχειλίζει και ξεκινάει να βρέχει δάκρυα. Σκιάχτρα ντυμένα με την τελευταία λέξη της μόδας, με παγωμένα χαμόγελα, ψάχνουν την αληθινή αγάπη. Και όλα είναι γκρι και χρυσά κάτω από την οδό Jubilee. Περπατάω στις στέγες των σπιτιών και τα μάτια μου λάμπουν σαν τα φώτα της πόλης. Οι τοίχοι είναι ένα λεπτό χαρτί και βλέπω μέσα τους τις μικρές ρωγμές των ανθρώπων.

Θα μπορούσες να φιλήσεις τα χείλη μου εκατομμύρια φορές και ποτέ να μη στεγνώσουν. Βλέπω τους γείτονες να αναστενάζουν και όλα είναι όμορφα κάτω από την όδο Jubilee. Και είμαι ολομόναχη κάτω από το μισοχαλασμένο φως.

Κατά κάποιον τρόπο καταλήγω πάντα εδώ. Στο παράθυρο ενός άδειου αεροπλάνου. Και όλα είναι γκρι και χρυσά κάτω από τον σταθμό Jubilee.»