Τα μεγάλα ψέματα που μας έχουν πει οι ταινίες για την εγκυμοσύνη και τον τοκετό
- 19 ΑΥΓ 2020
Η επιρροή του κινηματογράφου στο πώς βιώνει μία γυναίκα τους περίφημους 9 μήνες και ειδικά τη στιγμή της γέννας είναι μεγαλύτερη απ’ όσο νομίζεις. Γιατί, αλήθεια, σκέψου λίγο, περισσότερο από το σινεμά ποιος σου έχει πιπιλήσει πιο ύπουλα κι επίμονα το μυαλό για το ότι η εγκυμοσύνη είναι «η πιο ευτυχισμένη/ενδιαφέρουσα περίοδος» στη ζωή ενός θηλυκού; Κανείς. Ούτε η ίδια σου η μάνα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πολλά ακόμα από εκείνα που νομίζεις ότι ισχύουν για το πώς έρχεται ένα μπεμπέ στον κόσμο και τα έχεις δει στις ταινίες αποδεικνύονται μίλια μακριά από την πραγματικότητα. Γέμισε η οθόνη από κλισέ. Έχουμε και λέμε:
Κανένα (ή-ok- σχεδόν κανένα) μωρό δεν γεννιέται σε 30 δευτερόλεπτα
Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες και κυρίως για λόγους οικονομίας χρόνου. Ούτε μυρμήγκι δεν τα καταφέρνει τόσο γρήγορα. Εκτός αν έχεις φτάσει στο μαιευτήριο με διαστολή 10. Να μια ιστορία που θα έχεις να λες στα παιδιά σου.
Όταν μία γυναίκα γεννάει, ένα αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα την μεταφέρει στο μαιευτήριο
Ε ποτέ. 99% αυτός που οδηγεί πάει με 24 χιλιόμετρα/ώρα και είναι εκνευριστικά προσεκτικός γιατί α) Φοβάται β) Φοβάται η διπλανή του γ) Η γέννα θα γίνει σε προγραμματισμένο ραντεβού και γενικώς κανείς δεν βιάζεται. Επίσης γυναίκα ξεγεννάει στο αμάξι μία φορά το χρόνο κι ανά 500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, άρα περίπτωση τόσο σπάνια που την λένε μέχρι και στις ειδήσεις. Επόμενο.
Oι εγκυμονούσες δικαιολογούνται να είναι μες στην τρέλα
Στον αντίποδα της προσεχώς μανούλας που πλέει σ’ εκείνα τα γνωστά «πελάγη ευτυχίας» είναι η διαολεμένη εγκυμονούσα με τα ξαναμμένα μάγουλα και την υγρή μύτη που τρώει τα πάντα, βρίζει τους πάντες, κλαίει για τα πάντα και τα ρίχνει όλα στις ορμόνες της, ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ. Μία γραφική συμπεριφορά με έντονη θεατρικότητα, εξαιρετικό θέαμα για να γελάσεις, ένας αυθεντικός κωμικός ρόλος. Κοίτα να δεις που στην αληθινή ζωή υπάρχουν κι εκείνες οι νορμάλ που χαλάνε την πιάτσα γιατί επιμένουν να φέρονται φυσιολογικά.
Τα νερά δεν σπάνε ΕΤΣΙ
Βασικά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην σπάσουν καθόλου. Η ρήξη θυλακίου που απελευθερώνει το περίφημο αμνιακό υγρό συμβαίνει με το ζόρι σ’ένα 14%.
Καμία (σχεδόν) δεν σπρώχνει πια ΕΤΣΙ
Αυτά έχουν να ζηστούν εδώ και δεκαετίες. Οι ανυπόφορα επώδυνες γέννες αποτελούν πλέον εξαίρεση. Παρ’ όλα αυτά η επισκληρίδιος αναλγησία παραμένει σκόπιμα άγνωστη σε μερικούς σκηνοθέτες. Προτιμούν τη χορήγηση δράματος. Οι σαδιστές.
Δεν τελειώνουν όλα με την έξοδο του μωρού
Πλακούντας comes next. Δεν περιγράφω άλλο.
Το βρέφος δεν είναι πάντα «θείο»
Τα βλέπεις ροδαλά ροδαλά στην οθόνη κι όταν αντικρίζεις το δικό σου έτσι πλακουτσωτό, με το αιματάκι του ακόμα, αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος και γέννησες το παιδί της Ρόζμαρι. Άλλη μία μεγάλη κινηματογραφική αλητεία.
Ενώ μία γυναίκα γεννάει, oυρλιάζει, βρίζει και χτυπάει τον άντρα της
«Γιάννηηηηη μ@@@@@ γιατί μου το ‘κανες αυτό»; Seriously;
Ο θηλασμός είναι μία μαγική στιγμή όπου όλα δουλεύουν ρολόι
Από προσωπική άποψη δηλώνω υπεύθυνα πως το θέαμα απέχει αρκετά από εκείνη την κλασική εικόνα που η μαία βάζει το τυλιγμένο στη μαλακή κουβερτούλα ροζ βρέφος πάνω στο στήθος της μαμάς κι όλα γίνονται μόνα τους. Τίποτα δεν είναι εύκολο σ’ αυτή τη φάση για τη μάνα και μάλλον το μικρό ξέρει καλύτερα τι πρέπει να κάνει από εκείνη. Καμία δεν το πάει by default κι ο θηλασμός πονάει αρκετές, ειδικά στην αρχή. Μετά φτιάχνει.
