Οι γυναίκες των φετινών Όσκαρ

Μέσα από γυναίκες πρωταγωνίστριες αλλά και γυναίκες ‘υποστηρικτικές’  – όπως πολυ εύστοχα χαρακτηρίζει τις υποψήφιες  β’ ρόλου ο γκουρού όλων των Οσκαρικών πραγμάτων Παναγιώτης  Τιμογιαννάκης – το θηλυκό στοιχείο είναι πανταχού παρών και δίνει νόημα και καλλιτεχνικά επιτεύγματα αξιώσεων.

Η περίπτωση του Room

To Room είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, μια “μικρή” ταινία τόσο ξεχωριστή που βρήκε δικαιωματικά τη θέση της ανάμεσα στις υπόλοιπες 7 προτεινόμενες στην κατηγορία της Καλύτερης ταινίας. Αυτό το μικρό ανεξάρτητο ταινιάκι με το μπατζετ-μινιατούρα, κατάφερε και ‘χώθηκε’ μέσα σ’ έναν ορυμαγδό πρεστίζ, λογοτεχνικών διασκευών και μεγκα-παραγωγών όπως το Mad Max, το Martian και το Revenant, εκτοπίζοντας σιγουρότερα χαρτιά όπως το πιο προβεβλημένο ‘Καρολ’.

Ψυχή και καρδιά αυτού του μίνι αριστουργήματος μια γυναικεία ερμηνεία οδοστρωτήρας, αυτή της Brie Larson, στο ρόλο της νεαρής μητέρας ενός πεντάχρονου πιτσιρικά που του μαθαίνει τη ζωή εγκλωβισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο 2×2. Η νεαρή ηθοποιός γνωστή μας -κυρίως φυσιογνωμικά- από άλλες μικρές ανεξάρτητες ταινίες, εδώ ζει και αναπνέει το ρόλο της Τζόι, μιας 24χρονης κοπέλας που επί 7 χρόνια βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο -καλύβα, θύμα ενός αρρωστημένου τύπου που την απήγαγε όταν η ίδια ήταν κοπελίτσα μόλις 17 χρονών.

Η δύναμη του βλέμματος της και η τρυφερότητα με την οποία ενδύεται τον οριακά άχαρο ρόλο της, έκαναν τη Larson να λάβει εκστατικές κριτικές και να κερδίσει ό,τι βραβείο υπάρχει σε μια θριαμβευτική πορεία της οποίας η φυσική κατάληξη θα γραφτεί στο Kodak Theatre στις 28 Φεβρουαρίου.

Ειδική μνεία στον μικρό της συμπρωταγωνιστή: Αποτελώντας το Γιανγκ στο Γιν της Larson, ο μικρός Jacob Tremblay θα σας αφήσει άφωνους με την ώριμη ερμηνεία του και την απόλυτη ερμηνευτική σύμπνοια που καταφέρνει με την επί της οθόνης μητέρα του. Άλλο ένα petite Όσκαρ για τον μικρό, ΤΩΡΑ παρακαλώ!

Η περίπτωση του Danish Girl

Aν μιλάμε για μια πραγματικά ‘γυναικεία’ ταινία αυτή είναι τούτο το κορίτσι από τη Δανία, με τον διττό τίτλο. Διττός διότι αν και πρωταγωνιστρια είναι η  διεμφυλική ζωγράφος Λίλυ Έλμπε που υποδύεται με συγκλονιστική άνεση ο περσινός βραβευμένος Eddie Redmayne, η πραγματική πρωταγωνίστρια είναι η σύζυγος της, η υπέροχη Alicia Vikander. Η πολυτάλαντη Vikander είχε μια εξαιρετική και παραγωγικότατη φιλμική χρονιά, με την καλλιτεχνική επιτυχία του Ex Machina, το fun κατασκοπικό του Guy Ritchie ‘the Man from UNCLE’ και επιτυχημένο φινάλε τούτον εδώ το ρόλο. Η όμορφη Σουηδέζα παίρνει εμάς τους θεατές από το χέρι και με το τρυφερό της λόγο, τη δυναμική της στάση και το ατσάλινο βλέμμα, είναι ο ‘ξενιστής’ που μας βάζει στον τόσο μακρινό και ίσως δυσνόητο κόσμο ενός ανθρώπου που ψάχνει τη δύναμη να γίνει αυτό που πάντα ένιωθε, από την πλευρά του ανθρώπου που αγαπά.

Κατανοεί, θυσιάζοντας την δική της ευτυχία κάνοντας ότι περνάει από το χέρι της ώστε να χαρίσει μερικές στιγμές αλήθειας και πραγματικής ολοκλήρωσης στον άνθρωπο που αγαπά, ακόμη κι αν αυτός δεν είναι ο ίδιος πια. Έτσι είναι τα πράγματα, γιατί έτσι τα ‘λέει’ με πάθος κι ερμηνευτική σαφήνεια η Vikander, ακλόνητο φαβορί για το Όσκαρ β’ Γυναικείου, σε έναν ρόλο απόλυτα πρώτης κλάσης.

Και οι “ΆΛΛΕΣ” ηταν υπέροχες

Η καταλυτική γυναικεία παρουσία δεν περιορίζεται μόνο σε αυτές τις γυναικοκεντρικές ταινίες, αλλά εμφανίζεται και σε αντρικά υπερθεάματα επισκιάζοντας συχνότατα το ανδρικό στοιχείο – οδηγό της ιστορίας.

Μια τέτοια περίπτωση είναι το Mad Max: O Δρόμος της Οργής, όπου η Charlize Theron ‘οδηγεί’ το σκονισμένο καραβάνι της ασταμάτητης δράσης, ”άτυπη'” αρχηγός των αρσενικών αιμοσταγών πανκ πολεμιστών. Ουσιαστική πρωταγωνίστρια, η ηθοποιός απενδύεται το ατού της εντυπωσιακής της εμφάνισης και με μοναδικό όπλο το βλέμμα που πετάει φωτιές μέσα από το μουτζουρωμένο πρόσωπο και το ξυρισμένο κεφάλι, γίνεται η ψυχή αυτού του κινηματογραφικού φεμινιστικού μανιφέστου, αποδεικνύοντας ότι πέρα από καλλονή, είναι φτιαγμένη από τη στόφα μεγάλων, τολμηρών ηθοποιών.

Το Mad Max είναι και η προσωπική μου επιλογή για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας όπου μάλλον δεν έχει πολλές ελπίδες, αλλά ακόμη περισσότερο και με πραγματικές αξιώσεις εδώ, για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Ακόμη και μόνο για το θάρρος του εξαιρετικού George Miller να πάει κόντρα στην μπλοκμπαστερική φόρμα του αρσενικού ήρωα, χρίζοντας ‘μεσσία’ του τέλους της ανθρωπότητας μία γυναίκα.

Η τρυφερή και ώριμη σαν το παλιό καλό κρασί Cate Blanchett μαζί με τη διστακτική αλλά μαγνητική Rooney Mara στο  ‘Καρολ’, αλλά και η Kate Winslet στο Steve Jobs όπου κάνει πράγματα που δεν την έχετε ξαναδεί, είναι απλά μερικά ακόμη από τα ‘χρώματα’ που συμπληρώνουν τη βεντάλια αυτής της εξαιρετικής χρονιάς για τις γυναίκες στο Χόλιγουντ, αλλά και και για εμάς τους τυχερούς θεατές ανά τον κόσμο που τις… αγαπάμε.