Με αυτά τα τραγούδια θα κερδίζαμε τη Eurovision

Στο πλαίσιο αυτό, σας παρουσιάζουμε τα 5 τραγούδια που θα κέρδιζαν με ευκολία τη Eurovision, το καθένα για τους δικούς του, ξεχωριστούς λόγους.

ΜΕ ΝΤΑΛΚΑ

Αναστατώνομαι – Κατερίνα Στανίση

Ποιο είναι το κύριο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας, μετά το ελαιόλαδο; Ο νταλκάς, η καψούρα και το ερωτικό βάσανο, το οποίο ενυπάρχει στην ψυχή του Έλληνα, είτε βρίσκεται σε σχέση με το αντικείμενο του πόθου του, είτε όχι.

Η Κατερίνα Στανίση, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ιέρειες της έκφρασης του ερωτικού καημού (κάτι σαν την εγχώρια Αντέλ θα λέγαμε, τηρουμένων των αναλογιών), θα έβγαινε στην σκηνή της Eurovision «γκαζωμένη» όπως η εισαγωγή του τραγουδιού και θα παρέσερνε τα πλήθη στον διονυσιακό ρυθμό και στίχο του.

Πλαισιωμένη δε από χορεύτριες και χορευτές που θα τη σήκωναν ψηλά στα χέρια τους, μετά το δεύτερο κουπλέ, σε ένα εντυπωσιακό χορευτικό εμπνευσμένο από σόου της Ρούλας Κορομηλά στα 90s, η ερμηνεύτρια θα κέρδιζε τις εντυπώσεις ανάμεσα σε όλες τις χώρες που συμμετέχουν στον θεσμό.

12 θα έδινε: το Ισραήλ, γιατί εκεί γνωρίζουν τη σωστή μουσική ισορροπία ανάμεσα στο τσιφτετέλι και το beat, πράγμα που επιτυγχάνει μοναδικά το τραγούδι.

1 θα έδινε: η Γερμανία, γιατί εκεί προτιμούν την ίδια την Αντέλ.

MΕ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Φταίει ο έρωτας – Άντζελα Δημητρίου

Στην περίπτωση αυτή, τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Φέρτε πάνω στη σκηνή της διοργάνωσης όποιον θέλετε: τους Lordi με τις τρομακτικές μάσκες, τον Verka Sherdushka τυλιγμένο σε 120 μέτρα αλουμινόχαρτο, τη Ρουσλάνα με κοστούμια – προβιές, τον Ντίμα Μπιλάν με το παγοδρόμιο. Όποιον ερμηνευτή θέλετε με ό,τι αξεσουάρ θέλετε μαζί. Όλοι αυτοί θα «εξαφανίζονταν» μόλις η Λαίδη του ελληνικού πενταγράμμου άρθρωνε τον πρώτο στίχο του κομματιού και θα τίναζε τον ώμο με χάρη.

12 θα έδινε: η Τουρκία, όπου η Άντζελα λατρεύεται έτσι κι αλλιώς ως θεά.

1 θα έδινε: κανείς δεν θα τολμούσε να μην ψηφίσει την Άντζελα. Δεν ξέρω πώς θα ήταν εφικτό τεχνικά κάτι τέτοιο, πάντως κανείς δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει, έστω και έμμεσα, την Λαίδη.

ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ

Σύριζα, μωρό μου, Σύριζα – Μπάμπης Μπατμανίδης

Τα τραγούδια με πολιτικά μηνύματα συνήθως δεν «τραβάνε» σ’ αυτού του είδους τους θεσμούς. Ωστόσο, η αντιστοίχηση συναισθηματικών καταστάσεων με τα έργα και τις ημέρες κομμάτων και κυβερνήσεων, υπό τους ρυθμούς μιας ξεσηκωτικής rumba, δεν μπορεί παρά να «μιλούσε» απευθείας στην ψυχή του κοινού της διοργάνωσης.

Αν δε η εμφάνιση του Βορειοελλαδίτη τραγουδοποιού στη σκηνή της Eurovision συμπληρωνόταν και από μέλη ξεχασμένων συνιστωσών διαφόρων κομμάτων, η συμμετοχή του θα στηριζόταν επίσημα μέχρι και από τα συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης.

12 θα έδινε: η Πορτογαλία, γιατί έχουν περάσει κι αυτοί μνημόνιο και ξέρουν.

1 θα έδινε: η Γερμανία, γιατί εκεί δεν θέλουν να ακούν τη λέξη «Σύριζα» ούτε ως επίρρημα.

MΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Κανείς δεν είναι κανενός – Μάκης Δημάκης

Σύμφωνα με τον Μάκη Δημάκη, κανείς δεν είναι κανενός κι επίσης, λογικός δεν είναι κανένας άνθρωπος, αν ταυτόχρονα δεν είναι και λαϊκός. Πρόκειται για ένα θεώρημα λογικής και μια υπαρξιακή αναζήτηση, η οποία δανείζεται στοιχεία από μεγάλους συγγραφείς, όπως ο Truman Capote και μεγάλους φιλοσόφους, όπως ο Jean – Paul Sartre και, ξεκινώντας από τον θεωρητικό μηδενισμό, καταλήγει στην πανανθρώπινη αλήθεια της φράσης: αν σου ζητήσουν δανεικά, να φερθείς λαϊκά. Τουτέστιν, μην είσαι χαζός και τα δώσεις.

12 θα έδινε: η Γαλλία, καθώς θα αναγνωριζόταν αμέσως οι αναφορές του τραγουδιού στον Sartre.

1 θα έδινε: η Γερμανία, καθώς έχει ήδη δώσει τα δανεικά που της έχουν ζητήσει.

ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗΣ

Τι είχαμε, τι χάσαμε – Έφη Σαρρή

Κακά τα ψέματα. Κανείς μη ομιλών την ελληνική γλώσσα δεν θα μπορούσε να καταλάβει ποτέ το βαθύτερο νόημα του συγκεκριμένου τραγουδιού. Το στοιχείο που θα κέρδιζε το δίχως άλλο τον διαγωνισμό της Eurovision θα ήταν ξεκάθαρα η σκηνική παρουσία της Έφης Σαρρή, η οποία θα μεταλαμπάδευε στο κοινό της διοργάνωσης την αυθεντική εμπειρία μπουζουκιών των αρχών των 90s.

12 θα έδινε: η Ιταλία, γιατί για να καταλάβεις τι εστί Έφη, χρειάζεται να έχεις ταμπεραμέντο.

1 θα έδινε: η Γερμανία, για τον ίδιο πιο πάνω λόγο.

ΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

To Gucci φόρεμα – Γιώργος Μαζωνάκης

Η μεγάλη επιτυχία του Γιώργου Μαζωνάκη, σε στίχους και μουσική του Φοίβου, αποδίδει μοναδικά το ζήτημα της διαχρονικής πάλης των τάξεων, μέσα από μια δυνατή αισθηματική ιστορία. Ο ένας γέννημα – θρέμμα Δυτικής Αττικής, η άλλη κάτοικος Εκάλης. Εκεί όπου συγκρούεται μετωπικά η περηφάνεια με την τελευταία κολλεξιόν της Louis Vuitton. Επειδή, λοιπόν, ο τελευταίος που μίλησε εντός Ευρώπης με ποπ τρόπο για την πάλη των τάξεων ήταν ο Μαρξ – 140 χρόνια πριν – έφτασε η ώρα για γίνει μια μουσική επανάληψη του συγκεκριμένου ζητήματος.

12 θα έδινε: η Ιταλία πάλι, επειδή τα Gucci είναι δικά τους.

1 θα έδινε: η Ρωσία, επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα δεν θέλει να την αφορά πλέον καθόλου.