Οι άντρες της ζωής μας

Έλενα Μπουζαλά: Ο κομμωτής μου, Γιώργος Κρασσάς

Όποια αλλαγή κάνω στην ζωή μου, περνάει συνήθως πρώτα από τα μαλλιά μου. Ευτυχώς οι περισσότερες από αυτές είναι επιτυχημένες και δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο με τις άλλες αποφάσεις που παίρνω. Τα τελευταία 12 χρόνια κομμωτής μου είναι ο Γιώργος Κρασσάς, να τον έχει καλά ο Θεός. Βγαίνοντας από το κομμωτήριό του, Blow το λέει και μας παίρνει τα μαλλιά και τα μυαλά, νιώθω πάντα καλύτερα από όταν μπαίνω. Αισθάνομαι ωραιότερη. Ανάλαφρη. Σαν να έχω πάρει μια μεγάλη απόφαση, σαν να έχω κάνει μια τεράστια αλλαγή. Επειδή τα περισσότερα κουρέματα μου είναι κοντά, πολλές φορές νιώθω σαν να μου έχει φύγει ένα βάρος. Ο Γιώργος ακούει με υπομονή όλες μου τις ανασφάλειες όσον αφορά στο πρόσωπό μου. Μεγαλώνω; Μήπως να τα μακρύνω; Μήπως να τα κοντύνω κι άλλο; Έχω πολλές άσπρες τρίχες; Ξανθιά; Μελαχρινή; Τι τραβάει ο κακομοίρης! Μου αρέσει που πάντα είναι ειλικρινής. “Σου πάει”. “Δεν είμαι ευχαριστημένος”. Μου αρέσει που εκτός από τα μαλλιά μου συζητάμε πολλές φορές και τα προσωπικά μου. Δεν είναι ακριβώς κολλητός μου, αλλά αν μέναμε πιο κοντά, θα ήταν.

Κάλλια Καστάνη: Ο πατέρας μου

Ήταν
«συνάδελφος» – παλιός και από τους πιο
διακεκριμένους στον επαρχιακό Τύπο.
Ήταν υπεύθυνος για το δημοσιογραφικό
μου «ντεμπούτο» – στο εφημεριδάκι του,
ο «Ταχυδρόμος της Λακωνίας», δημοσιεύτηκε
η πρώτη μου «δουλειά», ένα ρεπορτάζ-πτυχιακή
εργασία για τις συνθήκες διαβίωσης στο
περίπτερο 18 ΑΝΩ, στο Δαφνί. (σ.σ. Αφού
πρώτα το χειρόγραφο είχε σταλεί πίσω,
για διορθώσεις, κανά δυό φορές… ) Μου
δίδαξε την αγάπη για το βιβλίο, το πάθος
για τη γλώσσα και την περιπέτεια της
γραφής. Και την εργασιομανία – μοιραία,
αφού πέρασα ατέλειωτες ώρες παίζοντας
δίπλα σε μια παλιά λινοτυπική μηχανή
που «ξερνούσε» στοιχεία, χαζεύοντάς
τον να διορθώνει δοκίμια και να στήνει
σελίδες στο «μάρμαρο». Εκείνος με έμαθε
να διαβάζω εφημερίδες, ψηλαφώντας την
είδηση πίσω από τις ειδήσεις, κριτικάροντας
την κριτική και «φιλτράροντας» αναλύσεις.
Πάνω απ’όλα του χρωστάω το ότι με
«πότισε» με το δικό του, διαβρωτικό
χιούμορ και την ανάποδη ματιά που έβλεπε
τον κόσμο. Ήταν ο «δάσκαλός» μου και
ένας από τους πιο σημαντικούς άντρες
της ζωής μου. Ο πατέρας μου.

Ναταλί Σαϊτάκη: Ο θείος μου, ο Θανάσης

Όταν γεννήθηκα, ήταν 16 χρονών. Τον πήραν τηλέφωνο στο φροντιστήριο και του είπαν «τρέχα, η αδερφή σου γεννάει». Τότε ήταν ακόμα μαθητής, είχε μια αφίσα του Karl Marx στο δωμάτιό του και άκουγε Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Doors.
Όταν έγινα δυο χρονών και μέχρι να κλείσω τα 8, μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Εκείνος διάβαζε φυσική στο γραφείο του κι εγώ έπαιζα πάνω στο κρεβάτι μου. Όταν ήθελε να διαβάσει έξω, σε καμιά καφετέρια, με έπαιρνε μαζί του. Αυτός έπινε καφέ, εγώ πορτοκαλάδα. Αυτός πυρηνική φυσική, εγώ τροχόσπιτο της Μπάρμπι.
Όταν πήρε το πτυχίο του, έφυγε με υποτροφία για μεταπτυχιακό στη Νέα Υόρκη κι όλα φαινόταν τόσο περίεργα. Όταν επέστρεψε από τις σπουδές έμεινε στο σπίτι μας.
Είναι πάντα ήρεμος. Τον παρατηρούσα όσο μεγάλωνα και καταλάβαινα ότι έτσι είναι πιο όμορφα: να είσαι ήρεμος και λογικός, να είσαι κουλ στην καθημερινότητά σου, να διαβάζεις πολλά βιβλία και να πηγαίνεις για μπιλιάρδο με τους φίλους σου.
Στην εφηβεία μου, ήταν ο παράγοντας εξουδετέρωσης των εντάσεων ανάμεσα σε μένα και τους γονείς μου. Ερχόταν στο σπίτι κι ένιωθα καθησυχασμένη.
Ποτέ δε βαρέθηκα στο μάθημά του, παρότι η φυσική και τα μαθηματικά δεν ήταν και τα αγαπημένα μου αντικείμενα. Ποτέ δε βαρέθηκα γενικά μαζί του, παρότι μας κοροϊδεύουν στην οικογένεια, ότι μπορεί να είμαστε όλη μέρα οι δυο μας μέσα στο ίδιο σπίτι και να μη μιλήσουμε σχεδόν καθόλου μεταξύ μας. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν.
Του χρωστάω πολλά: με παρακίνησε να ασχοληθώ με τις κοινωνικές επιστήμες, με έκανε να σκέφτομαι πιο ανοιχτά, με βοήθησε να περάσω στο πανεπιστήμιο. Οι σκέψεις του ακόμα με βοηθάνε να είμαι «κουλ», χωρίς την έννοια της «μαγκιάς».
Δε θα μπορέσω να στο ξεπληρώσω ποτέ, Θανάση. Όλα τα «ευχαριστώ» του κόσμου δεν είναι αρκετά. Κι αποκλείεται να σε αποκαλέσω «θείο».

Νίκη Χάγια: Ο dog sitter του Bonno, ο Γουίλι

Αυτός είναι ο Bonno.

Είναι σκυλί χωρισμένων γονιών. Τα σαββατοκύριακα μένει με τον μπαμπά του και τις καθημερινές με τη μαμά του (εμένα δηλαδή), η οποία δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και αν μπορούσε να δουλεύει και στον ύπνο της θα το έκανε. Μιας και πρόκειται για ένα γαλλικό bulldog μεγαλωμένο στα ώπα-ώπα, με κόσμο στο σπίτι να μπαίνει και να βγαίνει (παρόλο που κοιμάται 20 ώρες την ημέρα, οπότε δεν τον ενδιαφέρει και πολύ), δεν γινόταν να μην έχει παρέα τις μέρες εκείνες, που η περήφανη μαμά του (ναι, εγώ είπαμε) είναι – αυτό που στο εξωτερικό λένε – busy. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο μπαίνει στη ζωή μας, ο σωτήρας μας, ο Γουίλι.

Ο Γουίλι δεν είναι απλά ο dog walker (που τον κάνουμε ό,τι θέλουμε στη βόλτα καθότι ο Bonno μουλαρώνει και δεν προχωρά), είναι ο άνθρωπος που τρεις φορές την εβδομάδα έρχεται στο σπίτι και μας κάνει παρέα και παίζει μαζί μας και μας προσέχει.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ένα μεγάλο άγχος μου, που έχει να κάνει με το πόσες ώρες είναι μόνος του ο σκύλος, όπως επίσης και η βόλτα του, έχει φύγει από πάνω μου. Μπορεί να σου ακούγεται υπερβολικό όλο αυτό, αλλά όταν θα κάνεις και εσύ σκυλί θα με καταλάβεις.

Γουίλι σε ευχαριστώ.

Εσένα ποιος είναι ο πιο σημαντικός άντρας της ζωής σου αυτή την περίοδο;

Ας μιλήσουμε λίγο ακόμα εδώ στο Ladylike για άντρες

Ryan Gosling, σε μισώ και χρόνια σου πολλά!

40 λόγοι που ο Leonardo DiCaprio είναι καλύτερος από το αγόρι σου