Παγκόσμια ημέρα γάμου: 8 γυναίκες γράφουν τις αληθινές σκέψεις τους

Νύφη μόνο τις Απόκριες η Δέσποινα Δημά

Ποιος ασχολείται με το γάμο χρυσό μου; Αυτές οι συμβάσεις για να γλεντήσει το σόι, να χορέψει βαρύ ζεμπέκικο ο πεθερός και να σύρει το χορό ο τριτοξάδερφος από την πλευρά του κουμπάρου είναι αίσχος. Τον αγαπάς και σε αγαπάει. Αυτό φτάνει και περισσεύει. Τις εκκλησίες, τα δημαρχεία, τις τελετές, τους πολυελαίους, τα νυφικά-τούρτα, τις υπογραφές και τα δόλια τα παρανυφάκια τι τα θέλεις; Έχεις καημό να ντυθείς νυφούλα; Οι Απόκριες πλησιάζουν. Βάλτο τότε να σου φύγει ο καημός και συνέχισε την ευτυχισμένη σου ζωή με τον άνθρωπό σου. Πρέπει να καταλάβουμε πως ο γάμος είναι είναι ένας θεσμός που παγιώνει κοινωνικά και όχι συναισθηματικά μία δέσμευση.

Η Νίκη Ρωμανού δεν φαντασιώθηκε ποτέ τον εαυτό της μέσα σε μια κορνίζα γάμου

Κλασική ανάμνηση από το σπίτι της γιαγιάς μου είναι το ράφι με τις τρεις κορνίζες. Τρεις γιους πάντρεψε και το μοτίβο επαναλαμβάνεται προφανώς επί τρία: γαμπρός και νύφη μέσα στην εκκλησία, μπροστά στο ιερό και τον παπά λίγο πριν τους περάσουν τα στέφανα. Ίδια χρώματα, ίδιο ύφος, ίδια αισθητική. Ποτέ μα ποτέ δεν φαντασιώθηκα τον εαυτό μέσα σε αυτή την κορνίζα. Ο γάμος της στημένης τελετής και δη χριστιανικής με αφήνει παγερά αδιάφορη. Μια φωτογραφία από ένα τσούρμο φίλους σε αστείες πόζες, με αληθινά χαμόγελα που θα μου θυμίζει τη στιγμή που εγώ και ο άνθρωπος μου μοιραστήκαμε την ευτυχία μας, αυτό ναι, αυτό μάλιστα. Με ή χωρίς χαρτιά και υπογραφές με ή χωρίς βέρες.

Υπέροχη ιδέα, συχνά κακή εκτέλεση, πιστεύει η Εύη Χουρσανίδη

Το να δεσμευτείς (ερωτικά, συντροφικά, σεξουαλικά, ψυχικά) σε έναν άνθρωπο για το υπόλοιπο της ζωής σου -ειδικά τη σήμερον ημέρα- για μένα θέλει κότσια. Μ’αυτήν την έννοια, δεν θα συμφωνήσω με απόψεις του τύπου “δεν είναι απαραίτητο”, “δεν χρειάζεται” ή “σιγά, ποια η διαφορά”. Έχει διαφορά. Πέρα από τυπική ή/και θρησκευτική διαδικασία (προσωπικά δεν τα πάω καλά με τα θεία, υπάρχει όμως πάρα πολύς κόσμος, ειδικά στην Ελλάδα που πιστεύει βαθιά -το σέβομαι), ο γάμος είναι και μία συμβολική κίνηση που δεν αφορά το τώρα της σχέσης, αλλά το μέλλον της. Από εκεί και πέρα, ναι, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα υποχρεωτικά καλέσματα, οι στημένες φωτογραφίσεις και οι cheesy μουσικές δεν ταιριάζουν καθόλου με τη δική μου ιδιοσυγκρασία, θέλω όμως να πιστεύω πως με λίγη όρεξη και λίγη φαντασία μπορεί κανείς να διοργανώσει το γάμο των ονείρων του, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα νυφικό των 5.000 ευρώ, παραδοσιακούς χορούς και λευκοντυμένες ροτόντες.

Μπερδεμένη η Ιωάννα Παχούλη

“Οι γυναίκες δεν θέλουν τίποτα άλλο από ένα σύζυγο, αλλά όταν τον αποκτήσουν, τα θέλουν όλα”, έλεγε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ενώ ο Αϊνστάιν φαίνεται πως δεν τα πήγαινε και πολύ καλά μαζί του “Γάμος είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να δώσεις διάρκεια σε ένα τυχαίο γεγονός”. Ο Oscar Wild το έβγαλε το συμπέρασμά του “Οι άντρες παντρεύονται γιατί είναι κουρασμένοι. Οι γυναίκες γιατί είναι περίεργες. Και οι δύο απατούνται”. Η δική μου πάλι άποψη είναι κάπου στη μέση. Θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να νιώσω ότι έχω βρει τον άνθρωπο που θέλω να περάσω το υπόλοιπο της  ζωής μου, όμως ο γάμος, σε συναισθηματικό επίπεδο, δε νομίζω να προσθέσει κάτι στη ζωή μου. Επειδή όμως δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, θα αφήσω το χρόνο να αποφασίσει για μένα. Αν πάντως παντρευτώ ποτέ, τον φαντάζομαι σε κάποιο έρημο ξωκλήσι, σε ελληνικό νησί, με καλεσμένους μετρημένους στα δάχτυλα.

Είναι ειλικρινής η Ιωάννα Μαμάη

Θα είμαι ειλικρινής. Ναι, θέλω να ζήσω το παραμυθάκι της νύφης που πάει στην εκκλησία και ο γαμπρός την περιμένει στα σκαλιά με ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα. Αλλά όχι όπως συμβαίνει στους περισσότερους ελληνικούς γάμους. Τουτέστιν: Καλείς όλο το σόι μέχρι και τα πέμπτα ξαδέρφια που δεν ήξερες καν ότι ήσασταν συγγενείς, σε κοιτάνε με μισό μάτι, σε κουτσομπολεύουν, τρώνε στο τραπέζι και την άλλη μέρα σε κατηγορούν σε όλους τους συγγενείς. Όχι, αγάπη μου. Ακόμα και στη σκέψη βγάζω φλύκταινες. Γιατί τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις, ενώ τον σύντροφό σου και τα άτομα που συναναστρέφεσαι συχνά ναι. Για αυτό είμαι της άποψης ο γάμος να είναι σε κλειστό κύκλο, με φίλους και συγγενείς που περνάς καλά και έχεις μια πολύ όμορφη σχέση. Και ως νησιώτισσα, ο γάμος μου θα ήθελα να γίνει σε ένα ξωκκλήσι πάνω στη θάλασσα, χωρίς να φοράω παπούτσια και το γλέντι να είναι ένα πολύ όμορφο beach party.

Ναι στη συντροφικότητα λέει η Νίκη Χάγια

Το 1907 ο Λεόν Μπλουμ, ένας νεαρός πάρεδρος του γαλλικού Συμβουλίου Επικρατείας, έγραψε σε ένα δοκίμιο με τίτλο Περί γάμου πως οι άντρες και οι γυναίκες αρχικά είναι πολυγαμικοί, αργότερα όμως, όταν φτάνουν σε ένα ορισμένο σημείο ωριμότητας και ηλικίας, στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν την τάση να κατευθύνονται και να καταλήγουν στη μονογαμία. Οι αβέβαιοι και άστατοι δεσμοί αντιστοιχούν στην πρώτη κατάσταση, ενώ ο ο γάμος είναι η φυσική μορφή της δεύτερης.
Εν ολίγοις αν είσαι έτοιμη να τιμήσεις και να πάρεις στα σοβαρά τους όρκους πίστης που δίνεις ενώπιον θεού (ή όπου αλλού πιστεύεις) και ανθρώπου ντύσου νυφούλα (με τουρτέ ή αρχαιοελληνικό νυφικό) και ανέβα τα σκαλιά της εκκλησίας (με ή χωρίς κλαρίνα, στην ενορία σου ή στη Μύκονο με θέα το γαλάζιο). Προσωπικά, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι θέλω να είμαι με έναν άνθρωπο μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος. Και για να είμαι και ειλικρινής ένα σφίξιμο στο στομάχι με πιάνει όταν σκέφτομαι ότι μπορεί και να βρήκα τον άντρα της ζωής μου. Ωστοσο, αυτό που με σιγουριά ξέρω είναι ότι σήμερα, λίγες ώρες πριν γράφτούν αυτές οι λέξεις, έζησα ένα όμορφο πρωινό στην αγκαλιά του επί πέντε χρόνια συντρόφου μου. Γι’ αυτό το αίσθημα γαλήνης και αγάπης είμαι σίγουρη. Όλα τα άλλα είναι αέρας.

Κάνε τις σωστές ερωτήσεις λέει η Κάλλια Καστάνη

Πραγματικά, επί του θέματος, δεν έχω να πω πολλά, για τον απλούστατο λόγο ότι τα έχω κάνει όλα: και τις εκκλησίες και τις τελετές, και τα υποχρεωτικά καλέσματα στα πεμπτοξάδερφα και στους δεν-τους-ξέρω- αυτούς- αλλά- τους- έχουμε-υποχρέωση και τις frozen πόζες έξω από την εκκλησία και τις γλυκερές μουσικές . Τα πάντα, εκτός από το νυφικό-τούρτα. Αυτό όχι. Ούτε και την μάσκα-αγγούρι για τους μαύρους κύκλους που ήταν επί χρόνια το απόλυτο beauty-tip σε όλα τα περιοδικά γάμου, σε βαθμό που να αναρωτιέσαι αν “τρέχει” κανένα μυστικό deal ανάμεσα στους εκδότες και τους αγγουροπαραγωγούς.

Ναι, τα έκανα όλα, όλα όσα κορόιδευα. Και – παραδόξως – τα καταευχαριστήθηκα. Γιατί ακόμα και μες στον άκρατο σουρεαλισμό της “μπομπονιέρας- δαντέλα που σετάρει με το κρεμ νυφικό” και του “βάλε βρε ένα τανγκό να χορέψουν και οι μεγαλύτερο”, εγώ έβλεπα μόνο τα γλυκά, γελαστά μαύρα μάτια του ανθρώπου που αγαπούσα. Μαζί, χαρήκαμε τη βραδιά σαν ένα θεότρελο, εξωφρενικό, παράδοξο, οnce in a lifetime πάρτι, που το επόμενο πρωί μας ξέβρασε στην πραγματική ζωή. Το μέρος όπου μας περίμεναν τα πραγματικά διλήμματα  – όχι  τα “ξωκλήσι ή δημαρχείο”, “νυφικό ή φόρεμα, πώς θα δείχνω πιο σέξι”, “γάμος ή συμβίωση, τι σημασία έχε” κ.λπ. αλλά τα άλλα, τα ζόρικα.

Γι’ αυτό, πριν παντρευτείς, καλό είναι να αναρωτηθείς:  θα θες να είναι αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου, σε ένα, δύο, πέντε χρόνια ; Όταν φύγει ο μεγάλος έρωτας; Όταν δεν θα κάνετε πια σεξ κάθε μέρα; Όταν θα περνάς ένα τράκο στη δουλειά ή θα απολυθείς ή θα είσαι άφραγκη; Όταν θα κρατήσεις στην αγκαλιά σου ένα παιδί, και το σώμα σου θα φουσκώσει και θα αλλάξει και θα ασχημύνει; Όταν θα τρέχεις τη μάνα σου στα νοσοκομεία; Θα πάει εκείνος να στηθεί για χάρη σου στην Εφορία; Θα γκρινιάζει όταν θα γυρίσει και θα λείπεις και δεν θα βρει φαϊ στο σπίτι; Θα φέρεται καλά στους φίλους σου; Θα τρέχει σε παιδικά πάρτι, θα αλλάζει πάνες, θα καθαρίζει εμετούς, θα τραβάει φωτογραφίες σε μια σχολική παράσταση;  Και μετά; Όταν εσύ θα μεγαλώσεις και θα αρρωστήσεις και θα πονάς ; Θα είναι ακόμα εκεί; Θα σου κρατάει το χέρι; Θα θες να περνάτε μαζί γιορτές, Χριστούγεννα και γενέθλια; Θα σε αγκαλιάζει – εσένα, μόνο εσένα – ένα πληκτικό Σαββατόβραδο στο σπίτι; Θα σε αγγίζει ερωτικά, θα σε φροντίζει και θα σε συμπονάει; Σε δεκαπέντε χρόνια θα δίνετε ακόμα κλεφτά φιλιά στις γωνίες και θα γελάτε με τα δικά σας αστεία; Και θα είναι πάντα ο έρωτας, ο φίλος, η αγάπη, το στήριγμά σου;

Βλέπεις, όλα αυτά, τα πολύ σημαντικά και δύσκολα δεν τα ξέρεις από πριν και συνήθως δεν μπορείς να τα μαντέψεις – μπορείς όμως να προσπαθήσεις. Κάνε τις ερωτήσεις κι αν απαντήσεις “ναι”, προχώρα. Δεκαπέντε χρόνια μετά το χαζό, “συμβατικό” wedding party μου, δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Ευτυχώς, εκείνα τα γλυκά, μαύρα μάτια που γελούσαν, μου έλεγαν την αλήθεια.

Αυτά είναι τυχερά λέει η Έλενα Μπουζαλά

Είμαι παντρεμένη, οπότε καταλαβαίνετε, everything Ι say will be used against me in the court of law… Όταν είσαι ανύπαντρη σκέφτεσαι πόσο ρομαντικό είναι να μοιράζεσαι με κάποιον άντρα τον έρωτα και την ζωή. Πηδάς πάνω σε ένα ροζ σύννεφο και ρεμβάζεις, αλλά μετά την όποια σύντομη τελετή κατεβαίνεις απότομα. Αλλάζεις “σπίτι”, άσχετα αν νόμιζες ότι θα μένεις εκεί για πάντα. Ο γάμος σού παίρνει χώρο, χρόνο και αν κάνετε οικογένεια, δεν σου αφήνει τίποτα. Από εκεί που ακούμπαγες στον ώμο του καλού σου και σας πήγαινε ο άνεμος γλυκά, τώρα πρέπει να τραβήξετε μαζί κουπί κάτω από το σύννεφο που έφερε βροχή. Ευτυχία στο πλαίσιο του γάμου σημαίνει να μην θέλει ο ένας να βρίσκεται στο τιμόνι. Είτε έχει φουρτούνα, είτε έχει απανεμιά.

Αυτά, όμως, όπως έλεγε και η γιαγιά μου είναι τυχερά.

Και στα δικά σας, λοιπόν!