“Μια νέα γυναίκα σου λέει όσα έμαθε” από το βιβλίο της Lena Dunham

Επειδή ανήκω στο target grοup της σειράς, θεώρησα ότι θα ταυτιζόμουν εξίσου με το βιβλίο της, γι’ αυτό δε δίστασα να το αγοράσω όταν επισκέφθηκα τη φίλη μου τη Μυρτώ στο Εδιμβούργο. Το επιβλητικό εξώφυλλο με τα τεράστια γράμματα πέτυχε τον σκοπό του. NOT THAT KIND OF GIRL. Φρόντισε ώστε να το δω και μίλησε κατευθείαν στο καταναλωτικό τέρας μέσα μου: “Πάρε με, πάρε με, θα ταυτιστείς μαζί μου, με θες”.

Ξεκίνησα να το διαβάζω στο αεροπλάνο για Αθήνα, θέλοντας και μη αφού δε χωρούσε στη βαλίτσα μου και το έκρυψα στο μπουφάν μου. Ήταν ένα αρκετά φουσκωτό, αντιανεμικό, οπότε δεν ένιωθα ότι το “λαθραίο” βιβλίο με πάχαινε περισσότερο. Οι σελίδες έφευγαν σαν νερό. Τα κεφάλαια είναι γραμμένα όπως και η σειρά. Όλα συμβαίνουν γρήγορα, έξυπνα και αληθινά. Η Lena διηγείται τα πάντα. Από τη ζωή της στο σχολείο, στο κολλέγιο, στο σπίτι, τη σχέση με την αδερφή της, τους γκόμενούς της, τις φίλες της και το φαγητό. Πριν αναρωτηθείς για το τι μπορεί να σε ενδιαφέρουν όλα αυτά για ένα κορίτσι που δεν έχει κάνει και κάτι πολύ σπουδαίο (δεν είναι ας πούμε η βιογραφία της Frida Kahlo), άσε με να σου πω γιατί εγώ ερωτεύτηκα αυτό το βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος του.

 

Αντιμετωπίζοντας τη ζωή με μια ευχάριστη διάθεση σχεδόν κάθε πρωί, δε μπορώ να μη δω και τις άτυχες στιγμές μου. Το κωμικοτραγικό που μπορεί να σου κάνει τον βίο αβίωτο, περιμένοντάς σε ανά πάσα στιγμή στη γωνία, δεν το ζεις μόνο εσύ. Οι 265 σελίδες της Lena Dunham είναι μια πανέξυπνη δραμεντί που θίγει ακριβώς αυτό. Μπαίνεις στο σπίτι της, στο μυαλό της, στο δωμάτιό της. Οι σκέψεις που μοιράζεται και ο τρόπος που βλέπει την κάθε κατάσταση σίγουρα έχουν πολλά κοινά σημεία αναφοράς με τον δικό σου τρόπο σκέψης – τουλάχιστον είχαν με το δικό μου μυαλό.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στο βιβλίο, είναι ότι φωνάζει από παντού αμεσότητα, ειλικρίνεια και αλήθεια.

Αν είναι απόλυτα πραγματικά τα όσα λέει δεν ξέρω, αλλά με έκανε να το πιστεύω. Νιώθεις ότι βαρέθηκε να γράφει, όταν σταματάει τα πεζά κείμενα και παρεμβάλλονται κεφάλαια με κουλές λίστες: “10 λόγοι που αγαπώ τη Νέα Υόρκη”, “Τόσα πράγματα που μου έμαθε η μαμά μου”. Ξέρεις ότι συγκινήθηκε, όταν βλέπεις τη γραφή της να σοβαρεύει, να μειώνονται οι ειρωνείες και να αυξάνονται τα ρητορικα ερωτήματα και οι υπαρξιακές αναζητήσεις. Δε γράφει για να σου μάθει πράγματα, αλλά περισσότερο για να σε κάνει να νιώσεις ότι δεν είσαι μόνη. Ότι δεν έχεις νιώσει μόνο εσύ μοναξιά σε μια σχέση για δύο, ότι δεν κοιτάζεσαι μόνο εσύ στον καθρέφτη και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Ότι δεν είσαι η μοναδική που έχεις υπάρξει με ανθρώπους που δε σε αγαπούσαν, ούτε η μόνη που μετάνιωσε το σεξ που έκανε με κάποιον. Δεν είσαι η μόνη που κάνεις αιωνίως δίαιτα, ούτε η μόνη που έχει όνειρα.

Η Lena παρουσιάζει τον εαυτό της, όπως θα το έκανα εγώ ή κι εσύ, ίσως με λίγο καλύτερη πένα, αν και δεν την ξεχωρίζω γι’ αυτό.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω αυτό το βιβλίο, θα το έλεγα “cool”, γιατί αυτό είναι και έτσι με έκανε να νιώσω όταν το τελείωσα. Το υπέροχο και εθιστικό στη γραφή της, είναι πως σπάνια περιμένεις την κατακλείδα της. Σε ξαφνιάζει. Νομίζεις πως δεν την ένοιαζε ποτέ το αγόρι που την έφτυσε στο πανεπιστήμιο και λίγες γραμμές μετά τα μάτια σου διαβάζουν ατάκες – σπαρακτικές αλήθειες πόνου, δοσμένες φυσικά με αυτόν τον υποβόσκων ρομαντισμό. Όπως γράφει και ο David Sedaris, το “Not that kind of girl” είναι ένα “ωραίο, ανατρεπτικό βιβλίο”. Κάθε γελοία ή μη ιστορία της, είναι ένα μάθημα, και στο τέλος του κάθε κεφαλαίου σου δίνει και ορισμένες υποκειμενικές μεν, συμβουλές δε. “Σου αξίζουν άνθρωποι που θα σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι χωρίς να αγαπάς εσύ πρώτα τον εαυτό σου. Να μπορούν να σε κάνουν να εκτιμήσεις το ποια είσαι μέσα από τον τρόπο που στέκονται δίπλα σου”, διάβαζα κι ένιωθα περήφανη για τις φίλες και την οικογένειά μου.

Εξηγεί κάπου ανάμεσα στ’ άλλα, πως ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από μια ζωή υποχρεώσεων και διαταγών, ήταν το ρομάντζο. Αρκετοί εύθικτοι βαριούνται να διαβάζουν για το πόσο σεξ έχει κάνει η Lena. Αλλά το σεξ είναι παντού, δεν καταλαβαίνω ποτέ γιατί η χολή τους βγαίνει στην προσπάθεια-ανάγκη μιας νέας γυναίκας να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί μπορεί να βρουν αυτό το βιβλίο ρηχό.

Πράγματι, αν είναι κανείς βολεμένος σε έναν ρόδινο κόσμο και σε μια ιδανική εικόνα του εαυτού του, δε μπορούν οι σελίδες της Dunham να τον ξεβολέψουν. Μπορούν όμως να τον ταρακουνήσουν να σκεφτεί.

Τι εννοείς “δε σε νοιάζει τι κάνει η Dunham στο κρεβάτι της”; Είσαι η ίδια που έκανες sold out τις “50 αποχρώσεις του γκρι”; (Ακολουθεί φασίζουσα δήλωση) Ε λοιπόν θα μάθεις όλα όσα έκανε η Lena (aka Hannah για τους τηλεοπτικούς φαν) στο κρεβάτι της και θα σου αρέσουν κιόλας.

Από την άλλη, όσες αντιμετωπίζετε προβλήματα αυτοπεποίθησης, ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσετε αυτή τη μνεία στα “προβληματικά κορίτσια”. Η Dunham είναι μια γυναίκα που έχει ακόμα και σήμερα πολλά θέματα με τον εαυτό της. Γράφει γι’ αυτά και απευθύνεται στον κόσμο, ψάχνοντας απαντήσεις, λύσεις, αλλά και κάποιες γυναίκες να την ακούσουν, να τη διαβάσουν και να πουν ότι βιώνουν τα ίδια. Ό,τι ακριβώς θες εσύ από αυτό το βιβλίο, το ίδιο θέλει και η συγγραφέας του από σένα.

Σε έναν άξονα “σημαντικότητας” σαν αναγνώστρια κινείσαι από την πλέον γελοία – αλλά αληθινή – παραδοχή της Lena, ότι η ζωή της έγινε 63% καλύτερη από τότε που έμαθε να βάφει τα φρύδια της, μέχρι το πόσο ευλογημένη νιώθει που είναι γυναίκα. Πόσο σημαντικό προνόμιο είναι γι’ αυτήν η γυναικεία φύση, ακόμα κι αν υπάρχουν μέρες που προσπαθεί να την επαναπροσδιορίσει. Αυτό το βιβλίο είναι ταυτόχρονα η αγκαλιά που ψάχνεις στις δύσκολες μέρες σου και το “that’s my girl” χτύπημα στον ώμο που αναζητάς σε μέρες “δόξας”.

Μην το σκέφτεσαι, η ιδιοφυία Lena Dunham, θα σε ρουφήξει με τις ιστορίες της. Αν είναι όντως αληθινές; Δεν ξέρω. Αν μετάνιωσα που το αγόρασα; Σίγουρα όχι.

 

Περισσότερα βιβλία στο LadyLike:

15 Χριστουγεννιάτικα παραμύθια για μικρούς (και λίγο μεγαλύτερους)

Γιατί το “How to be Parisian” δεν πρέπει να λείπει από τα ράφια σου

Το 10 αγαπημένα βιβλία του Ladylike.gr #bookchallenge