Μάγισσα: Ο γυμνός Αναστάσης Ροϊλός μέσα στο βαρέλι έφερε (πολύ άβολη) αποθέωση στο Twitter/X
- 29 ΣΕΠ 2023
Οι ηθοποιοί συχνά καλούνται να γυρίσουν σκηνές στις οποίες εκθέτουν το σώμα τους. Ο Αναστάσης Ροϊλός ως Αντρέι Σιντόροφ, ο undercover στρατιωτικός που έφτασε στη Μάνη υποδυόμενος τον έμπορο από την Οδησσό και φιλοξενείται στον Πύργο των Λασκαραίων είπε να κάνει ένα μπάνιο να διώξει το ταξίδι και την αιχμαλωσία από πάνω του. Η κάμερα ήταν φυσικά εκεί και κατέγραφε τον 35χρονο ζεν πρεμιέ να βγάζει τα ρούχα του και να μπαίνει σε ένα βαρέλι – μπανιέρα για να πλυθεί.
Αν ο στίχος που κάποτε έλεγε «Να πιω νερό κρυφά εκεί που θα πλυθείς» μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά θα ήταν η αντίδραση του Twitter/X στη σκηνή αυτή. Σε μία σκηνή όπου κανένα υποκριτικό ταλέντο δεν αποθεώθηκε όσο τα σωματικά χαρακτηριστικά του Αναστάση Ροϊλού, ενός εκ των πρωταγωνιστών της Μάγισσας. Βλέποντας τα σχόλια, δημιουργήθηκε στο μυαλό μου ένας σωρός από τίτλους που βλέπουμε κάθε καλοκαίρι για τις γυναίκες που ποζάρουν στο Instagram τους με μαγιό, «μοίρασε εγκεφαλικά», «έριξε το internet» και άλλα απείρου κάλλους σχόλια με τα οποία προβάλλονται τα σώματα των γυναικών προς τέρψην της αντρικής ματιάς. Αλλά από την ανάποδη.
Ήταν μία σκηνή λίγων δευτερολέπτων σε ένα επεισόδιο με εξελίξεις στην πλοκή της Μάγισσας που παρακολουθούν, εδώ και λίγες ημέρες, οι τηλεθεατές. Μία σκηνή βουβή, που βρέθηκε τελικά να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του Twitter/X και να μας χαρίζει μία συλλογή άβολων ξεσπασμάτων λατρείας σε ένα και μόνο scroll down.
Μιλάμε συχνά για την αντικειμενοποίηση/ σεξουαλικοποίηση των γυναικών ηθοποιών στο Hollywood. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμβαίνει μόνο στις γυναίκες, στο Hollywood αλλά και στην ταπεινή μας Ελλάδα. Οι άντρες μπορούν κι εκείνοι να αντικειμενοποιηθούν/ σεξουαλικοποιηθούν στην κάμερα. Ο Kit Harrington που ως Jon Snow κάποτε είχε μπει κι εκείνος σε μία μπανιέρα (μάλιστα το Twitter/X συνέκρινε τις εικόνες των δύο σωμάτων, εκείνου και του Αναστάση Ροϊλού, και αναρωτήθηκε «ποιος το έκανε καλύτερα;») είχε μιλήσει για το πώς βίωνε το να είναι ορατός μόνο για την εξωτερική του εμφάνιση.
«Όταν ένας ηθοποιός είναι ορατός μόνο για τη φυσική ομορφιά του, μπορεί να είναι αρκετά προσβλητικό. Δεν είναι μόνο οι άντρες που μπορούν να σεξουαλικοποιούν κάποιον ακατάλληλα. Μπορούν να το κάνουν και οι γυναίκες», είχε πει.
«Είμαι σε μία επιτυχημένη σειρά σε κάπως πρωταγωνιστικό ρόλο και μερικές φορές είναι σαν η τέχνη σου να μένει στην άκρη για το σεξαπίλ σου. Και δεν μου αρέσει αυτό. Σε αυτή τη θέση, σε ρωτάνε συχνά “Σου αρέσει να είσαι καρδιοκατακτητής; Σου αρέσει που θεωρείσαι ωραίος;”. Η απάντησή μου είναι: “Δεν είναι αυτός ο λόγος που μπήκα σε αυτή τη δουλειά”», πρόσθετε.
«Θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως κάτι περισσότερο από ένα κεφάλι με μαλλιά ή ένα σύνολο χαρακτηριστικών. Είναι υποτιμητικό. Ναι, κατά έναν τρόπο θα μπορούσες να πεις ότι πήρα τη δουλειά για τα looks μου. Είναι ένα είδος σεξισμού που συμβαίνει κατά των αντρών», έλεγε ο Kit Harrington σε άλλη συνέντευξή του. Νομίζω είναι ξεκάθαρο το πόσο τον πείραξε όλη αυτή η αντιμετώπιση.
Ο Αναστάσης Ροϊλός θεωρείται Ζεν Πρεμιέ και φυσικά αυτό δεν είναι κακό, μην δαιμονοποιήσουμε και το ωραίο βρε αδερφέ, ανεξαρτήτως φύλου. Όμως η αντικειμένοποίηση και σεξουαλικοποιήση ενός ανθρώπου, δεν μπορεί ποτέ να μας φαίνεται μία καλή εξέλιξη.
Ποιο είναι το λεπτό όριο μεταξύ θαυμασμού του ωραίου και σεξουαλικοποίησης ενός ηθοποιού; Για τα δικά μου δεδομένα και τρόπο σκέψης μάλλον το όριο βρίσκεται εκεί που τα σχόλια γίνονται: «Μας είχε λείψει το κωλαράκι σου Αντρέι».
Ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα για όλους μας αν αρχίζαμε να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο έτσι όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν κι εμάς. Ίσως να είμαι και υπερβολική. Πάντως καταλαβαίνω τον Kit Harrington και θα καταλάβαινα και τον Αναστάση Ροϊλό αν άρχιζε να αποκαλεί “cheesy” τις αντιδράσεις για το γυμνό του σώμα στο Twitter/X.
Μιλάμε για ανθρώπους στη δημόσια σφαίρα και με αφορμή τη δουλειά τους, που ναι, τους εκθέτει και το γνωρίζουν, αλλά παραμένει η εργασία τους, εμείς τους απογυμνώνουμε από όλα τα άλλα χαρακτηριστικά τους και τους αφήνουμε μόνο με την εξωτερική τους εμφάνιση. Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλάμε δημόσια δεν έχουν συναινέσει στο να τους μιλάμε με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν εκτέθηκαν. Δεν είναι κάτι τρομακτικά κακό, αλλά τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία αφαίρεση στοιχείων και στοιχείων μέχρι που φτάνουμε να μιλάμε για έναν άνθρωπο λες και είναι ένα μέλος του σώματός του. Κι αυτό δεν μπορώ παρά να το νιώθω, αν όχι υποτιμητικό, τουλάχιστον άβολο.
