Οι 80’s ταινίες που δεν θα βαρεθούμε ποτέ να βλέπουμε

Δεν έχει σημασία αν είναι romcoms, θρίλερ ή κωμωδιές- οι ταινίες εκείνης της εποχής είναι ποτισμένες με έντονα χρώματα, σακάκια με πούλιες, επικά τραγούδια και φουντωτά μαλλιά ενώ οι πρωταγωνιστές τους μας έχουν κάνει παρέα αμέτρητες φορές τα βαρετά κυριακάτικα μεσημέρια. Μια βόλτα μάλιστα από την έκθεση GR80s στην Τεχνόπολη θα σου θυμίσει όλες τις καλές (και κακές) στιγμές εκείνης της εποχής και σίγουρα θα σε βάλει στο κλίμα της (καλύτερης) δεκαετίας.

Νάνσυ Κωστακοπούλου- (δεν μπορεί να διαλέξει μονο 1)

Αν χρειάζεται να ξέρεις ένα πράγμα για μένα, αυτό είναι ότι λατρεύω- ΛΑΤΡΕΥΩ- το ”Dirty Dancing”· γνωρίζω απ΄έξω τους διαλόγους, λιώνω στη σκηνή που χορεύουν υπό τους ήχους του ”Cry to me” και η καρδιά μου φουσκώνει από συγκίνηση όταν ο Patrick Swayze σηκώνει στον αέρα την Jennifer Grey. Οπότε ναι, το ”Dirty Dancing” είναι ξεκάθαρα η αγαπημένη μου 80s ταινία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάω σαν τρελή το ”Beetlejuice” ή ότι δεν έχω ευχηθεί να βρεθεί ένας Ferris Bueller στο δρόμο μου και να περάσουμε μια μέρα μαζί ή ο John McClane με τον οποίο θα χωθούμε σε ένα μπαρ με neon πινακίδες για να πιούμε και να φλερτάρουμε.

Αν μου έβαζε το πιστόλι στον κρόταφο ο Hans Gruber πάντως για να διαλέξω, θα του απαντούσα το ”Karate Kid” και μετά θα έκανα την κίνηση ”γερανό” του Daniel Son και θα τον αποτελείωνα.

Ναταλί Σαϊτάκη- Λούφα και Παραλλαγή (1984, Νίκος Περάκης)

Φαντάρος δεν έχω πάει. Ούτε και θα ήθελα, φυσικά, ούτε έχω κανέναν καημό με τις ταινίες για τον στρατό. Η “Λούφα”, όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Το magnum opus του Νίκου Περάκη κλείνει στα 100 περίπου λεπτά του όλη την παράνοια του ελληνικού στρατού. Βύσματα, τεμπέληδες, καταφερτζήδες, “ψεκασμένοι”, αδικημένοι (από τον Συνταγματάρχη και τη ζωή) και κάθε είδους τυχοδιώκτες υπηρετούν τη “μαμά πατρίδα” την κρίσιμη χρονική στιγμή πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Το στρατόπεδο είναι ο συμβολισμός της ελληνικής κοινωνίας, τότε, τώρα και – ίσως – για πάντα.

Την βλέπω ξανά κάθε τόσο, κατά προτίμηση μαζί με τον πατέρα μου, ενώ χρησιμοποιώ τις ατάκες της συνέχεια. Λίγοι άνθρωποι καταλαβαίνουν σε τι αναφέρομαι όταν αναφωνώ “Πάλι τα καγκουρά” κι αυτούς τους αγαπάω λίγο παραπάνω από όσο αγάπησε ο Λάμπρου την Εμμανουέλα, την ανιψιά του στρατηγού.

Δήμητρα Τσιγγενέ- Shining (1980, Stanley Kubrick)

Οκ, είναι τόσες πολλές που δύσκολα ξεχωρίζεις μία. Αφού πρέπει να το κάνω, λοιπόν, θα δώσω την ψήφο μου στο ”Shining” του Stanley Kubrick. Λατρεύω τα θρίλερ και αναμφίβολα αυτό είναι από τα αγαπημένα μου. Σε ποιον δεν έχει μείνει αξέχαστος ο Jack Nicholson που σπάει με το τσεκούρι την πόρτα; Επική φυσικά η ατάκα  “Heeeeeere’s Johnny” που θα με στοιχειώνει για μια ζωή (λέμε τώρα). Η παράνοια στο μεγαλείο της και για αυτόν ακριβώς το λόγο αξίζει να βρίσκεται αυτή η ταινία στη λίστα μας.

Μαριλού Ρεπαπή- Annie (1982, John Huston)

Γιατί εγώ στα 80s ήμουν παιδάκι και μόλις είχαν βγει τα βίντεο (θεε μου, οι μικρότεροι, ξέρετε τι είναι έτσι;) και αυτή είναι η πρώτη βιντεοκασσέτα που μου πήραν οι γονείς μου. Δεν είχαμε άλλες, είχαμε και δύο κανάλια (δεν πηγαίναμε ξυπόλητοι στο σχολείο, αυτό ήταν πιο παλιά) έτσι την έβλεπα κάθε μέρα όταν γύριζα από το σχολείο. Και μετά τα Σαββατοκύριακα όταν πήγαινα στο σπίτι της κολλητής μου της Λιάνας, την βλέπαμε και εκεί άλλες εκατό φορές τη μέρα. Και τραγουδούσαμε το” Tomorrow, tomorrow I love you, tomorrow” που καταλαβαίναμε με τα βασικά αγγλικά 7χρονων αλλά και με αλαμπουρνέζικα τραγουδούσαμε το ”It’s a hard knock life” και τα ”You’re never fully dressed without a smile”, ”Together at Last” και όλο το σάουντρακ.

Το ”Annie” ούτως ή άλλως είναι ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών αλλά για εμένα αυτό το σγουρομάλλικο ginger κοριτσάκι με τον Σάντι τον σκύλο της, τον Ντάντι Γουόρμπαξ, την Μις Χάνιγκαν, τον ινδό μπάτλερ Πούντζαμπ και όλο το ορφανοτροφείο, αποτελούν κομμάτι της πιο δυνατής ανάμνησης από την παιδική μου ηλικία. Γενικά όποιος θέλει να με κάνει ρεζίλι οποιαδήποτε στιγμή, ας βάλει ένα απόσπασμα από το Annie και ας με αναγκάσει να το παρακολουθήσω. Απλά θα αρχίσω να κλαίω σε σημείο “ωραία τώρα που νιώθουμε όλοι άβολα, τι κατάλαβες;”

Σία Κουλέτα- Scarface (1983, Brian De Palma)

Νομίζω πως θα διαλέξω το “Scarface”. Ο Κουβανεζος πρόσφυγας Τόνι Μοντάνα έρχεται στις ΗΠΑ για να κυνηγήσει το american dream αλλά κάπου εκεί γίνεται βαρώνος καρτέλ κοκαινης. Πολλή βία, ακόμα περισσοτερη χρήση ναρκωτικών κι ενώ μέχρι στιγμής μάλλον δεν βρίσκεις κάποιο λόγο για να τη δεις, θα σου πω να μην τη χάσεις γιατι εδώ ο Al Pacino ως πρωταγωνιστης δίνει μια ακόμα -μα πώς το κάνει αυτό συνέχεια- αξιομνημόνευτη ερμηνεία. Και φυσικά: “The eyes, chico, they never lie”.

Μαριλέλλα Αντωνοπούλου- (δεν μπορεί να διαλέξει μόνο 1)

Επειδή μία δεν μπορώ να ξεχωρίσω με τίποτα (ok, ίσως τη Λάμψη του Kubrick, αλλά υπερθεμάτισε σχετικά η Δήμητρα) θα σου πω τρεις που  όσες φορές και να τις δω, δεν τις βαριέμαι- και δεν τις αλλάζω- με τίποτα.

1) ”Full Metal Jacket” (πάλι Kubrick) γιατί ήταν μία από τις πρώτες ταινίες που έδειξαν τον πόλεμο όπως πραγματικά είναι, δηλαδή απόλυτα εφιαλτικός- και η πρώτη του είδους της που είδα κάπως μικρή κι εντελώς απροετοίμαστη.

2) ”Μπλε Βελούδο” του David Lynch, γιατί είναι τόσο σουρεάλ και τόσο ερωτικά φορτισμένο και τόσο Lynch που δεν το ξεπερνάς ΠΟΤΕ

και

3) ”Risky Business” με Tom Cruise και Rebecca De Mornay γιατί θεωρώ τη σκηνή στο τρένο (εκεί που ακούγεται το In The Air Tonight) μακράν την πιο αισθησιακή σε ταινία.

Δέσποινα Δημά- Ο Ροζ γάτος (1985, Γιάννης Χαρτοματζίδης)

Από τον τίτλο και μόνο σε έχει ήδη κατακτήσει και δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Μήπως όμως η ταινία πάσχει σεναριακά; Ντροπή και μόνο που το σκέφτηκες. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικά δεμένο κείμενο που  εντάσσεται στις κωμωδίες ταυτόχρονα όμως καταπιάνεται με κοινωνικά ζητήματα ταμπού για την εποχή (διχασμός προσωπικότητας, σχέση καθηγητή-μαθήτριας) και καταλήγει να είναι μια καλοδουλεμένη αστυνομική περιπέτεια με πιστολίδι, απαγωγή και αδιάκοπο κυνηγητό.

Όλα αυτά ο ροζ γάτος, βεβαίως βεβαίως. Ξεπερνάει τα συνήθη ερωτο-σενάρια και πάει ένα βήμα παρακάτω. Αν ήμουν η Τζένη Γεωργοπούλου (Εφη Πίκουλα σε χαιρετώ) θα ερωτευόμουν φυσικά τον γυμναστή Πάνο Μιχαλόπουλo κι ας τα είχε με τη Βάνα κι όχι τον φιλόλογο Αρχιμήδη (Σωτήρη Μουστάκα είχες τύπο, το παραδέχομαι). 80s χωρίς βιντεοταινία, Σαντορίνη χωρίς ηλιοβασίλεμα.