Νοτιοκορεατικός κινηματογράφος: 10 ταινίες που πρέπει να δεις αν σου άρεσε το Squid Game

Οι ταινίες που ακολουθούν είναι αυτές που άλλαξαν για πάντα την εικόνα του νοτιοκοριατικού σινεμά, τοποθετώντας το στο παγκόσμιο κινηματογραφικό τοπίο, σαρώνοντας βραβεία και αποκτώντας το δικό του πιστό κοινό. Ο νοτιοκορεατικός κινηματογράφος ήρθε για να μείνει.

Oldboy (2003)

Η κορεατική απάντηση στον Quentin Tarantino. Fun fact το γεγονός ότι στο Φεστιβάλ των Καννών, του 2004, η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, της οποίας ηγείτο ο Τarantino. H ταινία είναι βασισμένη στο ιαπωνικό manga Old Boy, το οποίο γράφτηκε από τον Garon Tsuchiya γνωστό και ως Marley Caribu και εικονογραφήθηκε από τον  Nobuaki Minegishi. To Oldboy έλαβε πολυάριθμες βραβεύσεις και υποψηφιότητες, μεταξύ αυτών η υποψηφιότητα της για Χρυσό Φοίνικα. Πλέον θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες neo-noir ταινίες όλων των εποχών και μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 2000. Το 2013, ο Spike Lee, σκηνοθέτησε remake με τον ίδιο τίτλο. Καμία σχέση. Ο νοτιοκορεατικός κινηματογράφος κερδίζει κατά κράτος. #διπλής

 

Memories of a Murder (2003)

Αστυνομικό θρίλερ σε σκηνοθεσία του Bong Joon Ho. Το σενάριο γράφτηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, το οποίο βασίστηκε σε θεατρικό έργο, το οποίο και αυτό με τη σειρά του είναι βασισμένο στην πρώτη υπόθεση κατά συρροή δολοφόνου της Νότιας Κορέας, που έλαβε χώρα μεταξύ το 1986 και το 1991, στην περιοχή της επαρχίας Γκιόνγκι-ντο. Η ταινία έλαβε σε γενικές γραμμές διθυραμβικές κριτικές, για την κινηματογράφηση, το μοντάζ, τη μουσική, την ερμηνεία του πρωταγωνιστή Kang-ho Song, την σκηνοθεσία και το σενάριο του Bong Joon. Πλέον θεωρείται από κριτικούς και και κοινό, μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του 21ου αιώνα γενικώς, όχι μόνο για τον νοτιοκορεατικό κινηματογράφο.

Spring, Summer, Fall, Winter and Spring (2003) – Ο νοτιοκορεατικός κινηματογράφος στα καλύτερά του

Στην συγκεκριμένη ταινία θα πετύχεις και τον παίκτη No1 του Suid Game.  Η ταινία Spring, Summer, Fall, Winter and Spring είναι η ιστορία του κύκλου της ζωής με τις χαρές και τις λύπες της, μέσα από την ιστορία ενός ηλικιωμένου μοναχού και του νεαρού μαθητευομένου του, στη διάρκεια των τεσσάρων εποχών, σε μια ταινία δοσμένη με ποίηση και λυρισμό. Λιτότητα και αυστηρότητα συνδυασμένα με μια ανείπωτη εικαστική ομορφιά, την ομορφιά εκείνη που αντανακλά η ίδια η ζωή και η γύρω φύση, μαζί με τα απλά, καθημερινά στοιχεία της. Σπουδαία κινηματογράφηση σε τοπία μαγευτικής ομορφιάς.

Thirst (2009) – Αν διψάς για νοτιοκορεατικό κινηματογράφο

Αν είσαι λάτρης των ταινιών τρόμου και δεν έχεις δει κορεατικό κινηματογράφο, μόλις ανοίχτηκε ένα καινούριο, συναρπαστικό κεφάλαιο για εσένα (thank me later). Το Thrist είναι από τις πιο έξυπνες ταινίες με βρικόλακες που θα δεις ποτέ σου και θα μπει σίγουρα στη λίστα με τις αγαπημένες σου. Ένας καθολικός ιερέας, αφοσιωμένος στην εκκλησία και στο ποίμνιο του, παίρνει μέρος σε ένα ιατρικό πείραμα και αντί να βοηθήσει την επιστήμη, πέφτει θύμα της και μετατρέπεται σε βρικόλακα, καταδικαζόμενος να πίνει αιώνια το αίμα των πιστών του. Σενάριο και σκηνοθεσία υπογράφει ο Park Chan-wook, σε μια ταινία που πραγματεύεται την αδιαίρετη σχέση βίας μεταξύ θύτη και θύματος. Ειρωνεία, χιούμορ και τρόμος μαζί. Ποίημα!

Mother (2009)

Πολύ πριν από τα Παράσιτα, ο Bong Joon-ho  δημιούργησε αυτό το κινηματογραφικό έπος για το κεφάλαιο «μητέρα». Ένας νεαρός με νοητική υστέρηση βρίσκεται κατηγορούμενος για τον φόνο μιας μαθήτριας σε δημόσια θέα. Η μητέρα του τίτλου αδυνατεί να πιστέψει ότι ο μονάκριβος γιος της διέπραξε το έγκλημα. Με όπλο την αποφασιστικότητά της, θα αγωνιστεί για να αποδείξει την αθωότητά του, ακόμα κι αν χρειαστεί να συγκρουστεί με όλους και με όλα. Τραγωδία, κωμωδία, noire και ένας φόρος τιμής στην πιο αντισυμβατική έννοια της «μητέρας» από τον νοτιοκορεατικό κινηματογράφο.

Poetry (2010)

Το Poetry είναι μια ταινία που ανήκει και αυτή στoυς κρυμμένους άσσους που έχει ο νοτιοκορεατικός κινηματογράφος. Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Lee Chang-dong. Αφηγείται την ιστορία μιας 60χρονης γυναίκας που αρχίζει να αναπτύσσει ενδιαφέρον για την ποίηση ενώ αγωνίζεται με τη νόσο του Αλτσχάιμερ και ενώ μαθαίνει ότι ο εγγονός της μαζί με φίλους του βίασαν ομαδικά μια συμμαθήτριά τους, η οποία στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Μια καθηλωτική δραματική ταινία, γεμάτη λυρισμό, η οποία απέσπασε το σεναρίου στις Κάννες.

The Wailing (2016)

Η ταινία που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ο Na Hong-jin, ενθουσίασε το κοινό στις Κάννες όπου προβλήθηκε, προκαλώντας ένα μικρών διαστάσεων πανικό. Η πλοκή του The Wailing, παρακολουθεί τη ζωή σ’ ένα ήσυχο νοτιοκορεάτικο χωριό να παίρνει τρομακτική τροπή από την εμφάνιση μίας περίεργης αρρώστιας. Οι άνθρωποι μοιάζουν δαιμονισμένοι, υπάρχουν παντού πτώματα, ενώ νεκρά κοράκια βρίσκονται μέσα σε μεγάλα πιθάρια. Ένας αστυνομικός που θα βρεθεί στο επίκεντρο της υπόθεσης, θα πρέπει να λύσει την υπόθεση αν θέλει να σώσει την κόρη του. Γρήγορα θα διαπιστώσει πως όλα ξεκίνησαν από την ημέρα που εμφανίστηκε στο χωριό ένας ξένος, αλλόκοτος επισκέπτης.

Train to Busan (2016)

Όταν οι νοτιοκορεάτες αποφάσισαν να κάνουν μια ταινία για ζόμπι, συνέβη το Train to Busan. Η Ασία φυσικά δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από το μεγάλο πάρτι των action-zombie ταινιών με την Νότια Κορέα να αφήνει το στίγμα της δυναμικά με φιλμ όπως το πολύ καλό Train To Busan. Όπως υπονοεί και ο τίτλος, η πλοκή ξεδιπλώνεται σε ένα τρένο που κάνει τη διαδρομή από τη Σεούλ προς τη Μπουσάν, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Κορέας. Στο τρένο επιβιβάζεται μια κοπέλα φέροντας πληγή από δάγκωμα ζόμπι και πολύ γρήγορα μεταμορφώνεται και μολύνει πολλούς από τους επιβάτες. Οι επιθέσεις των ζόμπι είναι εντυπωσιακές, αλλά η απεικόνιση της βίας δεν ακολουθεί τον gore κανόνα ταινιών του είδους,  αλλά είναι απρόσμενα διακριτική και όχι τόσο λεπτομερής.

Parasite (2019) – Οσκαρικός νοτιοκορεατικός κινηματογράφος

Το Parasite, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Καννών και κέρδισε τα Όσκαρ σκηνοθεσίας, καλύτερης ταινίας και σεναρίου, είναι η ιστορία μιας άπορης τετραμελούς οικογένειας που μπαίνει με ψέματα σε ένα πλουσιόσπιτο, υπηρετώντας σε ισάριθμα οικιακά πόστα ένα ανδρόγυνο και τον ανήλικο γιο τους. Για πολλούς πρόκειται για μία από τις κορυφαίες ταινίες των τελευταίων χρόνων, καθώς ακριβώς όπως το Suid Game, καταφέρνει μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο να αποδομήσει τον καπιταλισμό, μιλώντας για την κρίση των σύγχρονων κοινωνιών του δυτικοαναθρεμμένου κόσμου.