Ο καθρέφτης
- 16 ΙΟΥΛ 2019
«Γεια. Μη φρικάρεις. Είναι η πρώτη φορά που το κάνω αυτό και μάλλον η τελευταία γιατί στη χώρα των καθρεφτών απαγορεύεται αυστηρά η επικοινωνία με την αντανάκλαση μα υπάρχουν μερικά πράγματα που θέλω να σου πω ή μάλλον να σου θυμίσω.
Από την Έλλη Μάρη
Σε θυμάμαι από μικρή. Πώς να σε ξεχάσω άλλωστε; Σε θυμάμαι να με κοιτάς και να χαμογελάς με αυτό το όμορφο ζωηρό χαμόγελο. Θυμάμαι τη μαμά να σου φτιάχνει πλεξούδες και θυμάμαι να βγάζεις το πρώτο σου δόντι. Σε παρακολουθούσα να μεγαλώνεις και να γίνεσαι αυτή η υπέροχη κοπέλα που είσαι σήμερα.
Θυμάμαι όμως και τις αμέτρητες φορές που ήσουν μπροστά μου κλαίγοντας, νομίζοντας ότι δεν είσαι αρκετά όμορφη, αρκετά λεπτή, αρκετά έξυπνη. Θυμάμαι τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό σου, να κυλάνε στα αναψοκοκκινισμένα μάγουλά σου και να καταστρέφουν τη μάσκαρα που έβαζες όλο το πρωί. Θυμάμαι τα λόγια που έλεγες στον εαυτό σου και θυμάμαι εμένα να θέλω να σου φωνάξω ότι είσαι υπέροχη, μα δεν μπορούσα.
Βλέπεις είμαι απλά ένας καθρέφτης, μα σου ζητώ συγγνώμη για τις αμέτρητες φορές που σε έκανα να κλάψεις. Πάντα έλεγες ότι κανείς δε σ’ αγαπάει, μα για να σ’αγαπήσουν οι άλλοι πρέπει πρώτα να μάθεις να αγαπάς εσύ τον εαυτό σου.
Οι άλλοι είναι καθρέφτες του εαυτού μας (τι ειρωνεία να το λέω εγώ αυτό). Και θέλω να ξέρεις πως σ’ αγαπώ και σου ζητώ συγγώμη που δεν στο είπα νωρίτερα. Μισείς αυτό που βλέπεις και θα το κάνεις πάντα, ανεξαρτήτως του τι βλέπεις γιατί δε βλέπεις στην πραγματικότητα, απλά κρίνεις τον εαυτό σου τόσο σκληρά. Πιο σκληρά από αυτό που αξίζει αυτό το σώμα.
ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να σου εξηγήσω πως αυτό το σώμα δεν αξίζει τίποτα άλλο παρά αγάπη και σεβασμό. Σε αυτό τον πόλεμο ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό, άμα ακούσεις προσεκτικά, θα ακούσεις να σπάω κάθε φορά που με πλησιάζεις και ψυθιρίζεις ότι μισείς τον εαυτό σου. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα παρατηρήσεις τις ρωγμές κάθε φορά που αποκαλείς τον εαυτό σου άσχημο. Κάθε φορά που αφήνεις αυτά τα 6 γράμματα να χαρακτηρίσουν το ποια είσαι.
Όσο πιο πολλές ρωγμές μου προκαλείς, τόσο πιο πολύ διαστρεβλώνεται η πραγματική εικόνα και γίνεται όλο πιο δύσκολο για ‘σένα να δεις την πραγματικότητα καθαρά. Το τελευταίο πράγμα που θέλω να πω πριν γίνω πάλι ένας κανονικός καθρέφτης είναι το εξής:
Την επόμενη φορά που θα σταθείς απέναντι από τον καθρέφτη, απέναντί μου, αναγνώρισε στον εαυτό σου πόσο όμορφη είσαι εσωτερικά κι όχι εξωτερικά. Όταν το καταφέρεις, κλείσε μου το μάτι και θα καταλάβω πως δε με χρειάζεσαι πια…»
