Μία γυναίκα, μία πετσέτα, μία ιστορία

Έφτασα στην παραλία, άπλωσα την πετσέτα πάνω στην άμμο και ξάπλωσα. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω και ο ήλιος είχε πάρει εκείνο το καταπληκτικό του πορτοκαλί χρώμα. Δεν υπάρχει πιο χαλαρωτική ώρα.

Όλες οι μνήμες επιστρέφουν αβίαστα και δεν έχεις παρά να αφεθείς στη μαγεία της στιγμής.

Εσύ, ο ήλιος, ο ήχος του νερού, οι σκέψεις και η πετσέτα σου. Είσαι μόνη σου ακόμα κι αν γύρω σου πάνε κι έρχονται δεκάδες. Θυμήθηκα τις πρώτες διακοπές μου χωρίς την οικογένεια. Όταν επιτέλους δε χρειαζόταν ο μπαμπάς και η μαμά, ούτε θα πήγαινες πάλι στο χωριό με τη γιαγιά. Αυτή τη φορά θα ήσουν με τις φίλες σου, μόνες σας, χωρίς καμία επίβλεψη. Πόσο όμορφα αισθάνθηκα όταν μπήκα στο πλοίο και ανέβηκα στο κατάστρωμα.

Οι πρώτες διακοπές με τα κορίτσια θα ήταν καταπληκτικές παρόλο που το ξενοδοχείο ήταν χάλια, δεν είχαμε αυτοκίνητο και τρέχαμε παντού με το ΚΤΕΛ και ξεχνούσαμε να φάμε. Μας αρκούσε να πηγαίνουμε στην παραλία το πρωί και να φεύγουμε όταν ο ήλιος είχε πια δύσει. Θυμήθηκα την πρώτη βόλτα με το δικό μου αυτοκίνητο. Τότε που ψαρωμένη κάθισα πίσω από το τιμόνι και είπα ”θα το κάνω”. Τι κι αν πονούσε το στομάχι μου από το άγχος; Ήμουν αποφασισμένη να το κάνω μόνη μου.

Ήταν Αύγουστος στην Αθήνα και έκανα βόλτα στην άδεια Παραλιακή. Είχαν περάσει 20 λεπτά όταν πια ”λύθηκα” και οδηγούσα με άνεση. Πόσο υπερήφανη είχα αισθανθεί.

Επιστροφή στο σήμερα και στη μαλακή μου πετσέτα. Έχει πάει 7, ο ήλιος δεν έχει κάνει ακόμα βουτιά στη θάλασσα και εγώ κάθομαι ξαπλωμένη μη νιώθοντας την ανάγκη να κουνηθώ. Ήθελα να θυμηθώ κι άλλα. Ήθελα να σκεφτώ όσα μου δημιουργούσαν ένα χαμόγελο.

Το πρώτο μου φιλί. Ναι, το πρώτο μου φιλί ήθελα να το φέρω στη μνήμη μου. Ο πρώτος μου παιδικός χαζο-έρωτας, η πρώτη μου ”χυλόπιτα”. Κι αυτή είχε τη χάρη της. Τότε ήθελα να πεθάνω, τώρα γελάω. Έτσι όμως δε γίνεται πάντα; Όταν περάσουν τα χρόνια κάποια γεγονότα τα θυμάσαι και γελάς.