«Κορίτσι σταμάτα να ζητάς συγγνώμη»: H Rachel Hollis έγραψε το βιβλίο που κάθε γυναίκα πρέπει να διαβάσει. Δικαιολογίες τέλος

Η Hollis διοχετεύει όλη της την ενέργεια στην ενδυνάμωση των γυναικών για να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους και να ακολουθήσουν τους στόχους τους δίχως φόβο. «Πιστεύω πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά πρώτα πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν γι’ αυτό», γράφει η Rachel Hollis και εμπνέει. Και γράφει κι άλλα, εξίσου ενδυναμωτικά για κάθε γυναικείο όνειρο, προσπάθεια και επιθυμία στο τελευταίο της βιβλίο. Το «Κορίτσι σταμάτα να ζητάς συγγνώμη!» (εκδ. Κλειδάριθμος) το οποίο καταφθάνει στα ράφια των ελληνικών βιβλιοπωλείων από την Τετάρτη 20/1 κέρδισε το Βραβείο Goodreads στην κατηγορία Non-fiction το 2019. Είναι το βιβλίο που σε βοηθάει να διώχνεις κάθε λογής ενοχές- κάνε τη μετάφραση αυτού ως δεύτερες σκέψεις, αγκυλώσεις και τρικλοποδιές που η ίδια ή οι άλλοι βάζουν σε σένα- και να πετυχαίνεις αυτό που θέλει το μυαλό και η ψυχή σου.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

LIFE

10 βιβλία για να διαλέξεις το πρώτο που θα διαβάσεις το 2021

Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου, αποκλειστικά σε προδημοσίευση, στο Ladylike:

«Δικαιολογία Νο5: “Δεν µπορώ να κυνηγάω το όνειρό µου και να συνεχίσω να είµαι καλή μαµά/κόρη/εργαζόµενη”

Μπορείς να αφαιρέσεις τη λέξη “µαµά” από αυτή τη δικαιολογία και να την αντικαταστήσεις με όποια λέξη προτιμάς εσύ: σύζυγος, αδελφή, φίλη ή ό,τι άλλο θέλεις εσύ.
Απεχθάνομαι αυτή τη δικαιολογία.
Εννοώ, δηλαδή, ότι με εκνευρίζει πραγματικά. Όχι επειδή μπορεί να την πιστεύεις, αλλά επειδή την πίστευα κι εγώ. Ξέρεις πόσα χρόνια χαράμισα προσπαθώντας να ζω τη ζωή μου έτσι ώστε να είναι όλοι οι άλλοι ευχαριστημένοι; Ξέρεις πόσο καιρό αυτομαστιγωνόμουν επειδή μου άρεσε να εργάζομαι ενώ όλες οι άλλες μαμάδες που γνώριζα ήθελαν να μένουν στο σπίτι; Οι περισσότερες από εμάς θα χρειαστεί να δώσουν αγώνα γι’ αυτό, και η συντριπτική πλειονότητα αυτών των γυναικών δεν θα επιδιώξει να κάνει τίποτα που ενδέχεται να αποβεί σε βάρος της ευτυχίας κάποιου άλλου.Θέλεις να γραφτείς σε κάποιο γυμναστήριο, αλλά μήπως αυτό προϋποθέτει ότι ο σύζυγός σου θα μείνει να προσέχει το μωρό για να μπορέσεις να πας να γυμναστείς, κι αυτό είναι κάτι που δεν του αρέσει; Να πάρ’ η ευχή, εντάξει, υποθέτω ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Ή, θέλεις να πας να μείνεις σε μια άλλη πόλη, αλλά η οικογένειά σου είναι πολύ δεμένη και η μαμά σου θα φρικάρει αν δεν είσαι κοντά της; Εντάξει, φαντάζομαι ότι θα ζήσεις για πάντα εκεί όπου βρίσκεσαι. Ή, μήπως θέλεις να ξοδέψεις τα χρήματα της σύνταξής σου για να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο όπως ονειρευόσουν πάντα, αλλά η κόρη σου λογάριαζε να σ’ έχει κοντά της για να τη βοηθάς με τα παιδιά; Δεν πειράζει, καλύτερα να εγκαταλείψεις αυτό το όνειρο που είχες για τη ζωή σου.
Στο κάτω κάτω, η δική τους ευτυχία έχει μεγαλύτερη σημασία από τη δική σου, έτσι δεν είναι; Εκείνοι έχουν μεγαλύτερη σημασία από εσένα. Ο μόνος τρόπος να είσαι καλή μητέρα, κόρη, αδελφή, φίλη ή οτιδήποτε άλλο είναι να στέκεσαι δίπλα στους άλλους ακριβώς όπως το θέλουν και όταν το θέλουν, σωστά;

Κυρίες μου, εδώ έχετε μία ευκαιρία –κυριολεκτικά μόνο μία ευκαιρία στη ζωή– και δεν έχετε ιδέα για πόσο διάστημα θα ισχύει αυτή η ευκαιρία. Δεν μπορείτε να τη χαραμίζετε ζώντας μόνο για όλους τους άλλους.
Δεν εννοώ ότι πρέπει να είσαι πέρα για πέρα εγωίστρια. Δεν εννοώ ότι πρέπει να θεωρείς ότι η ζωή περιστρέφεται γύρω από εσένα κι από αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη. Το να ανήκεις σε μια οικογένεια, σχέση ή κοινότητα εν μέρει σημαίνει να συμπαραστέκεσαι στους άλλους. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω δεν αγωνίζονται να συμπαρασταθούν στους άλλους· αγωνίζονται να συμπαρασταθούν στον εαυτό τους.
Τις προάλλες, κουβέντιαζα με τον πατέρα μου σχετικά με την ιδέα που υπάρχει γύρω από αυτό το βιβλίο. Του είπα ότι ήθελα να γράψω για την επιδίωξη και την επίτευξη στόχων. Του είπα πόσο πολλές γυναίκες μού στέλνουν σημειώματα, ζητώντας μου να τους πω πώς να βρουν το θάρρος να το κάνουν. Εκείνος μου είπε να σου πω να είσαι εγωίστρια.
«Ξέρεις τι μου είπαν την πρώτη ημέρα στην τάξη που θ’ άρχιζα το διδακτορικό μου;»
Ο πατέρας μου ξεκινά πάντα, μα πάντα, κάθε ιστορία του με μια ερώτηση, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι το κοινό του δεν ξέρει την απάντηση. Κάποτε, όταν ήμουν παιδί, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου επειδή νόμιζα ότι ήθελε απλώς να αποδείξει την πνευματική του ανωτερότητα. Ούσα ενήλικη, όμως, τώρα πια ρίχνω μια ματιά στο παρελθόν και διαπιστώνω ότι μας δίδασκε, από πολύ μικρή ηλικία, να επεξεργαζόμαστε ένα πρόβλημα χωρίς να περιμένουμε να μας δώσει κάποιος την απάντηση στο πιάτο. Τώρα, ασφαλώς, κάνω ακριβώς το ίδιο στα παιδιά μου και ζαρώνω από φόβο όταν συλλογίζομαι τι μπορεί να σκέφτεται γι’ αυτό ο οκτάχρονος γιος μου. Όπως και να ’χει, εκείνη τη φορά δεν είχα να δώσω κάποια απάντηση στον πατέρα μου.
«Όχι, μπαμπά, τι σου είπαν;»
«Μας είπαν να είμαστε εγωιστές. Μας είπαν ότι η απόκτηση ενός διδακτορικού σε μεγαλύτερη ηλικία είναι κάτι που κάνει κανείς για τον εαυτό του και για κανέναν άλλον. Μας είπαν ότι πολύ σύντομα ο/η σύζυγός μας, τα παιδιά μας ή το αφεντικό μας θα έχαναν την υπομονή τους με τα μαθήματα ή με τη μελέτη στο σπίτι ή με το πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να γράψει μια διατριβή. Μας είπαν ότι αν δεν γίνουμε εγωιστές με αυτό το πράγμα –με το όνειρό μας να αποκτήσουμε διδακτορικό– θα επιτρέψουμε σε κάποιον να μας πείσει να μην το κάνουμε.»
Θα υποθέσω πως περνάς πολύ μεγάλο μέρος της ζωής σου σκεπτόμενη τους άλλους και φροντίζοντάς τους, και ότι είσαι σπουδαία συγγενής, υπάλληλος και φίλη. Θα σου πω, όμως, ότι, τουλάχιστον ως προς τους στόχους σου, επιτρέπεται να εστιάζεις σε αυτούς ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσεις λίγο από τον χρόνο που αφιερώνεις στους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεσαι. Θα σε παροτρύνω επίσης να αναρωτηθείς (όπως ακριβώς στο προηγούμενο κεφάλαιο) τι είναι πραγματικό και τι είναι άποψη».

Το βιβλίο «Κορίτσι σταμάτα να ζητάς συγγνώμη!» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία την Τετάρτη 20/1.