Οι 20 καλύτερες ταινίες που μιλούν με ειλικρίνεια για τη μητρότητα

Η γιορτή της μητέρας είναι όμορφη. Η γιορτή της μητέρας είναι περίπλοκη. Για μερικούς ανθρώπους, είναι μια ακόμα γιορτή. Για άλλους, είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση απώλειας ή διαλυμένων σχέσεων. Επομένως, η φράση «καλύτερες ταινίες για τη μητρότητα» έχει πολλές διαφορετικές έννοιες. Και ο κινηματογράφος έχει δημιουργήσει αμέτρητες ταινίες για μητέρες και παιδιά. Μερικές τρυφερές, άλλες σπαραχτικές και συγκινητικές και άλλες αρκετά τρομακτικές.

Δεν λέμε κάτι καινούριο και πρωτότυπο, αλλά θα το επαναλάβουμε: H μητρότητα είναι περίπλοκη. Για χρόνια, φαίνεται ότι οι μητέρες έχουν υπομείνει στωικά τα σκαμπανεβάσματα της μητρότητας, χωρίς πραγματικά να μπορούν να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους. Υπάρχουν κι άλλες μαμάδες που βιώνουν τα ίδια; Είναι η εμπειρία της μητρότητας, ίδια για όλες τις γυναίκες;

Οι κινηματογραφικοί δημιουργοί πια δεν φοβούνται να εξερευνήσουν τις πιο σπαρακτικές και μερικές φορές εντελώς τραυματικές πτυχές της μητρότητας. Παρακάτω, θα βρεις 20 από αυτές τις ταινίες. Δεν είναι λοιπόν «οι καλύτερες ταινίες για τη μητρότητα».

Είναι ταινίες από διάφορα κινηματογραφικά είδη που μιλούν για τη μητρότητα με ειλικρίνεια. Ταινίες όχι μόνο για το τι σημαίνει να είσαι μητέρα, αλλά και τι σημαίνει να έχεις ή όχι, μία ή και περισσότερες, διαφορετικές μητέρες.

 Terms of Endearment (1983)

Το Terms of Endearment κέρδισε πέντε Όσκαρ μεταξύ των οποίων και αυτό της Καλύτερης Ταινίας, για την απεικόνιση της σχέσης μεταξύ της Aurora Greenway (Shirley MacLaine) και της κόρης της, Emma (Debra Winger). Μητέρα και κόρη είναι κολλητές, αλλά η χήρα Aurora ελέγχει την Emma και κρατά μακριά τους μνηστήρες της για να εμπλακεί στη ζωή της κόρης της. Η ταινία καταγράφει δεκαετίες από τη ζωή τους μαζί και χώρια, μέσα από καλές και δύσκολες στιγμές. Μια συχνά αστεία, μερικές φορές μελοδραματική ταινία και μια από τις old time classic ταινίες του Hollywood για μητέρες και κόρες.

Η μητρότητα μέσα από την απώλεια – Steel Magnolias (1989)

Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Robert Harling, η ταινία Steel Magnolias υπογραμμίζει τον δεσμό που αναπτύσσει μια ομάδα γυναικών όταν αντιμετωπίζει μια τραγική απώλεια σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου. Με ένα all star cast καστ (Sally Field, Julia Roberts, Shirley McClaine και Dolly Parton), το Steel Magnolias είναι μια συναισθηματικά καθοδηγούμενη και ισχυρή αναπαράσταση της γυναικείας φιλίας και της μητρικής αγάπης. Η ταινία χάρισε επίσης στην Julia Roberts μια Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της.

Mermaids (1990)

Το οικογενειακό δράμα Mermaids, διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’60 και ακολουθεί μια ανέμελη μητέρα και τις δύο κόρες της, καθώς μετακομίζουν σε μια μικρή πόλη στη Μασαχουσέτη. Με αξέχαστες ερμηνείες από τη Winona Ryder και την Christina Ricci ως κόρες, η Cher λάμπει ως αντισυμβατική μητέρα Rachel, η οποία μετακομίζει με τις κόρες της, κάθε φορά που χωρίζει. Το Mermaids απεικονίζει τις περιπέτειες και τις δυσκολίες των πρωταγωνιστριών, που ενισχύουν τελικά τις σχέσεις τους. Ταυτόχρονα μια εξαιρετική ταινία ενηλικίωσης και μια ουσιαστική συζήτηση, για την έννοια της μητρότητας.

Η μητρότητα μέσα από μια «μαύρη» κωμωδία – Serial Mom (1994)

Ο βασιλιάς του camp και του σουρεαλισμού, John Waters έγραψε και σκηνοθέτησε το καλτ κλασικό Serial Mom του 1994, με πρωταγωνίστρια την Kathleen Turner. Η μαύρη κωμωδία αφηγείται την ιστορία της Beverly Sutphin, μιας φαινομενικά τέλειας Αμερικανίδας μητέρας που θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά της. Ακόμη και να σκοτώσει. Όταν δεν μαγειρεύει νόστιμα γεύματα ή δεν χωρίζει τα ανακυκλώσιμα προϊόντα της, η Beverly σκοτώνει οποιονδήποτε θεωρεί ότι υποτιμά την οικογένειά της ή ότι έχει αδύναμες ηθικές αξίες. Αυτή η ξεκαρδιστική ταινία του Waters έγινε απόλυτη επιτυχία στο box office, αλλά βρήκε νέα ζωή ως καλτ, κλασική ταινία και ανατρέπει παιχνιδιάρικα την παραδοσιακή εικόνα της «μαμάς των προαστίων».

Η μητρότητα μέσα από μία δυσλειτουργική οικογένεια – Little Miss Sunshine (2006)

Ο ορισμός της δυσλειτουργικής οικογένειας, που συντονίζεται από μια πανταχού παρούσα μητέρα, προκειμένου να γίνει το όνειρο της κόρης πραγματικότητα. Ένα κινηματογραφικό διαμάντι του ανεξάρτητου κινηματογράφου, που θα σε κάνει να γελάσεις και να κλάψεις σε ένα από τα πιο απολαυστικά road trips της δεκαετίας.

Mother (2009)

Το 2009, 10 χρόνια πριν το βραβευμένο με Όσκαρ Parasite, ο Κορεάτης σκηνοθέτης Bong Joon-ho, είπε την ιστορία μιας μητέρας που θα έκανε τα πάντα, για να «καθαρίσει» το όνομα του γιου της. Η μητέρα, είναι μια χήρα που λατρεύει τον γιο της Do-joon, ο οποίος είναι διανοητικά ανάπηρος. Ένα βράδυ μια κοπέλα εμφανίζεται νεκρή και ο Do-joon συλλαμβάνεται για το έγκλημα και αναγκάζεται να ομολογήσει. Η μητέρα του, ξεκινά την προσωπική της έρευνα για να λύσει το μυστήριο και να ελευθερώσει τον Do-joon. Ένα συναρπαστικό και χαρακτηριστικό μείγμα τρόμου και μαύρης κωμωδίας του, Bong Joon-ho.

The Kids Are All Right (2010)

Δύο μητέρες είναι καλύτερες από μία, σε αυτό το γοητευτικό οικογενειακό δράμα της Lisa Cholodenko. Η Julianne Moore και η Annette Bening υποδύονται την Jules και την Nic, ένα ζευγάρι του οποίου η ζωή ανατρέπεται όταν τα παιδιά τους (Josh Hutcherson και Mia Wasikowska) εντοπίζουν τον βιολογικό τους πατέρα (Mark Ruffalo), έναν δότη σπέρματος που δεν περίμενε ποτέ να τους συναντήσει. Άβολα δείπνα, παράλογες διαφωνίες και οι αναλαμπές μιας κρίσης μέσης ηλικίας, δημιουργούν ένα αναζωογονητικά μοντέρνο πορτρέτο γάμου και μητρότητας.

Black Swan (2010)

Σίγουρα, το Black Swan, είναι μια ταινία τρόμου για μια χορεύτρια που χάνει σιγά-σιγά τον έλεγχο της πραγματικότητας. Ίσως πιο διακριτικά, είναι επίσης η ιστορία της Nina (Natalie Portman) που θέλει απεγνωσμένα να απελευθερωθεί από τον έλεγχο της αυταρχικής της μητέρας (Barbara Hershey). Η Erica ελέγχει τα πάντα στη ζωή της Nina. Τι τρώει, με ποιον μιλά, πώς περνά τον χρόνο της. Σε όλη την ταινία, υπάρχουν λεπτές ενδείξεις ότι αυτό που πραγματικά θέλει η Nina, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι να απαλλαγεί από χαρακτηριστικά της Erica που κρύβονται μέσα της. Συμβολικά ή λίγο πιο κυριολεκτικά.

Η μητρότητα και η δύναμη της συγχώρεσης – We Need to Talk about Kevin (2011)

«Αυτό που έκανε η μαμά ήταν λάθος και λυπάται τόσο πολύ», λέει η Eva (Tilda Swinton) στον γιο της, Kevin (Jasper Newell), στο We Need to Talk About Kevin της Lynne Ramsay. Η συγγνώμη της έρχεται αφού έσπασε το χέρι του Kevin, αφού τον πέταξε κάτω, θυμωμένη για την εκδικητική, κακή συμπεριφορά του. H Ramsey δημιουργεί μια ταινία-ωδή στους προβληματισμούς μιας γυναίκας που πιστεύει ότι ο ρόλος της μητέρας δεν της ταιριάζει κι όμως προσπαθεί με κάθε τρόπο, να φανεί αντάξια των περιστάσεων. Ακόμα και των πιο προβληματικών και δύσκολων.

Boyhood (2014)

Η αριστουργηματική ερμηνεία της Patricia Arquette ως χωρισμένης ανύπαντρης μητέρας στο έπος ενηλικίωσης του Richard Linklater – τα γυρίσματα του οποίου διήρκησαν περισσότερα από 12 χρόνια – της χάρισε ένα Όσκαρ, μια Χρυσή Σφαίρα και τον σεβασμό της βιομηχανίας του κινηματογράφου. Η Arquette πρωταγωνιστεί ως Olivia, μια γυναίκα που μεγαλώνει τον γιο της, Mason (Ellar Coltrane) και την κόρη της, Samantha (Lorelei Linklater), κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Έχοντας να αντιμετωπίσει οικονομικές δυσκολίες και μια καταχρηστική σχέση, ποτέ δεν προσποιείται ότι έχει όλες τις απαντήσεις. Είναι η μητέρα που δεν τα παρατάει ποτέ.

Goodnight Mommy (2014)

Τι θα γινόταν αν η μητέρα σου, δεν ήταν η μητέρα σου; Το Goodnight Mommy είναι μια ανατριχιαστική ταινία τρόμου που επιχειρεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Δύο 9χρονα δίδυμα αγόρια καλωσορίζουν τη μητέρα τους στο σπίτι μετά από μια αισθητική επέμβαση, με το πρόσωπό της τυλιγμένο σε επιδέσμους. Αλλά μετά αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν είναι  η μητέρα τους και αποφασίζουν να μάθουν την αλήθεια. Τότε τα πράγματα αγριεύουν. Το Goodnight Mommy καταλαβαίνει την ουσία της σχέσης μεταξύ μητέρας και παιδιού και την διαστρεβλώνει απόλυτα.

Η μητρότητα που ξεπερνάει κάθε εμπόδιο – Room (2015)

Η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία Room, είναι μια σκοτεινή και βαθιά συγκινητική ιστορία για μια νεαρή γυναίκα που κρατείται αιχμάλωτη σε ένα δωμάτιο για επτά χρόνια, ενώ μεγαλώνει τον 5χρονο γιο της, ο οποίος γεννήθηκε στην αιχμαλωσία. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Emma Donoghue, η ταινία καταγράφει την σταδιακή απόδραση του μαμάς-παιδιού στον έξω κόσμο και το επακόλουθο τραύμα του. Η ταινία απέσπασε παγκόσμια αναγνώριση από κοινό και κριτικούς και είναι ένα οδυνηρό και σπαρακτικό παράδειγμα της αγάπης και της αφοσίωσης μιας μητέρας στο παιδί της.

20th Century Women (2016)

Σαρωτική και υποβλητική, η ημι-αυτοβιογραφική αφήγηση του Mike Mills για την ενηλικίωση του στη δεκαετία του ’70, είναι ένα γράμμα αγάπης προς την μποέμ μητέρα του. Η Annette Bening πρωταγωνιστεί ως Dorothea, μια κινηματογραφική εκδοχή της μητέρας του Miles, η οποία διευθύνει μια πανσιόν που κατοικείται από εκλεκτικούς χαρακτήρες: Μια φωτογράφο (Greta Gerwig), μια έφηβη με ελεύθερο πνεύμα (Elle Fanning) και τον γιο της Dorothea, Jamie (Lucas Jade Zumann). Οι τρεις τους μεγαλώνουν τον Jamie μέσα στον φεμινισμό, αλλά και σε αντιφάσεις που εξαπατούν ακόμα και τις ίδιες.

Lion (2016)

Η αληθινή ιστορία ενός 5χρονου αγοριού που χάνεται σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό στην Ινδία, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη από τον Garth Davis. Ο πρωταγωνιστής, οδηγείται σε ένα ορφανοτροφείο και σύντομα υιοθετείται από ένα ζευγάρι Αυστραλών (Nicole Kidman και David Wenham). Χρόνια αργότερα, ξεκινά να βρει τη γενέτειρά του και την πατρίδα που άφησε πίσω του. Με ένα συγκινητικό φινάλε, η ταινία υπογραμμίζει ότι οι γονείς είναι πολύτιμοι, είτε είναι βιολογικοί, είτε θετοί.

Lady Bird (2017)

Από τα τεταμένες βόλτες τους στα μαγαζιά, μέχρι τους καβγάδες στο αυτοκίνητο, η Lady Bird (Saoirse Ronan) και η μητέρα της, Marion (Laurie Metcalf), έχουν γενικά μια βαρετή σχέση. Αλλά μια σχέση που δένεται από αμοιβαία αγάπη και θαυμασμό. Αυτή είναι και η «καρδιά» της υπέροχης κωμωδίας της Greta Gerwig.

Η μητρότητα και η επιλόχεια κατάθλιψη – Tully (2018)

Οι άγρυπνες νύχτες, οι μοναχικές μέρες και η επιλόχεια κατάθλιψη γίνονται ο κανόνας για την Marlo (Charlize Theron), μια μητέρα τριών παιδιών. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που γνωρίζει την Tully (Mackenzie Davis), μια νταντά που της αλλάζει τη ζωή. Το συναρπαστικό δράμα του Jason Reitman σηματοδοτεί την τρίτη του συνεργασία με την σεναριογράφο Diablo Cody (Juno, Young Adult). Είναι μια βάναυσα ειλικρινής ταινία για τις δυσκολίες της μητρότητας, ενώ αναλύει τις κοινωνικές προσδοκίες που μάχεται και τελικά ξεπερνά η Marlo.

Mamma Mia! Here We Go Again (2018)

Η ταινία Mamma Mia! παρουσιάζει τη Sophie (Amanda Seyfried), η οποία προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος ήταν ο πατέρας της την παραμονή του γάμου της. Η δεύτερη αφορά τη μητρότητα και, συγκεκριμένα, τη μητέρα της, Sophie Donna (Meryl Streep), η οποία πέθανε. Έγκυος και σκεπτόμενη το μέλλον, η Sophie σκέφτεται τη ζωή της μητέρας της, συναντά τη γιαγιά της (την οποία υποδύεται η Cher). Με πολύ μουσική από τους ABBA (προφανώς) το Mamma mia! Here We Go Again είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό και επιβεβαιώνει απόλυτα πώς τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν στη ζωή.

Roma (2018)

Το Roma είναι ένα αυτοβιογραφικό αριστούργημα, το οποίο ο Alfonso Cuarón δημιούργησε θέλοντας να τιμήσει τις γυναίκες που τον μεγάλωσαν. Η ταινία που σάρωσε σε βραβεία και προβλήθηκε στο Netflix, προσδίδει μεταξύ άλλων μια ανθρώπινη οπτική στη μοναξιά και τη μητρότητα. «Ό,τι και να σου πουν, εμείς οι γυναίκες είμαστε πάντα μόνες», ακούμε σε μια σκηνή τις πρωταγωνίστριες να εκμυστηρεύονται η μία στην άλλη. Ο Cuarón μέσα απ’ τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα της Cleo, μας δείχνει την ανησυχία, τους φόβους, τη μοναξιά και τον καθημερινό αγώνα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια.

Parallel Mothers (2021)

Το Parallel Mothers του Pedro Almodóvar αφηγείται την ιστορία δύο γυναικών (Penélope Cruz και Milena Smith) με εντελώς διαφορετικό backround, οι οποίες γεννούν την ίδια στιγμή στο ίδιο νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, η ταινία παρακολουθεί πώς ξετυλίγεται η εμπειρία της μητρότητας για αυτές τις δύο γυναίκες, ενώ εξερευνά τη φύση εναντίον της ανατροφής, τα όρια της οικογένειας και πολλά άλλα.

The Lost Daughter (2021)

Το The Lost Daughter, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Maggie Gyllenhaal, περνάει βαθιά στη σκοτεινή πλευρά της μητρότητας. Η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Elena Ferrante, αντιμετωπίζει μια αμφιθυμία για τη μητρότητα, με έναν διαφωτιστικό, αν και ζοφερό, τρόπο. Ωστόσο, η ταινία μπορεί πραγματικά να κατανοήσει αυτό που μπορεί να νιώθουν πολλές μητέρες, αλλά σπάνια εκφράζουν: Ότι η μητρότητα είναι δύσκολη και περίπλοκη.