Οι 10 ασιατικές ταινίες που πρέπει να έχεις δει

Από το 2000 κι έπειτα το σινεμά αυτό μπήκε σε νέα τροχιά, απέκτησε ένα πιο φρέσκο φανατικό κοινό που εκτιμά τις ταινίες από την Κίνα, την Νότιο Κορέα, την Ιαπωνία και τις γειτονικές σ’ αυτές χώρες κυρίως για την ιδιαιτερότητα (λόγω γλώσσας αλλά και της γνωστής περιέργειας που προκαλεί στους Δυτικούς ο εξωτισμός της Άπω Ανατολής)  και την φαντασιακή ψυχρότητα που εκπέμπει. Συν ότι τροφοδοτεί το Χόλιγουντ με ιδέες για remakes όταν αυτό ξεμένει.

Ωραία ασιατικά φιλμ υπάρχουν πολλά. Αυτές είναι μόνο 10 από αυτά, αντιπροσωπευτικά σίγουρα. 

Oldboy (2003)

Αν για κάποιον (προφανώς ανεξήγητο) λόγο πρέπει στη ζωή σου να δεις αυστηρά μόνο μία σύγχρονη Κορεάτικη ταινία, ας είναι αυτή και καμία άλλη. Ψέματα σου είπα παραπάνω, αυτό το tribute έχει υποκινηθεί από απέραντη λατρεία προς τον Chan- wook Park, στον οποίο, μεταξύ άλλων οφείλουμε αυτό το σοκαριστικό έπος και άνετα θα μπορούσε να γεμίσει μόνο με ταινίες του αυτό το αρθράκι. Το 2ο μέρος της Τριλογίας της Εκδίκησης είναι αξεπέραστο τι να λέμε τώρα.

A Tale of Two Sisters (2003)

Είναι βράδυ, ψάχνεις ένα καλό θρίλερ να δεις, έχεις βαρεθεί τα αμερικανικά, εδώ είσαι. Το απόλυτο περίπλοκο creepy από τον Νοτιοκορεάτη Jee-woon Kim ο οποίος εκπέμπει ψυχολογικό τρόμο σε υψηλές συχνότητες μέσα από την ιστορία δύο παλαβιάρων κοριτσιών που γυρίζουν σπίτι από την ψυχιατρική κλινική, αλλά μάλλον δεν θα ‘πρεπε.

H Υπηρέτρια (2016)

Chan- wook Park κι εδώ, σίγουρα η πιο αισθησιακή ταινία του Κορεάτη σκηνοθέτη, συγκλονιστική φωτογραφία  ένα ηδονοβλεπτικό νουάρ εποχής, σκέτη εμπειρία. Υπέροχο.

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας…και Άνοιξη (2003)

O πολυβραβευμένος Kim Ki Duk πρωτοέδειξε τι πραγματικά αξίζει ως auteur μ’ αυτό το κλασικό πια, σινεφιλικό αριστούργημα που υπνωτίζει με τα εκθαμβωτικά πλάνα του (εχμ, και λίγο με την απουσία διαλόγων). Το σινεμά της φυσιολατρείας σε όλο του το μεγαλείο.

Οι Επτά Σαμουράι (1954)

Εμβληματικό όσο και ο δημιουργός του, Akira Kurosawa. Αν θες να μυηθείς στον πρώτο οίστρο του ιαπωνικού σινεμά- before it was cool που λένε- το βλέπεις. Ένα από τα κινηματογραφικά αριστουργήματα όλων των εποχών.

Τίγρης και Δράκος (2000)

Πριν απ’ αυτό ακούγαμε ασιατική πολεμική ταινία και σκεφτόμασταν το ξυλίκι του Μπρους Λι. Η μπλοκμπαστερική βερσιόν του ασιατικού σινεμά που εισήγαγε μαζικά το κοινό στο θέαμα της αέρινης χορογραφίας που αψηφά τους νόμους της βαρύτητας και τόσο αγάπησε ο Tarantino αποτελεί επίτευγμα του Ang Lee κυρίως. Η ταινία χάρη στην οποία ερωτευτήκαμε την Ζhang Ziyi.

The Eye (2002)

Αν κάτι ξέρουν να φτιάχνουν καλά οι Ασιάτες εκτός από σούσι και πάπια Πεκίνου είναι ταινίες τρόμου. Η κινέζικη εκδοχή της “6ης Αίσθησης” δεν αστειεύεται, σου παγώνει το αίμα. Oι Αμερικανοί το έκαναν remake με την Jessica Alba, αλλά θέμα σύγκρισης δεν τίθεται κανένα.

Battle Royale (2000)

Άλλη μια γιαπωνέζικη τρομάρα που πρέπει να πάρεις. Καλτιά από τις λίγες, αμφιλεγόμενη, μακάβρια, ωμή, Kinji Fukasaku ο σκηνοθέτης της, ο οποίος αναρωτήθηκε κάποια στιγμή “βρε τι θα γινόταν αν 42 μαθητές λυκείου μεταφέρονταν σε ένα νησί στη μέση του πουθενά για να παίξουν ένα παιχνίδι όπου νικητής θα είναι μόνο ένας, αυτός που θα μείνει ζωντανός;”.

Γυναίκα στους Αμμόλοφους (1964)

Παγιδευμένοι στον πυθμένα ενός απομονωμένου αμμόλακου, μια γυναίκα κι ένας άντρας, δοκιμάζουν ο ένας τις αντοχές του άλλου, ώσπου και οι δύο συνηθίζουν στον εγκλωβισμό τους. Μια αλληγορία για τον χρόνο, τον ερωτισμό αλλά και τη μάχη των φύλων από τον Ιάπωνα Hiroshi Teshigahara, το σουρεαλιστικό Woman in the Dunes τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών το 1964.

Πατέρας και Γιος (2013)

Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην ιαπωνική μεγάλη οθόνη σήμανε όταν Hirokazu Korreeda μπήκε πίσω από την κάμερα και σκηνοθέτησε την ιστορία ενός επιτυχημένου επιχειρηματία που δεν έχει μάθει να χάνει, ώσπου μια μέρα μαθαίνει ότι το παιδί που μεγαλώνει με τη σύζυγό του, ο 6χρονος Κίτα, δεν είναι ο πραγματικός γιος τους γιατί το νοσοκομείο τους έδωσε λάθος μωρό. Ένα κάποιο κλάμα.