Οι καρδιές μας και άλλες μαύρες τρύπες
- 30 ΜΑΡ 2021
Οι μαύρες τρύπες δεν υπάρχουν μόνο στο διάστημα.
Μαύρη τρύπα ορίζεται ως ένα ουράνιο σώμα με πάρα πολύ μεγάλη πυκνότητα και βαρυτικό πεδίο, από την έλξη του οποίου δεν μπορεί να ξεφύγει τίποτα, το φως. Μαύρη τρύπα είναι επίσης ένα μέρος όπου κάτι ή κάποιος χάνεται αιώνια. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ίσως μαύρες τρύπες ζουν ανάμεσα μας, ίσως όχι με την ίδια μορφή, και απορροφούν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους;
Από την Έλλη Μάρη
Η παιδική μας ηλικία χάνεται. Ζει μέσα από τις μνήμες και τις ιστορίες μας αλλά στην πραγματικότητα έχει χαθεί για πάντα. Πολλές ιστορίες ζουν στο μυαλό μας μα αυτό γιατί μέσα από τις ιστορίες των γύρω μας αναβιώνουν. Παρόλο όμως που έχουν χαθεί δεν πεθαίνουν ποτέ, γιατί εμείς οι ίδιοι τις κρατάμε ζωντανές. Όχι επειδή είναι κάτι απτό που μπορούμε να κρατήσουμε στην παλάμη μας, αλλά γιατί είναι κάτι που μπορούμε ακόμα να νιώσουμε με ένα μέρος του εγκεφάλου μας. Μπορεί να μην θυμάσαι ακριβώς την πρώτη φορά που η μητέρα σου σε κράτησε στην ανοιχτή της αγκαλιά, μα το συναίσθημα της ανιδιοτελούς αγάπης και ασφάλειας θα ζει πάντα μαζί σου.
Τα παιχνίδια χάνονται. Όλοι ως παιδιά θυμόμαστε πως τα παιχνίδια μας εξαφανίζονταν μυστηριωδώς. Ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι τα ρούφηξε μια μαύρη τρύπα και τα μετέφερε στη Χώρα των Χαμένων Παιχνιδιών. Καθώς μεγάλωσα όμως κατάλαβα ότι τα παιχνίδια αυτά δεν εξαφανίστηκαν, ούτε ταξίδεψαν σε κάποια μαγική χώρα. Κατάλαβα ότι εμείς δεν τα χρειαζόμαστε πια γιατί η απώλεια του παιχνιδιού είναι σημάδι ότι μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, «ανθίζουμε».
Ο χρόνος χάνεται. Έχεις νιώσει ποτέ τον χρόνο να περνάει τόσο αργά ή άλλοτε αναπάντεχα γρήγορα; Ο χρόνος είναι μια έννοια. Έρχεται, φεύγει και δεν σταματάει ποτέ για κανέναν. Είναι αμείλικτος και άλλοτε απρόσμενα καλόκαρδος.
Ο χρόνος παίρνει, πονάει ,γιατρεύει. Μα πάνω απ’ όλα χάνεται, ίσως μέσα σε αυτές τις μαύρες τρύπες γύρω μας.
Οι ματιές συναντιούνται για να χαθούν έπειτα από λίγο. Χάνεσαι μέσα στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς. Τα μάτια είναι παράθυρα για την ψυχή και όταν αγαπάς την βλέπεις πεντακάθαρα. Αγνοείς κάθε ατέλεια, κάθε ψεγάδι και απολαμβάνεις το ταξίδι σου στο διαστημόπλοιο, καλά προστατευμένος στο διάστημα της ψυχής αυτού που αγαπάς. Τι συμβαίνει όμως όταν οι δρόμοι χωρίζουν μα εσύ είσαι ακόμα μέσα σε εκείνο το διαστημόπλοιο; Το διαστημόπλοιο αρχίζει να κουνιέται και να πέφτει μέσα σε μια μαύρη τρύπα δίχως φως μα δεν σε νοιάζει γιατί έστω για λίγο χάζεψες το διάστημα. Και σε αυτό το ταξίδι ίσως δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
Η ζωή χάνεται. Εμείς χανόμαστε μα όσο είμαστε εδώ είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε τις μαύρες τρύπες να σβήσουν το φως, να σβήσουν την αγάπη, να σβήσουν εμάς. Γιατί σε ένα κόσμο όπου καρδιές χάνονται και μαύρες τρύπες υπάρχουν, ας αφήσουμε έστω τις ματιές μας να συναντηθούν. Γιατί σε αυτό τον κόσμο που σιγοσβήνει, τι θα κάνουμε ο ένας χωρίς τον άλλον;
