Μια οφειλόμενη ωδή στις κυριακάτικες μακαρονάδες

Η Κυριακή ήταν η ημέρα που όλοι βρισκόμασταν στο σπίτι. Διαβάσματα, δουλειές του σπιτιού, εργασίες, όλα πήγαιναν στην άκρη και στο δικό μου σπίτι ο καθένας γέμιζε όπως ήθελε τον χρόνο του. Βιβλία διαβάστηκαν, ξυλόγλυπτα δημιουργήθηκαν, παραγάδια δολώθηκαν, μπάλα παίχτηκε, μουσική ακούστηκε, χορογραφίες εκτελέστηκαν, ατέλειωτα παιδικά έπαιξαν στην τηλεόραση. Η Κυριακή ήταν η πραγματικά ελεύθερη ημέρα μας. Και κάποια στιγμή έμπαινε στο πρόγραμμα και η μαγειρική. Το διατροφικό πρόγραμμα της Κυριακής ήταν δεδομένο και τουλάχιστον για εμάς τα παιδιά, περιλάμβανε μακαρόνια. Και για κάποιο λόγο οι Κυριακάτικες μακαρονάδες ήταν πάντα οι πιο γευστικές που τρώγαμε στο τραπέζι μας.

Ο καθένας είχε την προτίμησή του στο ποια μακαρονάδα θα προσγειωνόταν το μεσημέρι της Κυριακής στο τραπέζι μας. Ένα ήταν όμως το κοινό μας. Κάποιος θα απευθυνόταν στη μαμά μου ως «Ακάκιο» και θα τη ρωτούσε αν τα μακαρόνια ήταν MISKO. Όλοι θα γελούσαμε αλλά ήταν στ’ αλήθεια αδιαπραγμάτευτο υλικό. Η μαμά έβαζε τα μακαρόνια να βράσουν και ο βόμβος του απορροφητήρα καθώς μαγείρευε θα γινόταν το τελετουργικό soundtrack της Κυριακής. Και μετά μας φώναζε κατευθείαν την ώρα που όλα ήταν έτοιμα. Θα παίρναμε τις (πάντα ίδιες) θέσεις μας στο τραπέζι και θα περιμέναμε το σερβίρισμα.

Η μαμά μου λάτρευε το παστίτσιο με Παστίτσιο No2 MISKO, ο μπαμπάς μου θα επέμενε για Λαζάνια MISKO με κρέας κοκκινιστό. Εγώ, λάτρης από μικρή του τυριού θα έβαζα τα δυνατά μου να τους πείσω για μια μακαρονάδα φούρνου με μπέικον, τυριά και κρέμα και Ριγκατόνι MISKO. Η αδερφή μου θα ήθελε Γαριδομαρακαρονάδα με Σπαγγέτι Χρυσή Σειρά MISKO. Και μακαρονάδες με απλή σάλτσα ντομάτα και βασιλικό και Λιγκουίνι Ολικής Άλεσης MISKO είχε το μενού όποτε λέγαμε να ασπαστούμε μια πιο «αυστηρή» διατροφή, αλλά και ελληνική καρμπονάρα με Ματσάτα Χρυσή Σειρά MISKO και μπέικον Ευρυτανίας ή απάκι ή όποιο άλλο «γκουρμέ» υλικό έβρισκε ο πατέρας μου στις εξορμήσεις του σε delicatessen. Και παρόλο που κάθε φορά κάναμε ότι δεν ξέραμε ποια μακαρονάδα θα καταλήξει στο πιάτο μας, πάντα καταλαβαίναμε ακριβώς τη συνταγή από τη μυρωδιά που έφτανε στο σαλόνι.

Στις ιδιαίτερες περιστάσεις που περνούσαμε τις Κυριακές στο χωριό στο σπίτι της γιαγιάς, η συνήθεια δεν άλλαζε. Κι εκεί τα μακαρόνια στο τραπέζι που μοιραζόμασταν με τις ξαδερφές μας είχαν την τιμητική τους. Διαγωνισμοί για το καλύτερο σφύριγμα με τα τρυπητά μακαρόνια και τη μεγαλύτερη πιρουνιά Σπαγγετίνη Νo10 MISKO που μπορούσαμε να φάμε, στήνονταν στα γρήγορα, ενώ οι μεγάλοι έτρωγαν με περισσότερη κοσμιότητα αλλά σίγουρα λιγότερη διασκέδαση από εμάς. Η MISKO στα χέρια της γιαγιάς έβρισκε την καλύτερη μαγείρισσα και στα δικά μας πιρούνια τους καλύτερους διασκεδαστές.

Τις κυριακάτικες μακαρονάδες, δεν θα τις χαρακτήριζα ποτέ γευστική ρουτίνα. Η λέξη ρουτίνα δεν χωράει στις Κυριακές. Αυτό που πάντα χωρούσε ήταν η ελευθερία και η αγάπη, που συμπυκνωνόταν στις θέσεις γύρω από το τραπέζι, όπως η σάλτσα πάνω στα μακαρόνια μας. Κι αυτή η αγάπη και η αίσθηση της ξεγνοιασιάς είναι που έκανε τις μακαρονάδες της Κυριακής έξτρα νόστιμες νομίζω.

Αυτή η αίσθηση υπάρχει στο μυαλό μου ακόμα και σήμερα. Η Κυριακή, πριν τη μελαγχολία του βραδιού της, έχει την χαρά του πρωινού, αυτήν την απόλυτη ξεγνοιασιά που πάντα με οδηγεί πάνω από τα μαγειρικά σκεύη μου να σκέφτομαι ποια μακαρονάδα θα φτιάξω και σήμερα που ζω μακριά από εκείνο το πατρικό οικογενειακό τραπέζι. Τώρα που φτιάχνω τις καινούργιες μου παραδόσεις μαζί με την επίκτητη οικογένεια της ενήλικης ζωής μου. Ο καθένας έχει και πάλι τις δικές του προτιμήσεις σε συνταγές. Ο σύντροφός μου, οι φίλοι, τα παιδιά τους, ακόμα και η γάτα μου πιστεύω κάτι ξεχωριστό θα τολμούσε να παραγγείλει αν είχε φωνή. Τα αδιαπραγμάτευτα υλικά παραμένουν δύο όμως. Τα μακαρόνια MISKO και η αγάπη. Και αυτά τα δύο πάντα εγγυώνται την επιτυχία.