“Κοιμήσου, παιδί μου”, το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή

Από την Ρομίνα Δερβεντλή

Εξηγούμαι. Ο ύπνος για μένα είναι το μεγαλύτερο αγαθό, η μεγαλύτερη απόλαυση -μετά το φαγητό βέβαια. Αν έχεις παιδί δεν είναι ανάγκη να πω πολλά για να καταλάβεις. Αν δεν έχεις ή αν το δικό σου γεννήθηκε προγραμματισμένο, με τσιπάκι ύπνου που ανοιγοκλείνει κατά βούληση, ίσως θα χρειαστείς μια μικρή αναπαράσταση της κατάστασης.

Ωραία. Φαντάσου να έχεις να κοιμηθείς καλά, έτσι όπως βολεύεσαι, μπρούμυτα στην περίπτωσή μου, χωρίς διακοπές και χωρίς αυστηρά ωράρια περίπου ενάμιση χρόνο. ΟΚ, θα μου πεις παιδί ήθελες, το πρώτο πράγμα που χάνεις πριν τα κιλά της εγκυμοσύνης είναι ο ύπνος σου, το ήξερες. Σίγουρα. Κανένα πρόβλημα θα σου απαντήσω.

Τους πρώτους τρεις μήνες, όπως όλες, ήμουν προετοιμασμένη για τα ξενύχτια, τα συχνά ξυπνήματα, τον νυχτερινό θηλασμό. Τα έκανα χωρίς γκρίνια, μερικές φορές και με ευχαρίστηση. Όπως σε όλες τις –αντικειμενικά- δύσκολες φάσεις της ζωής, περίμενα με υπομονή ότι αυτό θα περάσει. Θα μεγαλώσει το μωρό, θα μάθει να κοιμάται 8ωρα, θα μπει σε ένα πρόγραμμα και όλα θα φτιάξουν με τον καιρό. Έτσι μου έλεγαν τουλάχιστον. Τα 2ωρα θα γίνουν 4ωρα, μετά 6ωρα, 8ωρα μέχρι να κοιμηθεί σερί όλη τη νύχτα κι εγώ να ξανακουρδιστώ για να λειτουργώ σαν νορμάλ άνθρωπος που έχει καταφέρει να κοιμηθεί έστω 6 ώρες συνεχόμενα. Ωραία τα σκεφτόμουν. Βολικά. Ρομαντικά. Όταν όμως ο γιος μου έφτασε 7 μηνών, συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση με τον ύπνο του αντί να βελτιώνεται, χειροτέρευε. Τα 3ωρα αντί να γίνονται 5ωρα, μειώνονταν ακόμα περισσότερο σε διάρκεια. Τις περισσότερες νύχτες ξυπνούσα πέντε και έξι φορές για να τον ταΐσω, γιατί ήταν ο πιο απλός τρόπος να του ξανάρθει ο ύπνος. Είχα δοκιμάσει κι άλλες “μεθόδους” αλλά δεν έπιαναν. Δεν ξέρω αν έτρωγε όντως ή αν πιπίλαγε και λίγη σημασία έχει. Και εννοείται τις περισσότερες φορές τον έπαιρνα στο κρεβάτι μαζί μου γιατί μετά το τρίτο ξύπνημα δεν άντεχα να ξανασηκωθώ και μου ήταν πιο εύκολο να τον έχω δίπλα μου. Δεν με ένοιαζε αν έκανα το σωστό ή το λάθος. Ήθελα απλά να ξανακοιμηθώ. Ήθελα απεγνωσμένα να ξανακοιμηθώ.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μου είπαν για το “θαυματουργό βιβλίο που βοηθάει τα παιδιά να μάθουν να κοιμούνται μόνα τους μέσα σε τρεις μέρες”. Πάντως το είχα ακούσει το “Κοιμήσου, παιδί μου” πολύ καιρό πριν το διαβάσω. Και ο λόγος που πέρασε τόσος καιρός για να περάσω από τη θεωρία στην πράξη είναι η παραπληροφόρηση.

Αν θες δοκίμασε το τώρα που μιλάμε. Γκούγκλαρε τις λέξεις “κοιμήσου παιδί μου”. Στις περισσότερες σχετικές σελίδες θα δεις μητέρες που το κράζουν. Το χαρακτηρίζουν απάνθρωπο επειδή αφήνεις το μωρό να κλαίει. Μια μητέρα λέει ότι της το έκαναν δώρο και πριν το διαβάσει το πέταξε.  Είναι λογικό διαβάζοντας τέτοιες “κριτικές” να το απορρίπτεις κι εσύ, πριν καν το διαβάσεις. Κι εγώ αυτό έκανα. Μα θα αφήσω το μωρό μου να κλαίει αβοήθητο, ζητώντας την παρουσία μου κι εγώ θα του την στερώ; Ποια μάνα τα κάνει αυτά; Αν κάνει εμετό θα το αφήσω έτσι; ΜΑ ΠΟΙΟΣ το κάνει αυτό; Κανείς, θα σου πω εγώ, δεν λέει τίποτα τέτοιο στις σελίδες του. Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του λένε, και σε αυτήν την περίπτωση το είχα απορρίψει πριν καν δω το εξώφυλλο.

Ώσπου μια μέρα, έχοντας  κατανοήσει ότι με τις μεθόδους που ακολουθούσα θα έφτανα μονίμως σε ένα αδιέξοδο, πήγα και το πήρα. Το ζήτησα από την υπάλληλο με ενοχές λες και ζητάω μια μπουκιά από τον απαγορευμένο καρπό, το αγόρασα και γύρισα σπίτι. Το διάβασα με το που έκλεισα την πόρτα. Όλο. Δύο φορές. Και σε κανένα σημείο, σε καμία από τις 150 σελίδες του δεν είπα “α, αυτό είναι λάθος” ή “αυτό που προτείνει είναι σκληρό και απάνθρωπο”. Δύσκολο ναι, απάνθρωπο όχι. Ο Εδουάρδ Εστιβίλ, συγγραφέας και ειδικός στις διαταραχές ύπνου- στον οποίο ακόμα χρωστάω μια τεράστια ανθοδέσμη με ένα thank you note στα ισπανικά- τα λέει πολύ ωραία. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να περιγράψω την μέθοδο του. Ίσως μεταφέρω κάτι λάθος, συμβάλλοντας κι εγώ στην παραπληροφόρηση. Απλά θα πω μόνο ένα πράγμα που αιωρείται πάνω από το βιβλίο σαν την κακιά μάγισσα. Δεν αφήνεις το παιδί να πεθάνει στο κλάμα του στο σκοτεινό του δωμάτιο μέχρι να κουραστεί και να το πάρει ο ύπνος. Μπαίνεις μέσα ανά κάποια διαστήματα, του μιλάς, για να νιώσει ασφάλεια. Όλη η μέθοδος στηρίζεται στην ασφάλεια και στο πρόγραμμα.

Όπως λέει ο δόκτωρ Εστιβίλ- στον οποίο έχω καταλήξει ότι δεν φτάνει μια ανθοδέσμη αλλά πρέπει να βρω τρόπο να στείλω ολόκληρο κήπο- δεν το τιμωρείς. Απλά το μαθαίνεις να κοιμάται. Μόνο του, χωρίς καμία βοήθεια από εσένα. Παραθέτω και κάτι που βρήκα πολύ σωστό για να πιάσεις το νόημα: ένα μωρό που είχε αποκοιμηθεί αγκαλιά στη μαμά του σαστίζει όταν ξυπνάει μόνο του μέσα σε μια κούνια. Και κλαίει. Και ξαναξυπνάει γιατί έχει μάθει να κοιμάται με τη μαμά του. Αν εμένα, στα 32 μου όχι στα 2 μου, με έπαιρνε ο ύπνος στο κρεβάτι και ξυπνούσα τα άγρια χαράματα στην κουζίνα, θα με έπιανε πανικός. Δεν σου φαίνεται απόλυτα λογικό;

Το παιδί έμαθε να κοιμάται σωστά

Μην έχεις όμως κρυφές ελπίδες. Θα κλάψει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κλάψει, έστω για 5-10 λεπτά ασταμάτητα. Εμένα την δεύτερη μέρα έκλαιγε για μιάμιση ώρα. (Εδώ θα ανοίξω παρένθεση να πω ότι είχε κάνει εμβόλιο εκείνη την ημέρα, οπότε ίσως να οφείλεται κι εκεί. Κλείνει η παρένθεση).Μιάμιση ώρα! 1,5 ώρα! Μία ώρα και τριάντα λεπτά! Ήδη ακούω τα “τς, τς, τς”, “ωραία μάνα είσαι που άφησες το σπλάχνο σου να κλαίει τόση ώρα για να κοιμηθείς εσύ”. Η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει ότι κι αν σκέφτεται ο οποιοσδήποτε. Δεν έχω λόγο να αποδείξω σε κανέναν, ειδικά σε έναν άγνωστο, αν και πόσο καλή μάνα είμαι. Γιατί σε όλη αυτή τη διαδικασία, που δεν πήρε πάνω από 3 ημέρες,  δεν είναι ότι ξανακοιμήθηκα εγώ αλλά ότι έμαθε το ίδιο το παιδί να κοιμάται σωστά. Και αυτό το μιαμισάωρο ρεσιτάλ κλάματος δεν έγινε ποτέ ξανά. Μέσα σε 3 με 5 λεπτά το παιδί είχε κοιμηθεί μόνο του, στην κούνια του, χωρίς πιπίλες, χωρίς θηλασμούς, χωρίς κούνημα, χωρίς νανουρίσματα.  Ναι, ήταν δύσκολο, αλλά περισσότερο ψυχολογικά όσο παλεύεις με τον εαυτό σου να μην πας να το παρηγορήσεις, παρά στην ουσία. Γιατί από το πρώτο βράδυ αντί για πέντε φορές, ξύπνησε δύο. Μετά μία. Μετά καμία.

Δεν θέλω να κάνω προπαγάνδα υπέρ του βιβλίου. Δεν το έγραψα εγώ. Δεν θέλω να σε πείσω ότι αυτό το βιβλίο είναι για σένα. Δεν παίρνω ποσοστά. Δεν θέλω να σε πιέσω να το κάνεις, αν πιστεύεις ότι δεν αντέχεις να το ακούς να κλαψουρίζει. Το μόνο που θέλω να πετύχω με αυτό το κείμενο, αν μπορώ, είναι να δώσω τη δύναμη στις μητέρες που θα ήθελαν να το δοκιμάσουν.  Που έχουν δοκιμάσει τις “μεθόδους χωρίς καθόλου κλάμα’” και δεν τα έχουν καταφέρει. Θέλω να υπάρχει κι ένα θετικό κείμενο στο Ίντερνετ για αυτό βιβλίο, γραμμένο από μια μαμά που θεωρεί τον εαυτό της νορμάλ, ούτε υπερπροστατευτική ούτε τέρας αυστηρότητας και πειθαρχείας. Ναι, η μέθοδος πετυχαίνει! Ναι, αξίζει τον κόπο!

Ρωτήστε την φίλη μου την Ελίνα που εφαρμόζαμε τη μέθοδο ταυτόχρονα και δεν πιστεύαμε σε αυτό το “θαύμα” που μας έτυχε. Ρωτήστε την Ελένη που το έκανε στο γιο της, 1,5 χρονών και με ευχαριστεί λες και το έγραψα εγώ, επειδή ο γιος της ξυπνάει κάθε μέρα χαρούμενος. Ρωτήστε την Αθηνά που έπρεπε να νανουρίζει μία ώρα την κόρη της στην αγκαλιά, πέρα-δώθε. Ρωτήστε εμένα, που οι μόνες φορές που άκουγα το μωρό μου να κλαίει ήταν όταν έκανε εμβόλιο. Ωραία, κι έκλαψε και μία φορά. Και ναι, ήταν για πολλή ώρα. Ε, και; Τι έγινε; Έπαθε κάτι το παιδί; Έπαθα κάτι εγώ; Ακούγεται σκληρό και αναίσθητο, το ξέρω. Αλλά δεν είναι ούτε σκληρό ούτε αναίσθητο. Ούτε το βιβλίο, ούτε τα λόγια μου. Είναι απλά η αλήθεια.

Αν γύριζα το χρόνο πίσω θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Κάθε φορά. Ή μάλλον όχι, λέω ψέματα. Δεν θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Θα άρχιζα τη μέθοδο νωρίτερα. Και θα έβγαινα με τις πυτζάμες στους δρόμους για να φωνάξω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κύριο Εστιβίλ.

Gracias, που λένε και στην Ισπανία.