Να κλαίγεται κανείς στο Twitter ή να μην κλαίγεται;

Έτσι λοιπόν γεννήθηκε αυτό το θέμα. Αποφασίσαμε, με επιχειρήματα, να διαφωνήσουμε δημοσίως. Το σκορ όπως θα δεις ήρθε 1-1 οπότε μπορείς να μας βοηθήσεις να έχουμε ένα πιο ασφαλές αποτέλεσμα, απλά λέγοντας μας και τη δική σου γνώμη.

Ιωάννα: Και τι να πει ο άνθρωπος; “Ok μιλάμε”. Γιατί να στραβώσεις με αυτήν την ατάκα; Μπορεί να είχε δουλειά ο άνθρωπος, μπορεί να μη σε έβλεπε “ζεστή” για κουβέντα ή απλά να μην έχει όρεξη για κουβέντα. Αντί να περιμένεις να σου στείλει εκείνος, στείλε εσύ. Που είναι το κακό;

Mαριέτα: Εμένα αυτό το “οκ μιλάμε” με παραπέμπει σε κάτι αμήχανες στιγμές, που ξέρεις ότι μπορεί και να μην πεις τίποτα με τον άλλον στο μέλλον. Μόνο που το ακούς θες να βάλεις τα κλάματα. Ναι, είναι μάστιγα. Ας το κόψουμε εδώ και τώρα.

Ι: Το να το γράφεις αυτό στο Twitter που μπορεί να το δουν χιλιάδες κόσμου, μπορείς να το κάνεις. Το να στείλεις στο πρόσωπο που σε ενδιαφέρει δεν το κάνεις. Στην τελική αν δεν το έστειλες, υπάρχει λόγος να το αναφέρεις στο Twitter;

M: Αχ βρε Ιωάννα, λίγες οι φορές είναι που θέλουμε να στείλουμε και δε μπορούμε εκ των πραγμάτων; Ας τα γράψουμε τουλάχιστον στο Τwitter να ξεδώσουμε.

I: Το συμπέρασμα βγήκε. Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων και φοβούνται. Κανένα άλλο είδος δεν υπάρχει. Ή θα φοβάσαι να δεσμευτείς ή θα φοβάσαι να νιώσεις συναισθήματα. Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και να μην έχει διάθεση για ερωτικές ιστορίες ή να θέλει να μείνει μόνος για να δει καλύτερα τον εαυτό του, δεν παίζει. Ε;

M: Υπάρχει πολύς κόσμος μόνος του, δε θα γινόταν να μη γράφονται φιλοσοφίες. Αν μη τι άλλο, το να ψάχνουμε τι μπορεί να φταίει είναι δημιουργικό και μπορεί να μας φτάσει κάπου. Τα τσιτάτα είναι όμορφα αλλά φυσικά σε 140 λέξεις δε μπορείς να βάλεις και 500 περιπτώσεις. Πετάς δύο “ή” που έχεις στο μυαλό σου, λες τον πόνο σου, προβληματίζεσαι, συμπάσχουν καμιά χιλιάρα άτομα και όλα καλά, καληνύχτα.

Ι: Αν ο άλλος δεν έχει διάθεση και προθέσεις να “λιώσει” για κάποιον άλλον δεν είναι κακό. Πήγαινε στον επόμενο.

M:  Να λιώσουμε λίγο, να λιώσουμε. Α στο δι@#@λο πιά με τις τεχνολογίες. Μπαίνω twitter να σου κάνω fav και rt.

Ι: Αν δεν κάνεις καμία κίνηση γλυκιέ μου και τα γράφεις στο Twitter, μόνο στο μυαλό σου θα μείνει.

M: Είναι αυτά που γράφουμε ενώ ξέρουμε ότι πολύ πιθανόν δε θα γίνουν και ποτέ. Απλά, έτσι, μήπως το ακούσει κάποιος ή η σκέψη φτάσει εκεί που πρέπει.

Μ: Πονάνε ωρέ τα παλικάρια; Ναι, όπως φαίνεται γλαφυρότατα στο συγκεκριμένο tweet. Δε μου αρέσει να μας βρίζετε αλλά μερικές φορές μπορεί να φταίμε. Πείτε τα στο twitter να ξεθυμαίνετε, από κοντά να είστε κύριοι.

I: Αν αντιμετωπίζεις και χαρακτηρίζεις με αυτόν τον τρόπο την εποχή που ζεις, τότε το reaction που θα λαμβάνεις από τον έρωτα θα είναι του ίδιου βεληνεκούς. Οπότε, μην παραπονιέσαι ότι δεν μπορείς να βρεις τον πραγματικό έρωτα. Εσύ τον απομακρύνεις.

Μ: Υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες και δε θα μπορούσα να πω ένα τέτοιο tweet κλαψιάρικο. Μάλλον βγαλμένο από τη ζωή.

Ι: Δική σου επιλογή και δεν μας αφορά. Εσύ το επέτρεψες να σου κάνουν “τράκα”. Απαπαπα, μιζέριασα με αυτό το tweet.

Μ: Δυνατό συναίσθημα. Μπράβο σε αυτόν που το είπε ανοιχτά και δεν πέταξε βλακείες του τύπου “κάτι στράβωσε στη δουλειά”, “κοιμήθηκα στραβά” κλπ κλπ.

Ι: Ήταν η πρώτη μέρα περιόδου να φανταστώ;

Μ: Μόνο tweet; Πανό! Πανό τεράστιο κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Με τόσα λίγα γράμματα τα έχεις πει όλα. Πόσο σημαντικό είναι να δείχνουμε την αγάπη μας σε αυτούς που έχουμε δίπλα μας και πόσο πονάει η μοναξιά (ελαφρύ το μαξιλάρι αλλά βαρύ και ασήκωτο κάποια βράδια).

Ι: Μια χαρά είναι το μαξιλάρι, ειδικά το ανατομικό.

Μ: Ρομαντικό tweet, σε βαθμό που οκ μπορεί να μην το αντέχω. Αλλά μπορώ να σε νιώσω φίλε μου. Ειδικά εκείνα τα βράδια που το φεγγάρι γεμίζει και εσύ είσαι τόσο άδειος.

Ι: Τι φταίει το φεγγάρι για τα αισθηματικά σου; Αναρωτιέμαι, την ομορφιά του φεγγαριού την κάνουν οι άνθρωποι; Χμ, δε νομίζω εκτός και αν τα πάντα περιστρέφονται γύρο από τον άλλον.