Μια βόλτα στην πολύχρωμη πλατεία Αυδή
- 11 ΟΚΤ 2014
Οι Αθηναίοι έχουν ανάγκη να βγουν στο Γκάζι, αλλά όχι στην πλατεία του γιατί έχει κορεστεί λίγο και ο κόσμος που συναντάς εκεί και τα φωτορυθμικά που κάνουν τη Βουτάδων να μοιάζει με πανηγύρι, αλλά και η μουσική που στο πρώτο βήμα είναι μπουζούκι, στο δεύτερο μπιτάκι, και στο τρίτο ο Lil Wayne να εξυμνεί τα ναρκωτικά, τις γυναίκες και το χρήμα. Δεδομένης αυτής της κατάστασης, αλλά και των κατοίκων της περιοχής του Μεταξουργείου που θέλουν να αναβαθμίσουν την περιοχή τους, ομού μετά των φανατικών παρτι άνιμαλς Αθηναίων που αναζητούν συνεχώς νέα δυνητικά στέκια στην πόλη, ο κόσμος κινείται πλέον προς την αντίθετη πλευρά της Ιερά Οδού. Αυτή που οδηγεί στην πλατεία Αυδή.
Το ξεχωριστό συναίσθημα που νιώθει κανείς περπατώντας την Κεραμεικού με προορισμό την πλατεία αυτή, είναι η αίσθηση του καινούριου, του απάτητου, του διαφορετικού. Όταν κάτι βρίσκεται τόσο κοντά σε mainstream και χιλιοβαδισμένα μονοπάτια και παρόλα αυτά δείχνει ακόμα τόσο αγνό και φρέσκο, τόσο περισσότερο νιώθεις ένας άλλος Αμέρικο Βεσπούκι κάθε φορά που πατάς τη “Γη της Επαγγελίας”.
Το μεσημέρι μας στην πλατεία Αυδή περιλάμβανε οπωσδήποτε καφέ. Φτάνοντας στη συμβολή Κεραμεικού με Μυλλέρου, ο παράδεισος της χαλάρωσης, των φιλόζωων, των Yoga lovers, αλλά και των επίδοξων επιχειρηματιών (υπέροχα ανεκμετάλλευτα κτίρια πάνω στην πλατεία) απλώνεται μπροστά σου.
Το ιδιαίτερο αυτής της πλατείας, είναι ότι η απόστασή της από σταθμούς του μετρό, την κάνει μια στάλα λιγότερο κοσμοπολίτικη και της προσδίδει λίγη περισσότερη αξία άπαξ και την εντοπίσεις. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει ποτέ πραγματικά πώς φτάνω μέχρι εκεί, απλά μοιάζει σαν όλες οι παράλληλες της Πειραιώς να οδηγούν στην πλατεία Αυδή.
Καθίσαμε για καφέ (εντάξει και burger) στον Μπλε Παπαγάλο. Αν πας μια φορά θα σου κλέψει την καρδιά και θα ζήσεις στιγμές κινηματογραφικές όπως αυτές στο “Blue Parrot” της “Casablanca”. Όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες όπως οι vintage καρέκλες, τα παλιακά σκαλιστά τασάκια και οι τσαχπινιές στους τοίχους ή το ποδήλατο στο ταβάνι, είναι χαριτωμένοι θησαυροί για εμάς που δεν απολαμβάνουμε το ίδιο τον καφέ, αν το περιβάλλον δεν μας ταιριάζει.
Παράλληλα με τον καφέ και την κουβέντα παρατηρούσα τον κόσμο. Τα περισσότερα πόδια διέσχιζαν την πλατεία μετά τις 2 το μεσημέρι και είτε καθόντουσαν για φαγητό στις Σεϋχέλλες, είτε στο Αυγό του Κόκκορα, είτε απλά έπιναν μια μπύρα ή έναν καφέ για να συνέλθουν από το χτεσινοβραδινό ξενύχτι.
Ο κόσμος χαλαρώνει, γελάει, ταϊζει τα περιστέρια, βγάζει βόλτα τα κατοικίδιά του και ξαφνικά παρατηρείς ότι υπάρχει και ευγένεια στην πόλη.
Αν έπρεπε να κλείσω τη γοητεία της πλατείας αυτής σε μια κουζίνα, θα ήταν ένα μίξερ. Ανακατεύουμε πολυπολιτισμικότητα, χρώματα, θετική ενέργεια και ελευθερία και φτιάχνουμε το πιάτο αυτό που ονομάζεται “πλατεία Λέοντος Αυδή”. Αν και είναι μοναδική, φαντάσου ένα κράμα των “επαναστατικών Εξαρχείων”, την αίσθηση του “ανοιχτού πάρκου” που σου δίνει η πλατεία στο Γκάζι που δεν είναι πηγμένη από πολυκατοικίες, και του γούστου της πλατείας Αγίας Ειρήνης μαζί με λίγη καρέκλα με λογότυπο της Amstel.
Τα αυτοκίνητα είναι λιγότερα, οι ανθρώπινες φωνές περισσότερες και η δημοτική πινακοθήκη στα πέντε βήματα. Καμία αγορά και κανένα κατάστημα με ρούχα δε βρίσκεται σε ακτίνα επικίνδυνη ώστε να σε αποσυντονίσει από τον στόχο που έχεις φτάνοντας σε αυτή την πλατεία. Να χαλαρώσεις και να μιλήσεις με τους ανθρώπους γύρω σου. Εδώ, όλα μοιάζουν να έχουν γίνει σε ένδειξη καλής θελήσεως, με αποκορύφωμα τα καθίσματα που έχουν τοποθετήσει στα πεζούλια για να κάθονται όσοι έρχονται.
Όλα είναι νοικοκυρεμένα και χρωματιστά, λες και πηγαίνοντας εκεί, ο Αθηναίος αφήνει πίσω του τον εαυτό που γεμίζει σκουπίδια τις πλατείες και καταστρέφει τα πάρκα και θυμάται μόνο να περάσει καλά.
Είναι από τις φορές που δε φοβάσαι να μιλήσεις στον κόσμο, δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά να ζητήσεις αναπτήρα, ούτε φοβάσαι ότι θα σε παρεξηγήσουν αν κάνεις βλακείες στη μέση της πλατείας. Δες το σαν μια παιδική χαρά για μεγάλους. Όχι επειδή εδώ δε χωράνε παιδιά, αλλά επειδή και οι ενήλικες χρειάζονται ένα μέρος στην πόλη όπου να μπορούν να νιώθουν παιδιά, και αυτό είναι η πλατεία Αυδή.
