Οι ταινίες του Πάσχα: Τι βλέπουμε και δεν το μαρτυράμε

Τα ”sos” που πέφτουν πάντα στις ”μέρες – που – είναι” και τα συμπεράσματα που αντλούμε από την 256η συνεχόμενη παρακολούθησή τους.

Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ

 

”Το αριστούργημα του Φράνκο Τζεφιρέλι στη μικρή οθόνη”. Έτσι ξεκινάει πάντα η σχετική διαφήμιση από όποιο κανάλι το προβάλλει εδώ και 140 χρόνια.

Μέχρι πριν 15 χρόνια ίσως και να καθόμασταν ευλαβικά κάθε βράδυ της Μεγαλοβδομάδας μπροστά από την τηλεόραση, μετά το δελτίο ειδήσεων, για να παρακολουθήσουμε κομμάτι κομμάτι τη σειρά όπου ο Robert Powell πρωταγωνίστησε ως ο πιο πετυχημένος – εμφανισιακά – Ιησούς από καταβολής σειρών και ταινιών με την ίδια θεματολογία. Εξάλλου ήταν και άψογη δικαιολογία προς τη μάνα/γιαγιά/θεία: ”Δεν έρχομαι στην εκκλησία, θα δω τί έγινε στην τηλεόραση”. Σκεφτόταν η δόλια ”Αφού τα βλέπει, τα μαθαίνει καλύτερα, αλλά μη γυρίσω και δω να έχει παραγγείλει πίτσες”.

Κάποια στιγμή η σειρά μοιράστηκε από εβδομαδιαία περιοδικά σε DVD κι η μαγεία ξεθώριασε λίγο. Πάντως, αν το πετύχεις, το αφήνεις να παίζει στο μπακγκράουντ, κάνοντας πλέον πιο σύγχρονες σκέψεις και παραλληλισμούς, όπως ”Οι Φαρισαίοι ήταν σα να λέμε οι Lannisters της Ιουδαίας”.

Συμπέρασμα: Ο Τζεφιρέλι άνοιξε το δρόμο για το Game of Thrones.

Barabbas

Λοιπόν, όπως κοιτάς το Χριστό, μετά που ο Πόντιος Πιλάτος έχει αφήσει στο νεροχύτη το ava perle, δίπλα του είναι ένας τύπος. Αυτός έγινε ταινία με τον Anthony Quinn. Εκεί ο Anthony υποδύεται ένα ρεμάλι και μισό, που κάπως κατέληξε σε ένα ορυχείο στη Σικελία και μετά από πολλά χρόνια σκλαβιάς, μια αποτυχημένη συγκατοίκηση με έναν άλλο σκλάβο, μια φλεγόμενη Ρώμη και δυο ώρες επί του καναπέ, αποφάσισε να ασπαστεί το χριστιανισμό (ναι χρυσέ μου Βαραββά, αυτού που ο ιδρυτής του ήταν ακριβώς δίπλα σου την ώρα που ο λαός του Ισραήλ μοίραζε χάρες).

Ε, και τότε ο Anthony πέθανε και πολύ μετά υποδύθηκε και τον Ωνάση.

Δεν καταλάβατε, ε; Ούτε εγώ. Τρεις φορές την έχω δει, κι ακόμα.

Συμπέρασμα: Άλλη φορά να τον δείχνετε λιγότερο νευρικό τον πρωταγωνιστή, διότι όλη η προσοχή μας στρέφεται στον χαρακτήρα του και όχι στην υπόθεση και δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται.

Ο Χιτών/ Δημήτριος και Μονομάχοι

 

Το δημοφιλές σετ επικών ταινιών, όπου στην πρώτη απολαμβάνεις Richard Burton στα πολύ καλά του, στο ρόλο του Ρωμαίου χιλίαρχου, ενώ στη δεύτερη τρως στη μάπα τη φάτσα του Victor Mature, που μοιάζει με διασταύρωση του αφεντικού του Ζήκου με το λαϊκό τραγουδιστή Χρήστο Αυγερινό, στο ρόλο του σκλάβου και μετέπειτα μονομάχου.

Το στόρι είναι κλασικό, Ρωμαίος που κάπως συμμετέχει στη Σταύρωση μετανιώνει και αρχίζει κάπως να πείθεται ότι αυτός που φάγανε μπαμπέσικα ήταν ο γιος του Θεού, αλλά διατηρεί και τις αμφιβολίες του. Ταυτόχρονα, έχει και θέμα με το κόρτε του, που το εποφθαλμιά ο ανώμαλος ανώτερός του.

Μετά αυτός τα γκαγκαρώνει, τελειώνει η πρώτη ταινία και ξεκινάει η δεύτερη, όπου ο Δημήτριος αναβαθμίζεται από γκεστ – βοηθός πιστολάκι σε πρωταγωνιστή, βγάζει τον χαλκά από το δεξί αυτί και στρώνει το έδαφος για τον Russell Crowe, 40 τέρμινα μετά.

Συμπέρασμα: Στο τέλος όλοι γίνονται χριστιανοί και πεθαίνουν.

Ντόκτορ Ζιβάγκο

 

Είναι το αντίστοιχο της ”Μελωδίας της Ευτυχίας”, αλλά για το Πάσχα. Με τη διαφορά ότι η ”Μελωδία” έχει happy end, λιγότερο κρύο, πιο πολύ τραγούδι κι ένα ωραίο θέατρο με μαριονέτες. Ενώ ο Ζιβάγκο περνά των παθών του τον τάραχο για την ξανθόψειρα βασίλισσα του πάγου Julie Christie, και ποιο το ”ευχαριστώ”; Το έμφραγμα, αγαπητοί τηλεθεατές.

Συμπέρασμα: Αν θέλετε σώνει και ντε να δείτε κάτι σε Ομάρ Σαρίφ στις ”μέρες – που – είναι”, βάλτε καλύτερα τη ”Νύχτα των Στρατηγών”, όπου είναι γνήσιο μανούλι, χωρίς σταλακτίτες στη μουστάκα.

Cleopatra

 

Η ταινία που κατέστρεψε ολοκληρωτικά τις αντιλήψεις των Ελληνίδων περί μοιραίου μακιγιάζ στη δεκαετία του ’60, με απόνερα και στα τιμημένα 80s. Προφανώς η Κλεοπάτρα γούσταρε να έχει από μια παλαμίδα ζωγραφισμένη σε κάθε μάτι, καθώς και να ντύνεται σαν το Γιάννη Φλωρινιώτη, διότι δεν πείραζε που ήταν μεγάλη φίρμα, πείραζε; Δεν πείραζε.

Δεν έχουμε καταλάβει για ποιο λόγο προβάλλεται κάθε Πάσχα τετράωρη ταινία χωρίς καμία αναφορά στον Χριστό. Ίσως επειδή η Κλεοπάτρα ήταν κάτι σε 7η ξαδέρφη του Μεγαλέξανδρου, οπότε υπονοείται η επιρροή του ελληνικού πολιτισμού στον ύστερο αιγυπτιακό πολιτισμό (άσχετο με το Πάσχα); Ίσως επειδή πρωταγωνίστησε σ’ αυτήν το πάρα πολύ χοτ ζευγάρι της εποχής, Elizabeth Taylor – Richard Burton (ακόμα πιο άσχετο με το Πάσχα); Πείτε μου τις απόψεις σας, δεν έχω καταλήξει.

Συμπέρασμα: Η ταινία δημιουργήθηκε σε ανύποπτο χρόνο για να εμπνευστούν πολλές φορές οι Dolce & Gabbana.

Ben Hur

 

Ας καταρρίψουμε το μύθο ότι είναι η πιο μεγάλη σε διάρκεια ταινία των ημερών. Δεν είναι (βλ. αμέσως πιο πάνω). Ο Charlton Heston, τρία χρόνια μετά την ερμηνεία του στις ”Δέκα Εντολές” (όχι της Βανδή, τις ορίτζιναλ), υποδύθηκε τον πλούσιο Εβραίο έμπορο που έχει κόντρα με τον παλιό του συμμαθητή Messala, επειδή στο δημοτικό του είχε κλέψει το σπάνιο αυτοκόλλητο Panini με τον Γεωργιάδη (του Σάββα), και καταλήγει σε μια γαλέρα να τραβάει κουπί με μια τριανταριά ταλαίπωρα μουλαρότεκνα. Μετά γίνονται διάφορα άλλα ρωμαϊκά πράγματα, όπως π.χ. ιπποδρομίες και στο τέλος γίνονται διάφορα χριστιανικά πράγματα, όπως π.χ. θαύματα.

Συμπέρασμα: Μην ξαναπεί καμιά ”δεν έχω τί να φορέσω”. Με ένα (1) μίνι την έβγαλε ο Ben σε όλη την ταινία. Πλύνε – βάλε.

Life of Brian 

 

Αυτό ποτέ δεν το προβάλλει η τηλεόραση, αν και νομίζω ότι το είχα πετύχει μια φορά στην ΕΤ3. Ε, τί να πεις για τη συγκεκριμένη ταινία, σταμάτα να διαβάζεις και ψάξε – βρες – βάλε να παίζει.

Συμπέρασμα: Μετά θα θες να δεις και το Holy Grail. Κι εγώ αυτό θα κάνω.

Η Βίβλος

 

Αν έχετε παιδιά με προβλήματα ύπνου, είναι καλύτερο κι από atarax. Μια φορά είχα προσπαθήσει να το δω, όταν πήγαινα δημοτικό και με πήρε ο ύπνος στο μισάωρο. Ίσως να έφταιγε κι αυτή η επική μουσική, με τα πολλά βιολιά και τα εφέ ”κεραυνός”.

Συμπέρασμα: Με κάτω από 25 ώρες διάρκεια, δε μπορείς να κάνεις αξιοπρεπή ταινία για τη Βίβλο. Ας την τουήταρε καλύτερα.