Οι άνθρωποι λένε αντίο με τους δικούς τους, ξεχωριστούς, τρόπους

Όλα αυτά στα οποία στηρίζεσαι και όλα αυτά που μπορείς να φανταστείς θα σε αφήσουν το πρωί και θα σε ξαναβρούν το σούρουπο. Όσο σε σκέφτομαι, τόσο κρατάω το φάντασμα ζωντανό.

Φίλησα έναν ξένο χθες στον διάδρομο της πολυκατοικίας σου. Φορούσε μωβ παπούτσια.

Νόμιζα ότι έκαψα αυτόν τον δρόμο, ότι η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο.

Είπα στον εαυτό μου ότι σήμερα θα είναι διαφορετικά μα βρίσκομαι πάλι εδώ στον 16ο όροφο μιας πολυκατοικίας. Έξω από μια πόρτα αδειανή για μια παραλίγο αγάπη, για έναν παραλίγο έρωτα.

Φαντάζομαι το Λονδίνο κάπου μακριά, κάπου όπου οι αναμνήσεις δε θα μπορούν να μου σκίσουν την καρδιά. Ήμουν φυλακισμένη μα κατάφερα να σπάσω τις αλυσίδες και να τρέξω χιλιόμετρα μακριά.

Μήπως αν πιω τα ξεχάσω όλα; Μήπως αν χορέψω με κάποιον άλλο να σε ξεχάσω; Kάθομαι στις ταράτσες και βλέπω τα πουλιά να πετάνε ελεύθερα.

Βγαίνει το φως στον δρόμο και ξέρεις πως πρέπει να φύγω.