Λατρεύω τις ταινίες αγάπης. Είναι τόσο κακό;

Αν ήμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές θα σας μιλούσα  σ’ αυτήν την ηλικία με ύφος περισπούδαστο και με την ωριμότητα των χρόνων για το πάθος μου για τον  Θεόδωρο Αγγελόπουλο, το  Γιώργο Λάνθιμο,  για τη  ”Θυσία”, το κύκνειο άσμα του Αντρέι Ταρκόφσκι που μιλάει για το τέλος του κόσμου,  για τη μανία μου την τελευταία δεκαετία να δω τα άπαντα του Ακίρα Κουροσάβα- τους  ”Επτά σαμουράι”, ”το θρόνο του αίματος”, το ”Καγκεμούσα”, το ”Ραν”, τα ”Όνειρα” και το ”Γιοζίμπο”- ή πώς ”κατέβασα” (ντροπή μου!)   το αριστούργημα του Τούρκου σκηνοθέτη  Γιλμάζ Γκιουνέι του 1977 ”το Κοπάδι”.

Έπρεπε να σας λέω ότι καλώ τους φίλους μου στο σπίτι και κρατώντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ξενυχτώντας αποκωδικοποιούμε νοήματα, εικόνες, μηνύματα και διαφωνούμε δημιουργικά για το τι θέλει να  πει ο εκάστοτε ποιητικός… σκηνοθέτης.  Δεν μπορώ όμως να σας το πω αυτό γιατί τα έκανα σε μία περίοδο της ζωής μου, που ήμουν ελεύθερη, ωραία και ανέμελη και  είχα επενδύσει όλο μου το ”είναι” στον προβληματισμό για την Τέχνη. 

‘Είμαι απλά ένα κορίτσι που στέκεται μπροστά από ένα αγόρι ζητώντας του να την αγαπήσει”.

 Αντίθετα τώρα είμαι υποχρεωμένη (;) να σας αποκαλύψω ότι δεν υπάρχει ρομαντική κομεντί τα τελευταία 10 χρόνια που να μην έχω δει.  Δεν υπάρχει Σάββατοκύριακο που να μην έχω κάνει μόνη μου, με τον άντρα μου (τι να κάνει ο έρμος!)  ή με τις φιλενάδες μου Μαραθώνιο ρομαντικών κομεντί. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα η εξάρτηση μου  είναι τέτοια, που κάθε βράδυ βλέπω τουλάχιστον δύο από δαύτες.  Και σαν να μην έφτανε αυτό μπορώ να ξαναδώ στο τσακίρ κέφι κάποιες που έχω ξαναδεί.  Θέλω να ταξιδέψω μέχρι το Λονδίνο; Θα δω άνετα για 153η φορά  το Notting Hill, θα μουρμουράω τους διαλόγους του Hugh και της Julia  και θα ανατριχιάσω με την ίδια συγκίνηση με  την περίφημη ατάκα της Julia Roberts προς το τέλος της ταινίας ”Είμαι απλά ένα κορίτσι που στέκεται μπροστά από ένα αγόρι ζητώντας του να την αγαπήσει”.

Άλλες φορές πάλι, σαν να είμαι 18χρονο,  έχω εμμονές με ένα ταλαντούχο… αρσενικό όπως  για π.χ. τον θεούλη Chris Evans και θα δω τα άπαντα του σε rom coms. Τo ”Σφυρίζοντας για τον Έρωτα”, το ”20 υποψήφιοι γαμπροί”, το  ”Before we go”…  Όσο κι αν μ’ αρέσει όμως ο εν λόγω δε θα δω καμία δραματική ταινία, κανένα κατασκοπικό, αστυνομικό, θρίλερ ή κόμικ που να πρωταγωνιστεί. Προτιμώ να βλέπω τις ίδιες ρομαντικές κομεντί του μέχρι να αποφασίσει να παίξει σε κάποια καινούρια.

Σε κάθε ταινία μπαίνω τόσο βαθιά  μέσα στην ιστορία που δεν ακούω το παιδί μου την ώρα που μου μιλάει, που μου ζητάει φαγητό ή ενδιαφέρον.  Καλά για τον  άντρα μου ούτε συζήτηση. Είμαι εκεί.  Κομμάτι της ταινίας.

Υπάρχουν και εκείνες οι φορές που θέλω να επιβεβαιώσω την υποψία που πάντα είχα ότι ένας άντρας και μία γυναίκα δεν μπορούν να είναι φίλοι – πράγμα για το οποίο διαφωνώ πάντα με τον άντρα μου. Για να του το αποδείξω λοιπόν  θα (ξανα)δω το Sleeping with Others,  Friends with Benefits ή το Just Friends… Στη σειρά.  Και φυσικά υπάρχουν πάντα εκείνες οι ταινίες που δεν μπορώ με τίποτα να αντισταθώ όπου η πρωταγωνίστρια έχοντας μια βαρετή σχέση  σε αδιέξοδο με έναν επιτυχημένο άντρα,  γνωρίζει εντελώς ξαφνικά έναν γοητευτικό μποέμ τύπο που την πολιορκεί και που δεν  την αφήνει αδιάφορη  . Aγαπημενη μου ταινία απ’ αυτές είναι το Leap Year. Μπορώ για μέρες να σας γράφω για τις αγαπημένες μου ρομαντικές κομεντί ανά θεματική.

Σε κάθε ταινία μπαίνω τόσο βαθιά  μέσα στην ιστορία που δεν ακούω το παιδί μου την ώρα που μου μιλάει, που μου ζητάει φαγητό ή ενδιαφέρον.  Καλά για τον  άντρα μου ούτε συζήτηση. Είμαι εκεί.  Κομμάτι της ταινίας. Παίρνω θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Ζητάω να εξελιχθούν τα πράγματα όπως σε ένα παραμύθι. Να ζήσουν αυτοί καλά, αφού δε ζούμε εμείς καλύτερα. 

Παραμύθι! Αυτή είναι η λέξη. Αυτή είναι η ανάγκη μου. Να παραμυθιαστώ.  Να παρηγορηθώ (αυτό σημαίνει το παραμυθιάζομαι στα αρχαία ελληνικά). Να ξεφύγω σε έναν ευτυχισμένο κόσμο όπου οι άνθρωποι αγαπιούνται εύκολα, ερωτεύονται δυνατά, δεν έχουν σημαντικά προβλήματα και όταν έχουν, τα ξεπερνούν με χάρη, τους συμβαίνουν αστεία πράγματα που με κάνουν να γελώ  -γι’ αυτό δε θέλω  απλά ρομαντικές ταινίες θέλω να είναι ρομαντικές κομεντί.  Δεν μπορώ να δω τίποτα πιο βαρύ από την αβάσταχτη ελαφρότητα μιας ρομαντικής κομεντί. Δεν αντέχω να κλάψω με το δράμα πίσω από μια πραγματική ιστορία, να αγωνιώ με μία αστυνομική περιπέτεια και φυσικά βαριέμαι αφόρητα με ο,τιδήποτε sci-fi. 

Με μία ρομαντική κομεντί ξεχνιέμαι (κατά το κλασικό με ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι, γίνομαι ξαφνικά μια 20χρονη που ερωτεύεται τον πρωταγωνιστή (μην το πείτε στον άντρα μου),  ζω μια μεταχρονολογημένη εφηβεία και με το που τελειώσει η ταινία χαμογελώ σαν να θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα.

Αυτή είναι η εξάρτηση μου, να μπαίνω όποτε μπορώ σε έναν vintage ροζ κόσμο στρωμένο  με ροδοπέταλα όπου το αγόρι κερδίζει το κορίτσι and  they live happily ever after. Σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχουν άγχος, deadlines, απολύσεις, οικονομική κρίση, τρομοκρατία, σκληρή καθημερινότητα. Σ’ αυτόν τον κόσμο όλα τα καλά είναι δυνατά.

Και τώρα που τελειώνω αυτό το κείμενο, θα πάω να δω μία ακόμα ταινία. Αλλά δεν ξέρω ποια.