Όρεξη να ‘χεις: Τα πιο επιδραστικά βιβλία που θα διαβάσεις
- 15 ΣΕΠ 2014
Αν αγαπάς έστω και λίγο τα βιβλία, τo #bookchallenge είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου ζητηθεί να κάνεις, διότι αμέσως μόλις δώσεις στη δημοσιότητα, τη λίστα σου, προφανώς, θυμάσαι άλλα 10, 20 ή 242 εξίσου σημαντικά-αγαπημένα-επιδραστικά βιβλία, που θα έπρεπε να είχες συμπεριλάβει. Και δεν το έκανες. Kι αυτό σε κάνει να νιώθεις τρισάθλια, σχεδόν σαν να αδίκησες έναν ζωντανό άνθρωπο.
Τελοσπάντων, υπό το βάρος αυτού του, σχεδόν σχιζοφρενικού προβληματισμού, αυτή είναι η δική μου λίστα, και #δενξέρωανεσάςσας λένεκάτι βιβλία που μου άνοιξαν ”μικρές τρύπες” στο κεφάλι.
1.Μεγάλες Προσδοκίες – Charles Dickens
To μεγάλο saga του μικρού Πιπ, βιομηχανική Αγγλία, ένας κατάδικος στα βαλτοτόπια, ένας ματαιωμένος ανεκπλήρωτος έρωτας και η μισότρελη μις Χάβισαμ που παράδερνε στο αραχνιασμένο αρχοντικό της με το νυφικό – επειδή (και) ως παιδί είχα και λίγο νοσηρή φαντασία, όλα αυτά (σ.σ. εντάξει και το κεφάλαιο με τον πύργο που παίρνει φωτιά στην Tζέιν Έιρ…) με κρατούσαν ξάγρυπνη τις νύχτες.
2. Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά – Nίκος Καζαντζάκης
«Μια μέρα, στο Βερολίνο, έλαβα ένα τηλεγράφημα: ”Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως, Ζορμπάς”»… «Ομως δεν έφυγα, δεν τόλμησα πάλι. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα, τη θεϊκιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού. Και πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα…Κι αυτός μου αποκρίθηκε: ”Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες. Μα το Θεό, κάθουμουν κάποτε, όταν δεν είχα δουλειά, κι έλεγα με το νου μου: ”Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση;” Μα χτες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: «Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες”»,
Ο Ζορμπάς, ο ασυμβίβαστος, ο λεύτερος, ο εξαίσιος πότης, γυναικάς, δουλευταράς και αλήτης , ο πιο σάρκινος από τους «χάρτινους» ήρωες του μεγάλου Έλληνα «κλασικού», με κυνηγάει χρόνια τώρα και μου θυμίζει πως κάπου, κάποτε, η Κόλαση με περιμένει…
3. Ο υπέροχος Γκάτσμπι – F.Scott Fitzerald
Το βιβλίο,ο Fitzerald, η γλώσσα, η εποχή, η τζαζ και – κυρίως – αυτός ο ρετρό, εμμονικός έρωτας που «τρυπάει» το χρόνο. Λατρεμένο.
4. Γιούγκερμαν – Μ. Καραγάτσης
Απ’όλα τα έργα, του σπουδαίου αυτού, μυθιστοριογράφου, πορτρετίστα, παραμυθά κ.λπ., αυτόν εδώ τον ήρωα, τον κυνικό θεομπαίχτη, τον ξεπεσμένο αριστοκράτη, τον άγιο αμαρτωλό Βασίλη Κάρλοβιτς, αγάπησα περισσότερο. Για να τον συγχωρέσω.
5. Eκατό χρόνια μοναξιάς – Gabriel Garcia Marquez
Από τα ελάχιστα που αξίζουν πραγματικά τον τίτλο «βιβλίο που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή» – καταργώντας όλους τους κανόνες (γλώσσας, σκέψης, λογοτεχνικής δομής κ.λπ), ο Marquez φτιάχνει μαγεία. Eπικό.
6. Ακριβή μου Σοφία – Φρέντυ Γερμανός
Στο σχολείο ακόμα, διάβασα όλα τα σατιρικά, πικρά, γλυκά του βιβλία – τρελαινόμουνα, λύσσαγα, ονειρευόμουνα να γράψω κάποτε σαν κι αυτόν. Και ύστερα ήρθε αυτό, το «λεπτοκεντημένο» ιστορικό του μυθιστόρημα – και η Εκτέλεση, η Τερέζα, η Ελλη Λαμπέτη – και βεβαιώθηκα πως ποτέ δεν θα τα καταφέρω.
7. Oι κλέφτες της ομορφιάς – Pascal Bruckner
Τα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα» είναι το πιο δημοφιλές έργο του, αλλά γα μένα αυτό το λυρικό, ερωτικό, βίαιο, και αγωνιώδες βιβλίο του, με μια πλοκή που θυμίζει αστυνομικό μυθιστόρημα είναι δέκα σκάλες ανώτερο. Η ομορφιά συνιστά a priori έγκλημα, λέει ο Βruckner , κι όλα εκείνα τα όμορφα πλάσματα που «επιβάλλουν εν αγνοία τους, σχεδόν φασιστικά, το επικίνδυνο θέαμα της τελειότητάς τους πρέπει να τιμωρούνται» – κι αν κάποιος μπορούσε να τα φυλακίσει και να «ρουφήξει» την ομορφιά τους, τότε, τι θα γινόταν ; Μα τι ιδέα !
8. 1984 – George Orwell
Mαζί με τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Aldous Huxley και το Νευρομάντη του Gibson – κλέβω λίγο, αλλά για κάποιο λόγο, αυτά τα θεωρώ ένα.
Είναι πια τόσο κλασικά, πια, όσο και ο μπαρμπα Θωμάς, και ίσως δεν σοκάρουν κανένα. Κάποτε, όμως, η ιδέα πως ο Μεγάλος Αδελφός θα μπορούσε να μας παρακολουθεί όλους, η ιστορία να παραποιείται και το DNA να δημιουργεί καινούργιες «φυλές», ήταν τόσο ιντριγκαδόρικη και απίθανη, όσο και το ότι με ένα κινητό, θα μπορούσες να συνδεθείς με τον κόσμο…
9. Eν Ψυχρώ – Truman Capote
H μυθιστορηματική αφήγηση μιας πραγματικής ιστορίας -της άγριας δολοφονίας τεσσάρων μελών μιας οικογένειας στο Κάνσας, της έρευνας που ακολούθησε για την ανεύρεση των δραστών, της σύλληψης και της εκτέλεσής τους- που εγκαινίασε το «non fiction novel», θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του 20ου αιώνα. Ποτέ δεν πόθησα, ζήλεψα, λάτρεψα, αντέγραψα (σ.σ. λες και θα μπορούσα…) βιβλίο, όσο αυτό.
10. Κοντά στον ουρανό – Ayn Rand
Παρότι θεωρείται κλασικό, το διάβασα σχετικά πρόσφατα, ξενυχτώντας και ξεφυλλίζοντας – και θεωρώ πως είναι αυτό ακριβώς που εννοούμε όταν λέμε, «σπουδαία, μεγάλη λογοτεχνία». Ένα συγκλονιστικό μανιφέστο για την τέχνη, την αισθητική, την ύπαρξη,τον Άνθρωπο- Ήρωα κόντρα στο σύνολο, στο οποίο γυρίζω, ξανά και ξανά. (Προχωράω ακάθεκτη για το «Ο Άτλας επαναστάτησε»…)
Plus 5 χωρίς άλλα λόγια
Γελοίοι έρωτες – Μilan Kundera
Καλημέρα θλίψη – Francoise Sagan
Άπαντα – Κ.Καβάφης
